READING

Εκρήξεις θυμού και πώς τις αντιμετωπίζουμε –...

Εκρήξεις θυμού και πώς τις αντιμετωπίζουμε – 8 μαμάδες γράφουν και μας απαντούν

Ξεσπάσματα θυμού, νεύρα, πείσματα, φωνές, γκρίνιες, με μια λέξη, αγγλιστί tantrums…
Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν;
Πώς τα αντιμετωπίζουμε;
Υπάρχει τρόπος να ηρεμήσουμε ένα παιδί σε κρίση;

Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Δεν είστε μόνοι σε αυτό. Οι περισσότεροι γονείς έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις, μεγαλύτερης ή μικρότερης έντασης. Και ο κάθε ένας από εμάς με τον τρόπο του, προσπαθεί να σταθεί δίπλα στο παιδί και να δώσει μια λύση, να το βοηθήσει, ελπίζω με τον πιο ήπιο τρόπο.

Ζητήσαμε από 8 μαμάδες να περιγράφουν την δική τους εμπειρία. Προσοχή! Αυτό το κείμενο δεν έχει γραφτεί με καμία επικριτική διάθεση. Δεν ψάχνουμε τον τέλειο και τον αλάνθαστο γονιό. Μοιραζόμαστε για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο να κάνει το καλύτερο για το παιδί του.

Ας τις διαβάσουμε!

Άννα – karkinaki.gr
Ξεσπάσματα θυμού, πείσμα, νεύρα, υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιγράψει κανείς τις στιγμές αυτές που το παιδί χάνει τον έλεγχο και το μόνο που κάνει είναι να φωνάζει και να συμπεριφέρεται βίαια. Το έχω ζήσει αρκετές φορές με τα παιδιά μου ! Πως το αντιμετωπίζω; Εκείνη τη στιγμή προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Ελέγχω αν το περιβάλλον, ο χώρος που βρίσκεται το παιδί, είναι ασφαλής. Και αφήνω το παιδί να ξεσπάσει. Συγχρόνως προσπαθώ να καταλάβω τι οδήγησε το παιδί σε αυτή τη συμπεριφορά. Στη συνέχεια το παίρνω στην αγκαλιά μου, προσπαθώ να το κάνω να νιώσει ασφάλεια και να συζητήσω μαζί του. Να το κάνω να παραδεχτεί τον πραγματικό λόγο για τον οποίο αντέδρασε έτσι. Εκείνη τη στιγμή του εξηγώ ότι την επόμενη φορά θα είναι ίσως καλύτερα να μου πει από την αρχή τι τον ενόχλησε και να προσπαθήσουμε μαζί να βρούμε μια λύση. Όταν πρόκειται για απλό πείσμα, ή άρνηση να ακολουθήσουμε κάποιον από τους κανόνες του σπιτιού μας, ο χειρισμός είναι διαφορετικός. Έχουμε ένα κουτάκι στο οποίο βάζουμε μια μπαλίτσα ως επιβράβευση κάθε φορά που ακολουθεί τους κανόνες μας! Όταν δε γίνεται αυτό αφαιρούμε μια μπαλίτσα και όταν πια έχουν ηρεμήσει τα πράγματα, πάλι συζητάμε! Για εμένα το ποιο σημαντικό είναι να μιλάμε με τα παιδιά μας! Να προσπαθούμε να τα καταλάβουμε, να τα ακούμε! Έτσι, ίσως καταφέρουμε να μειώσουμε αυτά τα ξεσπάσματα και να διατηρήσουμε μια ισορροπία στο σπίτι μας και στη σχέση μας με το παιδί!

