Σήμερα είμαι ξύπνια από τις 3.30 την νύχτα! Ναι, την νύχτα! Σηκώθηκα πια οριστικά από το κρεβάτι μου στις 5.40 και η μέρα είναι ακόμη μπροστά μου…Η αιτία της κούρασής μου είναι το μικρό μου. Το τι του συμβαίνει παραμένει ένα μυστήριο. Αρχικά πιστεύαμε ότι φταίνε τα δόντια του. Στη συνέχεια σκεφτήκαμε πως περνάει το λεγόμενο άγχος αποχωρισμού. Τώρα λέμε πως δεν του αρέσει η κούνια του και θέλει να μπει σε κανονικό κρεβάτι. Η ουσία είναι ΜΙΑ. Το παιδί καταλήγει κάθε βράδυ, εδώ και 3 και κάτι πλέον μήνες, στο κρεβάτι των γονιών, για να μην ξυπνήσει με τα ουρλιαχτά του τον μεγάλο του αδερφό. Με το που ξαπλώνει ανάμεσά μας, κοιμάται, αλλά είναι τόσο ανήσυχος, που δεν κοιμόμαστε εμείς!!!!!

Σήμερα αισθάνομαι πως θα πέσω κάτω από την αϋπνία, αισθάνομαι απελπισία γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω τι του συμβαίνει, είμαι θυμωμένη μαζί του γιατί έχει παραβιάσει τον ιδιωτικό μου χώρο, τον μόνο που μου είχε απομείνει, έχει χαλάσει τον ύπνο μου (εγώ αλλιώς είχα μάθει από το πρώτο μου παιδί και μου κακοφαίνεται), μου έχει προκαλέσει νεύρα και ανησυχία για το πώς αυτό θα εξελιχθεί… και τόσα άλλα… Ο μεσημεριανός ύπνος, φυσικά, δεν υπάρχει, όχι ότι μπορεί να αντικαταστήσει τον βραδινό.

Και η μαμά πρέπει να επιστρέψει στο σπίτι, χαμογελαστή, ορεξάτη, με δημιουργική διάθεση, για να κάνει ό,τι καλύτερο για τα παιδιά, τον μπαμπά, το σπίτι, τον εαυτό της (;). Δεν πρέπει να φωνάξει, δεν πρέπει να τους βάλει τηλεόραση, δεν πρέπει να τους δώσει κάτι γρήγορο να φάνε, δεν πρέπει να τα αφήσει να βαρεθούν, δεν πρέπει να αφήσει το σπίτι άνω κάτω, δεν πρέπει…, δεν πρέπει…, δεν πρέπει… Αλήθεια, οι μαμάδες είναι άνθρωποι τελικά; Τους επιτρέπεται να διαμαρτύρονται, να εγκαταλείπουν καμιά φορά, να φωνάζουν λίγο παραπάνω, να κάνουν ότι δεν κατάλαβαν πως το παιδί είδε μια ώρα και κάτι τηλεόραση, να μην μαγειρέψουν για την επόμενη μέρα…;

Θα το σκεφτώ λιγάκι και μιλάμε ξανά σε μερικές μέρες…