Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος που αγαπούσε τα ζώα. Από παιδί τάιζα τα αδέσποτα της γειτονιάς, τα χάιδευα, πολλές φορές τα έφερνα στο σπίτι κρυφά από την μαμά μου κι ονειρευόμουν πως μια μέρα θα αποκτήσω το δικό μου κατοικίδιο. Με φανταζόμουν με ένα σκύλο. Πριν από 19 χρόνια όμως βρέθηκα με μια γάτα κι έμαθα να μοιράζομαι τη ζωή μου με αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Η γενική αντίληψη θέλει την γάτα να είναι πιο εγωίστρια από ένα σκύλο, πιο ανεξάρτητη, αδιάφορη ακόμη και για το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης της, αρκεί κάποιος να την ταΐζει. Αν πρόκειται να γίνετε γονείς, να είστε σίγουροι πως πολλοί θα σας συμβουλεύσουν, από την εγκυμοσύνη ακόμη, να την ξεφορτωθείτε και να μην την κρατήσετε στο σπίτι με ένα μωρό. Η προσωπική μου εμπειρία μου λέει πως όλα αυτές οι αντιλήψεις είναι λάθος! Για αυτό κι εγώ σήμερα σας δίνω 12 λόγους που ελπίζω να σας πείσουν να μοιραστείτε την ζωή σας με ένα υπέροχο γατόνι!

«Ήρθε ο Άγιος Βασίλης; Σου έφερε το δώρο σου; Ήσουν καλό παιδί;«. Κλασική ερώτηση θείων, γιαγιάδων, φίλων, αλλά και αγνώστων προς κάθε παιδί, σε κάθε γωνιά του (δυτικού τουλάχιστον) κόσμου. Η πρώτη μου αντίδραση είναι να πεταχτώ και να απαντήσω «Εσύ ήσουν αρκετά καλός φέτος, ώστε να αξίζεις το δώρο σου;«. Δείχνω όμως χαρακτήρα…

Ως γονιός έρχεσαι αντιμέτωπος καθημερινά με πολλά θέματα που φυσικά, τις περισσότερες φορές, δεν είναι αυτονόητο πως ξέρεις και πώς να τα αντιμετωπίσεις. Διαβάζεις, συζητάς, ενημερώνεσαι, «εκπαιδεύεσαι» κι ελπίζεις πως θα έρθει η μέρα που θα μπορείς να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις. Μέχρι την επόμενη φορά που το παιδί σου θα αρνηθεί να βάλει την πυτζάμα του, μέχρι την μέρα που θα αργήσει να ετοιμαστεί το πρωί για το σχολείο, μέχρι τη μέρα που θα επιμείνει να δει λίγο ακόμη τηλεόραση… Τότε είναι πολύ πιθανό να εκστομίσεις όλα όσα δεν πρέπει, να απειλήσεις για να πετύχεις το δικό σου, να αρνηθείς αυτό που σου ζητάει το παιδί, να χειριστείς εντελώς λανθασμένα το συγκεκριμένο περιστατικό. Εκείνη ακριβώς την ώρα ξέρεις πως κάνεις λάθος. Όμως συνεχίζεις, αντί απλά να ζητήσεις συγνώμη, να αποδεχθείς το λάθος σου και να προχωρήσεις. Την ίδια ώρα σιωπηλά τιμωρείς τον εαυτό σου και γεμίζεις ενοχές. Γιατί; Τόσα βιβλία δεν μας έμαθαν τίποτα;

Φανταστείτε ότι είχατε μια απαίσια μέρα και τίποτα από ότι είχατε προγραμματίσει δεν εξελίχθηκε όπως το περιμένατε. Θέλετε απλά να γυρίσετε στο σπίτι και να μιλήσετε στον σύντροφό σας, να τα πείτε κάπου για να ξεθυμάνετε, ακόμη κι αν σας βγει και λίγη παραπάνω ένταση. Και τότε, ο άνθρωπός σας, το στήριγμά σας, αυτός που εμπιστεύεστε και σας κάνει να αισθάνεστε ασφαλείς σας λέει «Εεεεε καλά τώρα, μην κάνεις έτσι. Δεν έγινε και τίποτα!». Πώς θα νιώθατε; Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα έχει και το παιδί κάθε φορά που κλαίει και η δική μας αντίδραση στο κλάμα του είναι «Έλα, μη κλαις. Δεν έγινε και τίποτα.». Αν μάλιστα ένα παιδί είναι αγόρι, σίγουρα θα ακούσει κάποια φορά στην ζωή του «Έλα τώρα! Οι άντρες δεν κλαίνε!!».