Κατερίνα – Μ@μ@ για σπίτι
Όταν γέννησα τη δεύτερη κόρη μου έμεινα σπίτι μόνη μου, με ένα νεογέννητο και ένα δίχρονο, που κάθε τρεις και λίγο είχε περίεργα ξεσπάσματα θυμού και γκρίνιας. Κόντευα να τρελαθώ κι έτσι άρχισα το διάβασμα. Ανακάλυψα ότι η συμπεριφορά της ήταν εντελώς φυσιολογική για την ηλικία της, αφού περνούσε τα λεγόμενα terrible twos και είχε αυτά τα ξαφνικά και χωρίς λόγο ξεσπάσματα. Όλα όσα διαβαζα ήταν εντελώς θεωρητικά, ενώ τα διάφορα «γιατροσόφια» δεν ταίριαζαν ούτε σε μένα ούτε στο παιδί. Έτσι, μετά από πολλές δοκιμές και ακόμα περισσότερες δοκιμασίες, διαμόρφωσα ένα δικό μου τρόπο αντιμετώπισης του ξεσπάσματος, που χωρίζεται σε τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο είναι η διάγνωση του επερχόμενου ξεσπάσματος εγκαίρως από τη μαμά. Εκείνη τη στιγμή επιστρατεύουμε την απόσπαση προσοχής π.χ. με κάποιο παιχνίδι, ένα τραγούδι, το σερβίρισμα του φαγητού μαζί με το παιδί. Αν πιάσει αυτό ξεφυσάμε νοερά και συνεχίζουμε. Αν όχι περνάμε στο δεύτερο στάδιο. Εδώ είναι η μεγαλύτερη δυσκολία. Η μαμά εκείνη την ώρα πρέπει να επιστρατεύσει όλη της την ψυχραιμία, να μη φωνάξει. Με ήρεμη φωνή εξηγεί στο παιδί γιατί αυτό που θέλει εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί ή δεν πρέπει να γίνει και ύστερα να του ζητήσει να ησυχάσει, προτείνοντας ταυτόχρονα και μια εναλλακτική ή μια ενδιάμεση λύση. Αυτό θα συνεχιστεί για όση ώρα διαρκέσει το ξέσπασμα. Το σημαντικό είναι η αμετακίνητη στάση της μαμάς σε αυτό το στάδιο. Ιδιαίτερα εάν πρόκειται για κάποιο θέμα ορίων. Και περνάμε στο τρίτο στάδιο. Έρχεται όταν το παιδί αρχίζει να δείχνει σημάδια συνδιαλλαγής. Είναι η κατάλληλη στιγμή να πετύχουμε τη συμφιλίωση, προτείνοντας ξανά κάτι εναλλακτικό που του αρέσει ή μια λύση ενδιάμεση. Αφού δεχθεί, πάντα μα πάντα είναι απαραίτητη η συζήτηση, να εξηγήσουμε ξανά, τώρα που μας ακούει , για ποιο λόγο δεν ήταν δυνατό να γίνει αυτό που ήθελε, ακολουθεί αγκαλιά και φιλί.

Ελένη – Craft with mom
Είμαι η Ελένη, μαμά δυο αγοριών 3 και 1 έτους. Έχω βιώσει και εγώ τις εκρήξεις θυμού σε μικρό βαθμό βέβαια, με τον πρώτο μου γιο. Είμαι σίγουρη όμως ότι θα τις καταλάβω για τα καλά με τον δεύτερο! Ζόρικος βλέπετε! Εγώ θα σας δώσω μια συμβουλή, έναν τρόπο να ηρεμείτε το παιδάκι σας σε τέτοιες καταστάσεις αλλά κυρίως να συγκρατήσετε τον δικό σας θυμό και να περάσει η φάση αυτή χωρίς φωνές που μόνο αντίθετα αποτελέσματα φέρνουν. Αγκαλιάστε το! Ναι! Την ώρα που χτυπιέται στα πατώματα ουρλιάζοντας, την ώρα που εσείς θέλετε μόνο να εξαφανισθείτε, αρπάξτε το και σφίξτε το στην αγκαλιά σας, χάιδεψε το, φιλήστε το, βγείτε αγκαλιασμένοι μια βόλτα στο μπαλκόνι, δώστε του χρόνο να ηρεμήσει πάνω σας. Πιστέψτε με η αγκαλιά είναι κατευναστική και για το ίδιο σας το παιδί αλλά και για εσάς, διώχνοντας κάθε είδους αρνητική σκέψη από το μυαλό σας. Κρατάτε πάνω σας ότι πολυτιμότερο έχετε σε αυτόν τον κόσμο και είστε εσείς που θα του διδάξετε πώς να μάθει να διαχειρίζεται τον θυμό του. Αφού ηρεμήσει, μια όμορφη κουβεντούλα θα τα λύσει όλα.

