Η Συντεχνία του Γέλιου ανεβάζει φέτος στο Σύγχρονο Θέατρο τον Μορμόλη, σε μια επετειακή παράσταση, 45 χρόνια μετά την πρώτη παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Το Κάθε μέρα γονείς είναι χορηγός επικοινωνίας της παράστασης.

Λίγα λόγια για την υπόθεση

Η Μάντα και ο Ρίκης φιλοξενούνται το καλοκαίρι στην εξοχή, στο σπίτι των θείων τους, του Αγησίλαου και της Πολυξένης Χαζοπέτρου. Μια μέρα τα παιδιά βρήκαν στην αποθήκη ένα παλιό ξύλινο κουτί. Το βάφτισαν Μορμόλη και έγινε ο φανταστικός τους φίλος που τολμούσε να λέει στους μεγάλους όσα τα παιδιά σκέφτονταν αλλά δε μπορούσαν μόνα τους να πουν.

Οι μεγάλοι δεν καταλάβαιναν και θύμωναν. Η Μάντα και ο Ρίκης, κάθε φορά που οι μεγάλοι ρωτούσαν τι ήταν ο Μορμόλης, τους απαντούσαν: «Ο Μορμόλης είναι ο Μορμόλης». Οι μεγάλοι δυσφορούσαν κι ήθελαν να καταστρέψουν το Μορμόλη, με πρώτον και καλύτερο τον κύριο Μπουρίνια, τον γείτονα των Χαζοπέτρου, που έτσι κι αλλιώς δεν πολυχώνευε τα παιδιά και τη φασαρία τους. Όπως λέει κι ένα από τα τραγούδια της παράστασης: «Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαμε ζωή και κότα κι ο Μορμόλης ήρθε εδώ και δε ζούμε και δε ζούμε σαν και πρώτα».

Το ξύλινο κουτί αναστάτωσε ολόκληρο των κόσμο των ενηλίκων. Ο αστυνόμος δοκίμασε να το συλλάβει, ο στρατηγός έφερε ένα κανόνι για να το ξεπαστρέψει, ο δήμαρχος κι ο υπουργός ανακατεύτηκαν στην υπόθεση.

Τα κατάφεραν τελικά ή ο Μορμόλης είναι ανίκητος;

Μέσα στον καταιγιστικό ρυθμό της χιουμοριστικής περιπέτειας, το κουτί-Μορμόλης αναδεικνύεται σε σύμβολο της ελευθερίας της γνώμης, ενώ γύρω από αυτόν τον κεντρικό πυρήνα υφαίνονται θέματα που απασχολούν τη σημερινή οικογένεια (και όχι μόνο αυτήν): η κυριαρχία της τηλεόρασης και η ποιότητα των παιδικών εκπομπών, η απουσία χώρων παιχνιδιού στις πόλεις, τα δικαιώματα των παιδιών, η εξουσία και η χρήση της, εντός κι εκτός οικογένειας.

Η Συντεχνία του Γέλιου ανεβάζει το έργο του Rainer Hachfeld που επέδρασε στις γενιές παιδιών της μεταπολίτευσης και συζητήθηκε διεθνώς στο πλαίσιο των προβληματισμών και των αναζητήσεων νέων παιδαγωγικών μεθόδων. Ο Μορμόλης συνιστά την ιδρυτική στιγμή του κοινωνικού θεάτρου για παιδιά, του θεάτρου που έρχεται σε ρήξη με τα παραδοσιακά ρομαντικά, ηθικοπλαστικά και διδακτικά θεατρικά παραμύθια, εισάγοντας στις ιστορίες ρεαλιστικά στοιχεία της καθημερινής ζωής, με τα οποία τα παιδιά-θεατές μπορούν άμεσα να ταυτιστούν.

Είναι ενδεικτικό πως το έργο ξεκινά ακριβώς με την αφήγηση ενός τυπικού παραμυθιού, με όλα τα παραδοσιακά του στοιχεία: μια μάγισσα, έναν βασιλιά με μια κόρη, ένα δράκο, ένα πρίγκιπα κλπ. Ξαφνικά, δύο παιδιά πετάγονται από το κοινό, διακόπτοντας την αφήγηση, ξαναμοιράζουν τους ρόλους κι επιβάλλουν μια διαφορετική παράσταση, με επίκεντρο ένα δικό τους σημερινό θέμα, με πρωταγωνιστές τους ίδιους και το ξύλινο κουτί τους!

Σε όλη τη διάρκεια του έργου, οι ηθοποιοί αποδομούν τη σκηνική ψευδαίσθηση, σχολιάζουν τη δράση, μπαινοβγαίνουν στους εναλλασσόμενους ρόλους τους, μέχρι που μπερδεύονται κι οι ίδιοι! Το κοινό γίνεται συνένοχος του παιχνιδιού της Μάντας και του Ρίκη, συζητώντας μαζί τους και γνωρίζοντας από την αρχή την ταυτότητα του Μορμόλη.

Ο Βασίλης Κουκαλάνι και ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθετούν μια παράσταση που διατηρεί όλα τα στοιχεία του έργου σε μια θαυμαστή ισορροπία, κρατώντας από την αρχή μέχρι το τέλος αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, βγάζοντας αβίαστα γέλιο, συχνά τρανταχτό, και αποσπώντας εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς.

Δε θα μπορούσα να μην κάνω ιδιαίτερη μνεία, ωστόσο, στον Αντώνη Τσιτσιόπουλο, που ενσαρκώνει εκπληκτικά τον κύριο Μπουρίνια, παίζοντας, παράλληλα, και τους ρόλους του δημάρχου και του υπουργού, αλλά και στον Φώτη Λαζάρου, που σκορπίζει ακούραστα γέλιο, υποδυόμενος τον κύριο από την τηλεόραση, τον αστυνόμο και τον στρατηγό.   

Εξαιρετικές, τέλος, είναι οι επιλογές των Αριστοτέλη Καρανάνου και Αλεξάνδρας Σιάφκου στα κοστούμια και στα έξυπνα κι ευέλικτα σκηνικά, ενώ δε χρειάζεται να πει κανείς τίποτα για την υπέροχη μουσική επένδυση με τα θρυλικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού (σε διασκευή εδώ του Κώστα Νικολόπουλου).

Από την παράσταση του Μορμόλη βγαίνεις με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Που διαρκεί πολύ. Και μέρες μετά τη συζητούμε ακόμη με τα παιδιά, που δε σταματούν να σιγοτραγουδούν: «Ο Μορμόλης ό,τι κάνει θα το κάνει μια χαρά κι αν θυμώνουν οι μεγάλοι μεις δε δίνουμε παρά. Ο Μορμόλης είν’ Μορμόλης κι εμείς είμαστε εμείς»!  

Η ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση/ διασκευή: Παναγιώτης Σκούφης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης, Βασίλης Κουκαλάνι
Μουσική επένδυση: τα θρυλικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού σε διασκευή Κώστα Νικολόπουλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιανίτης

Παίζουν: Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Θέμος Σκανδάμης, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Αντώνης Χρήστου

Περισσότερες πληροφορίες για τις μέρες και ώρες των παραστάσεων θα βρείτε εδώ.

Βρείτε περισσότερες προτάσεις για θέατρο πατώντας εδώ.