Άρης: Γ. πού είναι ο αδερφός σου; Δεν τον βλέπω; Μαμά του Π. το βλέπεις το παιδάκι σου;
Μαμά (εγώ): Μην ανησυχείς Άρη μου, τον βλέπει η μαμά του, ξέρει πού πηγαίνει Εδώ παραπάνω είναι το σπίτι τους.

Λέμε αντίο και συνεχίζουμε τον δρόμο μας.

Εγώ: Ανησύχησες για τον Π. Άρη μου;
Άρης: Ναι μαμά! Θέλω να είναι ασφαλή τα μικρά παιδάκια, γιατί όταν τρέχουν μπορεί ξέρεις να ξεχαστούν και είμαστε κοντά στον δρόμο και… Θέλω να είναι ασφαλή!
Εγώ: Ναι γλυκέ μου. Τον πρόσεχε η μαμά του. Δεν θέλω να ανησυχεί το κεφαλάκι σου, εντάξει;

Τον κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα και τότε το ξεστόμισα…

Εγώ: Τι παιδί είσαι εσύ μωρέ; Τι έχω κάνει και είναι τόσο καλούτσικο το παιδάκι μου, εεε;

Η απάντηση ήρθε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Άρης: Νομίζω πως είσαι εσύ καλή μαμά, καλός άνθρωπος, για αυτό είναι καλά και τα παιδιά σου… Μπορούν οι άνθρωποι που δεν είναι καλοί να κάνουν καλά παιδάκια; Δε νομίζω…

Χωράει μάλλον πολύ συζήτηση εδώ, για το καλό, το κακό, την αγωνία που αισθάνεται ένα παιδί, την ωριμότητα σε τόσο μικρή ηλικία, την συνείδηση και την αίσθηση ευθύνης… αλλά η καρδιά μου αισθάνθηκε ένα τσίμπημα… χαράς!

Το παιδί μου μεγαλώνει, το αγαπώ και το θαυμάζω για τον άνθρωπο στον οποίο βλέπω να εξελίσσεται. Και θα σας ακουστεί ίσως μελό, αλλά υπάρχει ένα μεγαλείο συναισθημάτων μέσα στα παιδιά και είμαστε τυχεροί που τα εισπράττουμε καθημερινά. Υπάρχει τόση αγάπη που ώρες ώρες φαντάζει τρομακτική…

…αλλά είναι υπέροχη!