Μένια – karkinaki.gr
Έχω 2 παιδιά. Η Νεφέλη μου 4 χρονών και ο Πάρις μου 20 μηνών. Έχω διαβάσει πολλά για τις εκρήξεις θυμού των παιδιών. Έχω συζητήσει αρκετά για το θέμα με άλλες μαμάδες φίλες που το αντιμετώπισαν. Και πάντα αναρωτιόμουν τι θα έκανα εγώ αν συνέβαινε με τα δικά μου παιδιά. Τι θα έκανα στο σπίτι μας, τι θα έκανα αν συνέβαινε σε ένα δημόσιο χώρο. Σε δημόσιο χώρο δεν μας έχει συμβεί ακόμη… στο σπίτι μας όμως και η Νεφέλη και ο Πάρις, τις παθαίνουν τις «κρίσεις» τους. Ευτυχώς όχι τόσο σύχνα και τόσο έντονα ώστε να πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με τη βοήθεια ειδικού. Σε δημόσιο χώρο, αυτό που θα έκανα πάντως είναι να πάμε κάπου ήσυχα, σε μια τουαλέτα ίσως και να ηρεμήσουμε εκεί!!! Το μόνο που κάνω λοιπόν είναι να τους αφήσω να ξεσπάσουν. Να εκφράσουν αυτό που νιώθουν. Θα επέμβω μόνο αν δω ότι μπορεί και να πληγωθούν, όπως το να χτυπάνε το κεφάλι τους στο πάτωμα ή να δαγκώνουν (το έχω ακούσει κι αυτό). Τους αφήνω να κλάψουν, να ουρλιάξουν, να φωνάξουν… κάνω ησυχία, προσπαθώ να τους πάω στο πιο ήσυχο δωμάτιο. Τους παίρνω αγκαλιά και τους λέω ήρεμα, σχεδόν ψιθυρίζοντας, ότι η μαμά είναι εδώ. Τραγουδάω και κουνιόμαστε ρυθμικά. Η Νεφέλη, που συνεννοούμαστε πολύ καλά, μερικές φορές μου ζητάει να την αφήσω να ηρεμήσει. Στον πιο μικρό, απλά τον αφήνω να πέσει κάτω (πέφτει κάτω στο πάτωμα) και να κλάψει, μέχρι να του περάσει και να καταλάβει ότι δε θα γίνει το δικό του.
Και μετά η μαμά παίρνει μια χαρτοσακούλα και βαθιές ανάσες..1,2,3,4,5…….

Ελευθερία – Make life
Όταν είμαστε στο σπίτι και μια κρίση θυμού είναι σε εξέλιξη το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι πρέπει να φανώ ψύχραιμη. Αποσπώ την προσοχή της πέντε ετών κόρης μου σε κάτι άλλο. Προτείνω να διαβάσουμε ένα παραμύθι ή να πάμε μια βόλτα. Όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Συχνά ένα ξέσπασμα θυμού συμβαίνει όταν είμαστε στο μάρκετ και ζητά επίμονα να αγοράσει κάτι εντελώς περιττό. Δεν υποχωρώ, εξηγώ ότι αυτό δεν είναι κάτι που χρειαζόμαστε, αφού δεν το έχουμε συμπεριλάβει στη λίστα με τα ψώνια. Πρέπει να φανώ σταθερή και συνεπής στην απόφασή μου. Μια άλλη περίπτωση που θυμώνει ανεξέλεγκτα είναι όταν προσπαθεί να κάνει μια δουλειά, όπως να φορέσει τα παπούτσια της ή να πλύνει τα χέρια της. Φωνάζει “δεν μπορώ” και παραιτείται της προσπάθειας να ολοκληρώσει αυτό που της ζήτησα. Εκεί δεν σπεύδω να την βοηθήσω και να την υπερπροστατεύσω. Της θυμίζω οτι μπορεί να τα καταφέρει, όπως το έχει ήδη κάνει παλαιότερα. Σε κάθε περίπτωση απαντάμε με ηρεμία και δείχνουμε καθησυχαστικοί. Δεν βάζουμε τις φωνές, καθώς αυτός ο τρόπος επικοινωνίας γίνεται παράδειγμα που τα παιδιά θα μιμηθούν. Μεγαλώνοντας δύο παιδιά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι κρίσεις θυμού στόχο έχουν την προσοχή μας. Κάθε φορά που ένα παιδί κλαίει χωρίς λόγο και παραφέρεται, παίρνουμε το μήνυμα ότι χρειάζεται περισσότερο από τον χρόνο μας. Φροντίζουμε γι’αυτό να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο στο παιδί στη διάρκεια της ημέρας.

Εύη – Positive Junkie
Η δικιά μου φιλοσοφία περί τάντρουμς είναι στην ουσία απλή : παίρνω ως δεδομένο ότι τα τάντρουμς ΔΕΝ υπάρχουν ! Οι εκρήξεις αυτές συμβαίνουν πάντα γιατί το παιδί μας κάτι χρειάζεται . Αυτό μπορεί να είναι ότι είναι κουρασμένο, πεινασμένο, να θέλει προσοχή, να θύμωσε με κάτι που συνέβη μέσα στη μέρα, συναισθήματα δηλαδή που όλοι έχουμε, αλλά ένα παιδάκι 2 ετών δε μπορεί να διαχειριστεί και να εκφράσει! Άρα το τάντρουμ είναι ένα είδος έκφρασης ανάγκης το οποίο γίνεται με το πιο παράδοξο τρόπο. Είχα λοιπόν μια σκέψη που με βοήθησε πολύ να το δω και λίγο διασκεδαστικά ….σκεφτείτε ότι η έκρηξη αυτή είναι σαν να φωνάζει το παιδί «Βοήθεια μαμα! Δεν είμαι καλά» ….τι κάνουμε εμείς; Βάζουμε τη στολή της σουπερ ηρωίδας μαμάς και τρέχουμε να το βοηθήσουμε, κατεβαίνουμε στο επίπεδο του, φυσικά δείχνουμε ότι κατανοούμε το συναίσθημα του, δίνουμε αγκαλιά και συμπαράσταση! Ακόμα και για κάτι που στην ουσία εμείς δε το αφήσαμε να κάνει. Αν προσωπικά βλέπω ότι τα τάντρουμς είναι συχνά με ένταση και διάρκεια τότε το ψάχνω βαθύτερα να δω τι πραγματικά του λείπει! Πάντα βρίσκω αυτό το κάτι. ΠΑΝΤΑ!! Απλά θέλει προσοχή και ψυχραιμία για να μη κάνουμε εμείς τάντρουμ την ώρα που μας έχει ανάγκη το παιδί μας!

