Άλκης: “Μαμά, γκαλιά, γκαλιά θέλω” (Όπου γκαλιά, θέλουμε να πούμε αγκαλιά)
Μαμά: “Άλκη, όχι τώρα. Ήρθε η ώρα να κάτσει και η μαμά για φαγητό!”
Άλκης: “Μαμά, γκαλιά, έλε έλα γκαλιά”
Μαμά: “Σου είπα, πρώτα θα φάω και μετά όση αγκαλιά θες. Εσύ έφαγες, έτσι δεν είναι;”

Ο Άλκης πηγαίνει στον καναπέ απογοητευμένος, έτοιμος να δακρύσει. Τι με έπιασε; Δεν περνάει μέρα που να μην χαρίζω άπειρες αγκαλιές, σφιχτές, τρυφερές, με πολλά πολλά φιλάκια, όπως ακριβώς τους αρέσουν. Άλλωστε οι δυό τους δεν παραλείπουν να ζητήσουν ο ένας την αγκαλιά του άλλου καθημερινά!

Η απάντηση του Άρη με έβαλε στην θέση μου.

Άρης: “Μαμά, θα έπρεπε να ξέρεις πως όταν τα παιδάκια ζητάνε αγκαλιές, οι μαμάδες πρέπει να τις προσφέρουν. Τι κατάλαβες τώρα; Θα κλαίει. Τον στεναχώρησες… Μια αγκαλιά ήθελε… Θα κλαίει, θα κλαίει μέχρι να του δώσεις αυτό που θέλει. Δεν ξέρεις πως τα παιδάκια έχουν μόνο αυτόν τον τρόπο για να σου πουν κάτι; Δεν πρέπει να μην θέλεις να μας πάρεις αγκαλιά! Ποτέ μαμά!!! Μαμά, καλό είναι να μην το ξανακάνεις…”

Αυτό στην γλώσσα των ενηλίκων λέγεται πληρωμένη απάντηση.
Και μου άξιζε!!