«Μία πόλη, μία μεγάλη πόλη που άρχιζε από Π…». Οι συνειρμοί είναι μεγάλο παιχνίδι του μυαλού, μπλέκουν εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα, φέρνουν χαμόγελα ή δάκρυα ή και τα δύο. Κάπως έτσι λειτούργησε και το δικό μου μυαλό, παρακολουθώντας την παράσταση Το αγόρι με τη βαλίτσα. Και είναι τόσο έντονοι αυτοί που αν και την παρακολούθησα με το παιδί μου αρκετούς μήνες πριν, έχοντας υποσχεθεί στη Μάγδα ότι κάτι θα γράψω, ακόμα και σήμερα που γράφω, δεν μπορώ να το κάνω ασυγκίνητη και απομακρύνοντάς τους. Φαίνονται άλλωστε από την αρχή του κειμένου…

Η τραγωδία του πολέμου, η φρίκη της προσφυγιάς, των εκατομμυρίων ανθρώπων που διώχτηκαν μία νύχτα από το σπίτι τους, που έβαλαν τα παιδιά τους σε ένα φορτηγό και μία βάρκα μήπως και βρουν ένα ασφαλέστερο μέλλον, η εκμετάλλευση και η απανθρωπιά που βίωσαν όσοι είχαν την τύχη να επιβιώσουν δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Είναι μία άθλια πραγματικότητα που εμείς και τα παιδιά μας κληθήκαμε να παρακολουθήσουμε και ευτυχώς οι περισσότεροι, θέλω να ελπίζω, δε μείναμε μόνο σε αυτό, αλλά προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε.

Και αυτή η παράσταση, βασισμένη σε ένα εξαιρετικό βιβλίο το οποίο τιμά, δεν μπορεί να ιδωθεί από κανέναν χωρίς δάκρυα και συνειρμούς. Είναι η μουσική, είναι τα σκηνικά, είναι οι ρόλοι που οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν και ξυπνούν εικόνες από την αποβάθρα στον Πειραιά, από τη Μυτιλήνη, από την τάδε ή δείνα κατάληψη φιλοξενίας, από το πεζοδρόμιο και το λεωφορείο, αλλά και από τον κύριο και την κυρία που έλεγαν «ας έμεναν σπίτι τους, δεν τους χωράμε» την ίδια στιγμή που μια χαρά καθαρίζουν το σπίτι του/της, είναι φτηνό μεροκάματο στην επιχείρησή του/της, μένουν στο ξενοδοχείο τους, ψωνίζουν από το μπακάλικό τους κ.λ.π.

Είναι και οι δύο πρωταγωνιστές, τα παιδιά, που προσπαθούν το ένα να δώσει δύναμη στο άλλο με το χαρακτήρα του δυνατού να μην ταυτίζεται ξεκάθαρα με το πρόσωπο, και έχουν το ίδιο χαμόγελο στα χείλη και την ίδια αγωνία στα μάτια με τους συμμαθητές των παιδιών μας στην είσοδο του σχολείου, κοιτώντας την πόρτα με δέος και ελπίδα ότι εδώ είναι καλύτερα, θα είναι ασφαλή και θα μάθουν πολλά και ωραία.

Η μουσική της παράστασης αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συγκίνησης και της επιτυχίας της. Είναι τα πρώτα δάκρυα… Τα σκηνικά λιτά και τόσο όμορφα, με τις «σκιές» να μην έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα ακριβοπληρωμένα σύγχρονα μέσα. Σκιές κυνηγούν τα παιδιά, σκιές τα στοιχειώνουν, οι σκιές είναι η αλήθεια.

Το τραγούδι του προλόγου μου δεν ακούγεται στην παράσταση, είναι φαινομενικά άσχετο. Όχι, όμως, για εμένα…. Γιατί μετά το τέλος της παράστασης ήταν αυτό που σιγοτραγουδούσα. Θέλοντας κάποια στιγμή να ζω σε αυτήν την πόλη με μεγάλο Π που έδιωξε τον πόλεμο.

Η παράσταση Το αγόρι με τη βαλίτσα παίζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Κάππα. Στα αλήθεια, μην τη χάσετε! Μην αγχωθείτε ότι τα παιδιά σας θα στενοχωρηθούν ή θα πληγωθούν. Κερδίζουν περισσότερα αν μάθουν και νιώσουν.

Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση πατώντας εδώ.

Ρίξτε μια ματιά και στον οδηγό θεάτρου 2018-2019 του Κάθε μέρα γονείς.