Δέσποινα – Μαμά σε κρίση!
Από τότε που έγινα μαμά αγωνιώ κυριολεκτικά να φερθώ όπως θα έπρεπε σε κάθε περίσταση και να γίνω αυτό που λένε σωστή μητέρα. Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της μητρότητας θεωρώ ότι είναι οι εκρήξεις θυμού που συναντάμε στο δρόμο μας, Ο δικός μου τρόπος δε πετυχαίνει πάντα, αλλά φαίνεται να δουλεύει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο, εκτός από το να υποχωρήσω στο θελημά τους. Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Κάθε φορά που ο μεγάλος μου αρχίζει να θυμώνει και να αντιδρά, πριν ακόμη το ξεσπασμα γίνει σοβαρό, χρησιμοποιώ αστεία για να ηρεμήσει. Όταν ακούω ένα «δε σ’αγαπώ» του λέω πόσο πολύ τον αγαπώ εγώ. Όταν φωνάζει γιατί επιμένει να δει κατι συγκεκριμένο στη τηλεοραση σε ακατάλληλη ώρα, του απαντώ με ψυχραιμία ότι θα το δει καποια άλλη στιγμή. Ο αντιπερισπασμός είναι ενας καλός τρόπος για να ξεχαστεί και όταν το θυμηθεί, αυτό που του έχει τραβήξει την προσοχή θα έχει απαλύνει το μεγεθος του θυμού. Το ίδιο ισχύει και για τον μικρό αλλά με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, μια και δεν αποσπάται ευκολα, είναι πολύ επίμονος. Προσπαθώ να του προσελκύω τη προσοχή σε κάτι που τον ενδιαφέρει, αλλά όχι κάτι υλικό. Εάν εντέλει δεν τα καταφερω και η στάση του είναι ιδιαίτερα αντιδραστική σε σημείο να διακινδυνεύει την ασφάλεια του (τον κυνηγώ στους δρόμους για παράδειγμα γιατί αρνείται να μου δώσει το χέρι του) τον πιάνω σταθερά από το χέρι, ή τον παίρνω αγκαλιά και του λέω ότι θα περάσει λίγος καιρος εως την επόμενη βόλτα ή κατι ανάλογο που του αρέσει ιδιαίτερα.Τι άλλο να κάνω;


Μαρία – Oops blogara
Από τα παιδιά μου παράπονο δεν έχω, μέχρι στιγμής έχω σταθεί τυχερή. Ο Δημήτρης σε γενικές γραμμές είναι ένα παιδί πολύ συνεργάσιμο, που αν του εξηγήσεις με σαφήνεια τί θέλεις, δεν δημιουργεί θέματα και ο Ραφαήλ συνήθως ακολουθεί τα βήματα του αδερφού του. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν περάσαμε δυσκολίες. Όταν ήταν γύρω στα τρία ο Δημήτρης, υπήρχε ένα διάστημα που όταν γυρίζαμε από τον παιδικό σταθμό, άρχιζε να γκρινιάζει, έπεφτε στο πάτωμα, χτυπιόταν, φώναζε… Πάντα το μεσημέρι, γύρω στην ώρα κοινής ησυχίας και χρειαζόταν από μισή ως μία ώρα ώσπου να ηρεμήσει. Ως νέα ακόμη μαμά δεν ήξερα τι να κάνω. Τα πρώτα βήματα ήταν να μιλήσω με την παιδοψυχολόγο στον παιδικό σταθμό, να παρακολουθήσω κάποιες συναντήσεις μαζί με άλλους γονείς και να αρχίσω να ακούω προσεκτικότερα το παιδί μου. Η βοήθεια ήταν σωτήρια. Αποδείχθηκε πως ήταν τόσο απλό! Οι σημαντικότερες λέξεις που έμαθα ήταν : “Σε καταλαβαίνω, καταλαβαίνω πώς νιώθεις, έχεις δίκιο που θυμώνεις/ενοχλείσαι/αντιδράς” (ανάλογα του τί κάνουν). Συνδυασμένες αυτές οι λίγες λέξεις με μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, έκαναν θαύματα! Οι εξάρσεις σταμάτησαν, το παιδί μου άρχισε να αναγνωρίζει πώς ένιωθε κάθε φορά και να προσπαθεί να το επικοινωνήσει. Σε παρόμοια φάση είμαστε τώρα και με το μικρούλη μας, που ευτυχώς δεν περνάει εξάρσεις, αλλά όταν αρχίζει το κλάμα νευριάζει και φωνάζει. Είναι όμως μόλις δύο ετών, έχουμε δρόμο (ευτυχώς ήδη περπατημένο) μπροστά μας… Ως ένα γενικό πρότυπο, τηρώ τη μέθοδο HALT – δηλαδή, αν το παιδί έχει έντονη συμπεριφορά, ελέγχω πρώτα τα βασικά. Αν πεινάει (hungry), αν είναι θυμωμένο (angry), αν του λείπει αγκαλιά και χαδάκια (lonely), ή αν απλώς είναι κουρασμένο (tired). Σχεδόν πάντα είναι κάτι από αυτά! Δοκιμάστε τη και θα με θυμηθείτε!!!

Κι όσο για μένα; Τα παιδιά μου δεν είχαν ποτέ έντονα ξεσπάσματα θυμού. Μάθαμε από νωρίς να συζητάμε και αν αισθανόμαστε έντονα την επιθυμία να ξεσπάσουμε, χτυπάμε ένα μαξιλάρι. Νομίζω πως καθοριστικό ρόλο στο πώς αντιδρούν όταν θυμώνουν, έχει παίξει και το ότι δεν αποδέχομαι ότι τα παιδιά απλώς θυμώνουν και πεισμώνουν, απλώς ξεσπούν χωρίς λόγο γιατί είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας τους. Πίσω από τις πράξεις, τις αντιδράσεις, κρύβεται πάντα μια αιτία. Η αποδοχή αυτού και μόνο είναι αρκετή για να τα κάνει να αισθανθούν ότι είμαι δίπλα τους, τα καταλαβαίνω, αποδέχομαι τον τρόπο που εκφράζουν αυτό που νιώθουν, παίρνω τα συναισθήματά τους στα σοβαρά, δεν περιμένω να κάνουν ή να εκφραστούν μόνο με τον τρόπο που αρέσει σε εμένα. Αμέριστη υπομονή και συμπαράσταση, ότι θα ήθελα δηλαδή να μου προσφέρουν κι εμένα όταν δεν είμαι στα καλά μου. Δεν τα καταφέρνω όμως πάντα… Και στην αρχή βασανιζόμουν για αυτό. Τώρα προσπαθώ να αναγνωρίζω την λάθος συμπεριφορά μου, να βάζω τον εαυτό μου στην θέση τους, να μην φορτώνομαι απλώς ενοχές, αλλά να προσπαθώ να βελτιωθώ. Θέλει δουλειά, είναι δύσκολο.. Αλλά κάθε φορά που κάνω ένα θετικό βήμα προς τα παιδιά, αυτά κάνουν δύο προς εμένα. Και αυτό με κάνει να προσπαθώ ακόμη περισσότερο.


Γεια σας! Είμαι η Μάγδα και σας καλωσορίζω στο «Κάθε μέρα γονείς». Κατάγομαι από τα Γιάννενα και σπούδασα δημοσιογραφία κι επικοινωνία στο Λονδίνο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο του Πολιτισμού, στις Δημόσιες Σχέσεις. Πλέον, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα! Εκτός από το "Κάθε μέρα γονείς" έχω δημιουργήσει και το www.familyfriendlytravel.gr

RELATED POST

  1. Μάγδα πολύ καλό βγήκε! Χαίρομαι που οι φιλοσοφία μας ως προς τον χειρισμό τέτοιων καταστάσεων είναι παρόμοια.
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία 🙂

  2. πληρέστατο από στρατηγικές αντιμετώπισης!!!!

  3. Maria Georgia

    13 Ιουλίου

    Μάγδα μου, όπως πάντα τιμάς την εμπιστοσύνη που σου δείχνουμε! Χαρά μου που συμμετείχα σ' αυτό το post, το αποτέλεσμα δικαιώνει την αρχική σου επιθυμία! Φιλάκια!

  4. Kiki

    13 Ιουλίου

    Συμφωνώ με όλες τις μαμάδες! Είχα παρατηρήσει και στους παιδικούς σταθμούς που δούλευα ότι τα ξεσπάσματα αυτά δεν είναι χωρίς λόγο και αιτία. Για εμάς τις νηπιαγωγούς είναι σίγουρα πιο δύσκολα να τα αντιμετωπίσουμε γιατί την ίδια στιγμή έχουμε να φροντίσουμε άλλα 25(!) παιδάκια.. Παρατήρησα όμως, μετά από κόπο και κάποια λάθη που έκανα, ότι στα περισσότερα παιδιά πετυχαίνει η μέθοδος "κάθομαι για λίγο μόνος μου να ηρεμήσω". Η τάξη μας είχε χώρο που μπορεί το παιδί να καθίσει για λίγο να ηρεμήσει ή αν είχαμε πολλή φασαρία μέσα στην τάξη, έβγαινε για λίγη ώρα έξω ακριβώς από την τάξη σε μια καρεκλίτσα (με ανοιχτή την πόρτα εννοείται). Όταν ηρεμούσε, έμπαινε πάλι μέσα. Άλλες φορές αν τα ξεσπάσματα ήταν σχετικά με κάποια διαφωνία/τσακωμό των παιδιών τα παροτρύναμε να το συζητήσουν, να υποχωρήσουν και τα δύο με κάποιον τρόπο και μετά-το καλύτερό μου- να κάνουν αγκαλίτσα και να τα βρούν. Πάντα μα πάντα έκαναν αγκαλίτσα και σε δευτερόλεπτα το ξεχνούσαν! Και τέλος η μέθοδος HALT της Μαρίας, είναι πάντα αλάνθαστη! Θα πρόσθετα ίσως και ένα S, από το sick! Αν είναι άρρωστα, έχουν πολλήηηη γκρίνια!!

    • Νομίζω πως το κάθε παιδί έχει ανάγκη να αντιμετωπίσει τον θυμό του με τον δικό του τρόπο. Ο μεγάλος μου γιος τρελαίνεται αμα του πεις, έστω και με τον καλύτερο τρόπο, αν θέλει να πάει κάπου μόνος του να ηρεμήσει. Νομίζει πως τον τιμωρείς. Τα καρεκλάκια σκέψης και όλες οι μέθοδοι που περιλαμβάνουν καρέκλα με βρίσκουν αντίθετη πάντως Κική μου. Νομίζω πως αυτή η απομόνωση του παιδιοπύ δεν το βοηθάει να σκεφτεί τίποτα απολύτως. Καλύτερα να εκτονωθούν πάνω σε ένα μαξιλάρι, ή να μοιραστούν τις σκέψεις τους με την παρέα τους, παρά να κάτσουν κάπου μόνα τους και να αισθανθούν εγκατάλειψη. Δεν έχω εμεπιρία τάξης φυσικά και δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι να αντιμετωπίζεις πολλά παιδιά με νεύρα και ξεσπασματα, αλλά είμαι μεγάλη οπαδός της κουβέντας οφείλω να ομολογήσω!

    • Kiki

      16 Ιουλίου

      Γι'αυτό είπα κι εγώ "στα περισσότερα παιδιά πετυχαίνει". Το καθένα έχει τον τρόπο του! Μου έχει τύχει παιδί με πάρα πολλά ξεσπάσματα, να το βοηθάει ο τρόπος που λες εσύ. Γιατί όμως; Επειδή δεν είχε βιώσει αγάπη και στοργή από το σπίτι και την αποζητούσε με αυτόν τον τρόπο. Ενώ άλλο παιδί, που στο σπίτι τους έκανε όλους ό,τι ήθελε(!), πετύχαινε καλύτερα η μέθοδος που είπα, μάλιστα το ζητούσε από μόνος του να πάει να ηρεμήσει λίγο. Να τονίσω επίσης ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση απομόνωση! Το παιδί βρίσκεται στον ίδιο χώρο απλά του παρέχουμε την ηρεμία του. Είναι σημαντικό το παιδί να μπορέσει να μάθει να αυτοδιαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Φυσικά, όπως είπα, αφού περάσει λίγα λεπτά με τον εαυτό του για να ηρεμήσει, υπάρχει συζήτηση (ΑΝ το θέλει το παιδί) και ένταξη πάλι στην ομάδα. Μαθαίνει με αυτόν τον τρόπο να μην βγάζει τα νεύρα του πάνω στους άλλους, να διαχειρίζεται τον θυμό του, γιατί είναι δικό του συναίσθημα και δεν είναι δίκαιο να ξεσπάει σε άλλους. Η μέθοδος του "νευριάζω, φωνάζω, χτυπιέμαι, και η μαμά θα με καλοπιάσει" δεν θεωρώ ότι βοηθάει τα παιδιά να κατανοήσουν τί συμβαίνει όταν είναι θυμωμένα. Ίσως να το πάρουν σαν επιβράβευση το ότι εξωτερικεύουν έτσι τον θυμό τους. Ενώ αυτό που θα έπρεπε να μάθουν είναι να τον διαχειρίζονται, όχι μόνο να τον εξωτερικεύσουν. Και αφού μάθουν να μην τον εξωτερικεύουν με άσχημο τρόπο, φυσικά και θα ακολουθήσει αγκαλιά και τα υπόλοιπα. Έχω να προτείνω μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά βιβλίων σε όλες τις μαμάδες, είναι εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" και γι'αυτό ίσως να το βρείτε δύσκολα-επειδή έχει κλείσει ο εκδοτικός. Η σειρά είναι "Αντιμετώπιση προβλημάτων παιδιού και εφήβου" και τα τεύχη που προτείνω είναι τα εξής:
      -Τα όρια στη συμπεριφορά των παιδιών
      -Οι καβγάδες των παιδιών
      -Η κακή συμπεριφορά
      Είναι πολύ μικρά και οικονομικά. Ελπίζω να βοηθήσουν!

  5. kathycallie

    14 Ιουλίου

    Ωραια αναρτηση κοριτσια!! Αληθινη!
    Kathy by anthomeli

  6. Νίκη

    9 Οκτωβρίου

    Συγχαρητήρια Μάγδα και κορίτσια για τις συμμετοχές σας. Το αποτέλεσμα είναι πολύ συγκροτημένο, με συνέπεια. Είναι μια πολύ χρήσιμη και αληθινή ανάρτηση, η οποία μάλιστα με έβαλε σε πάρα πολλές σκέψεις. Ίσως είναι γιατί κι εγώ άρχισα να βιώνω τα ξεσπάσματα της κόρης μου (σχεδόν στα 3), αλλά δυστυχώς κατέληξα να κλαίω από την ένταση της στιγμής. Η αλήθεια είναι ότι γενικά δεν έχει εκρήξεις. Πάντα της εξηγώ γιατί κάτι δεν πρέπει να γίνει και τελειώνουμε εκεί. Άλλοτε πάλι της αποσπώ την προσοχή με κάτι άλλο και ξεχνάει αυτό που ήθελε.
    Η πρώτη κρίση μας βρήκε στο σπίτι. Δεν θυμάμαι ακριβώς το λόγο – ίσως κάτι ήθελε, της αρνήθηκα και ούρλιαζε. Είχε πέσει στο πάτωμα και απλά ούρλιαζε. Μάλιστα είχα την εντύπωση ότι δεν το κάνει γιατί θέλει αυτό το "κάτι" τόσο πολύ αλλά γιατί είχε «κολλήσει». Θυμάμαι τον εαυτό μου μπροστά στο νεροχύτη να πλένω πιάτα και να κλαίω και το μικρό μου στο πάτωμα να ουρλιάζει. Αυτό για 1-2 λεπτά (ίσως να λέω και πολύ) όπου τελικά την πήρα αγκαλιά, της μίλησα για κάτι άλλο και τελείωσε…
    Η επόμενη φορά μας βρήκε σε ένα θέατρο. Η μικρή μου κουράστηκε, βαρέθηκε και άρχισε να κάνει τα δικά της. Δεν ξέρω γιατί δεν σκέφτηκα να την πάρω από εκεί αμέσως… Αντίθετα προσπάθησα να την επαναφέρω σε όσα διαδραματίζονταν στη σκηνή. Και βέβαια έχασα τον έλεγχο. Μέσα σε λίγα λεπτά άρχισε να ουρλιάζει, να μη θέλει να την πιάσω και να πέφτει κάτω. Να προσπαθώ να την πιάσω κι εκείνη να μη θέλει τίποτα. Εννοείται, όλοι με κοιτούσαν με ένα στυλ «κάνε κάτι κυρία μου και ηρέμησέ το παιδί σου» οπότε βγήκαμε τρέχοντας έξω, ουρλιάζοντας εκείνη και εγώ με βουρκωμένα μάτια…
    Δεν ξέρω αν έχω γίνει υπερευαίσθητη ή κάτι παθαίνω όταν την ακούω να κλαίει… το σίγουρο είναι πως πρέπει να μάθω να διαχειρίζομαι τις εκρήξεις της μικρής μου και σίγουρα τη δική μου αντίδραση σε αυτές.

    Σε ευχαριστώ πολύ Μάγδα που μου έδωσες την ευκαιρία να μιλήσω για τις δικές μας εκρήξεις.
    Πολλά φιλιά

    • Magda Zindrou

      16 Οκτωβρίου

      Νίκη μου, καταρχήν να μιλάς σε άλλους για όλα αυτά. Θα καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνη. Κατά δεύτερον, μην σε νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα όταν το παιδί ξεσπάει. Να κοιτάς και να ακούς μόνο το παιδί σου. Βαρέθηκε στο θέατρο; Να φύγετε. Θέλει κάτι; Να ανταποκριθείς στο αίτημά της για να μην πέσει στα πατώματα. Αν μάθουμε να ακούμε το παιδί, να αναγνωρίζουμε το θέλω του, το συναίσθημά του, όλα θα είνια καλύτερα. Επίσης είναι σημαντικό να σκεφτούμε ότι ένα παιδάκι από 3 και κάτω, είναι πολύ διαφορετκό από ένα παιδί από 3 και πάνω. Είναι κομβική η ηλικιακή διαφορά! Όλα θα πάνε καλά, να είσαι σίγουρη για αυτό!

  7. πολύ ωραία αυτή η κίνησή σας!!~συμφωνώ απόλυτα με την Ελένη και με τη Δέσποινα.,..ήταν σαν να διάβαζα εμένα.!!~καλημέρα!!

  8. Μπράβο κορίτσια όλες οι συμβουλές είναι υπέροχες! Εγώ τείνω προς την Μαρία, την Ελένη και την Μένια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πήρα πολύ ωραίες ιδέες και τακτικές και από τις άλλες μανούλες! Πολύ ωραία κίνηση Μάγδα μου,μ σε ευχαριστούμε! Θα το αναδημοσιέυσω στην σελίδα!

    • Ευχαριστώ πολύ! Για αυτό είναι καλό να συναντιόμαστε διαδικτυακά εμείς οι μαμάδες, για να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας και να βλέπουμε πως τελικά δεν είμαστε μόνες!

  9. Συγχαρητήρια!!! Αρχικά οι πληροφορίες είναι άκρως ενδιαφέρουσες και χρήσιμες αλλά και κατά δεύτερον υπέροχη η φιλοξενία! χίλια μπράβο!!!

  10. mariakiss

    23 Οκτωβρίου

    Εγω ψαχνω για τη περιπτωση μας και δεν βρισκω παρομοιο.
    Τα δικα μας ξεσπασματα δεν ειναι μιας ωρας αλλα κρατανε ολοκληρη μερα και νυχτα.
    Η ψυχραιμια φυσικα ειναι αδυνατο να διατηρηθει και καθομαι και κλαιω μαζι του με μαυρο δακρυ.
    Ειναι 2 και σταματησε το θηλασμο αποτωμα απο φουσκα στη γλωσσα και εδω και 50 μερες αντιμετωπιζω πολυ συχνα αυτην την ασχημη κατασταση θυμου.
    Δεν ξερω καν αν πρεπει να το πω κατασταση θυμου ή παραννοιας.
    Σημερα ξεκινησε απο το ψυγειο του εξηγουσα πως δεν πρεπει να εχει ανοικτο το ψυγειο κ να το κλεισει και θα το ανοιξουμε οταν θελουμε να μαγειρευουμε.
    Τον αφησα εκει κ πηγα στο νεροχοιτη κ ο μπαμπας του μπηκε μεσα ενω ελειπε κ του εξηγησε γιατι να κλεισει το ψυγειο ,ο μικρος ειπε "οκι" και ο μπαμπας το εκλεισε λεγοντας του "τελος"
    Ωχ Θεουλη μου τι με περιμενε απο κει και υστερα.
    Δεν υπαρχουν λογια για να το περιγραψει κανεις.
    Απο 15.30 εως τωρα 1.30 εκλαιγε και ζηταγε "τοοο τοοοοο "
    "Μπεεεε μπεεεεε "
    Το το δε ξερω τι ηταν
    Το μπε ηθελε καναμπε
    Μολις καθομασταν καναμπε συνεχιζε να κλαιει και να μου τραβαει τα χερια .
    Ηθελε μπισκοτο εδινα μπισκοτο κ ελεγε παπα μετα εδειχνε το νεροχοιτη κ ελεγε τοοοο τον πηγαινα να μου δειξει κ εκλαιγε χειροτερα.
    Και χιλια δυο αλλα στις τοσες ωρες αυτες.

    Πως γινεται μετα απο τοσες ωρες να συνεχιζει ολη αυτη η γκρινια;
    Εκεινη τη στιγμη ειτε βολτα του πεις να πατε ειτε οτιδηποτε δε ποιανει.
    Σε μια φαση ηρεμησε λιγο διπλα στο σπιτι της γιαγιας κ μετα που γυρισαμε σπιτι εψαχνε παλι αφορμες μεχρι που αρχισε παλι η παρανοια.
    Ειναι τοσο τρομαχτικο.
    τωρα ειναι 1.30 και κοιμαται πανω μου στο καμαπε.αν σηκωθω κ παω προς τη κρεβατοκαρα που κοιμαται μαζι μας ξυπνα κ φωναζει καναμπε
    Ενω οταν ειναι στα νορμαλ του τον μεταφερω και δεν ξυπναει.
    Πραγματικα με εχει τρομαξει παρα πολυ σημερα.

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

By using this form you agree with the storage and handling of your data by this website.

INSTAGRAM
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
error: Content is protected !!