Δεν είναι αρκετός για να ευχαριστηθώ τα παιδιά μου, να παίξω μαζί τους, να τους διαβάσω ένα ακόμη παραμύθι, να τα πάω μια βόλτα, να βρεθούμε με έναν φίλο για παιχνίδι. Δεν είναι αρκετός για μένα. Ο προσωπικός χρόνος δείχνει να μην υπάρχει καν, τα ενδιαφέροντά μου έρχονται σε δεύτερη μοίρα, ενώ οι δουλειές του σπιτιού είναι σχεδόν πάντα πίσω. Η ζωή του ζευγαριού ακολουθεί άλλους ρυθμούς. Η βοήθεια από τρίτους δεν είναι ακριβώς κομμάτι της καθημερινότητάς μας (αν και δεν ξέρω τι θα έκανα μέχρι σήμερα, αν δεν είχα αυτόν τον άγγελο, την μαγική θεία, την αδερφή μου, που μου έχει προσφέρει τόσο από τον χρόνο της για να με βοηθήσει).
Όλα ξεκίνησαν από το πρώτο ακόμη παιδί, που ως νέοι γονείς, αγχωμένοι και βυθισμένοι στην άγνοια, αφήσαμε τα πάντα πίσω για να τα καταφέρουμε στον καινούριο μας ρόλο. Από την ώρα που τα παιδιά έγιναν δύο φυσικά και τα πράγματα έγιναν λίγο πιο δύσκολα.
Παρόλα αυτά, δύο χρόνια μετά τον ερχομό του Άλκη, τα πράγματα φαίνεται πως γίνονται λίγο πιο εύκολα. Τα παιδιά είναι πια αρκετά μεγάλα για να συνυπάρχουν σε έναν χώρο και να επικοινωνούν, να παίζουν μαζί και να περνάνε καλά. Η μαμά επίσης έχει αναπτύξει δεξιότητες που τις λύνουν τα χέρια, έχει βρει τρόπους να διατηρεί τις ισορροπίες και να γίνεται όλο και πιο ευρηματική!
Μπορώ πια με ευκολία να κρατήσω στην αγκαλιά μου δύο αγοράκια (18 και 12 κιλά το καθένα). Καταφέρνω να κάνω πολλές δουλειές με ένα χέρι, καθώς το άλλο μπορεί να είναι απασχολήμένο με ένα παιδί. Μπορώ να ισορροπήσω τον Άλκη στο πόδι μου, ενώ την ίδια ώρα του δίνω το γάλα του με το ένα χέρι και βάζω τα παπούτσια του Άρη με το άλλο. Αν και μπορεί να ακούγομαι τρομακτική, τα αυτιά μου δεν κοιμούνται ποτέ, λειτουργούν ακόμη και την ώρα που κοιμάμαι, ακόμη και όταν έχω την πλάτη μου γυρισμένη στα παιδιά (ο Άρης συχνά αναρωτιέται αν έχω μάτια και στην πλάτη “είσαι μαμά τερατάκι, με μάτια στην πλάτη;”). Αν και πάντα κάτι χρειάζονται, καταφέρνω και τους το προσφέρω την ώρα που το ζητάνε, πολλές φορές βρίσκομαι εκεί πριν καν διατυπωθεί το αίτημα.
Κάποιες φορές όμως ένα μικροπραγματάκι θα στραβώσει.
Και τότε ξεκινά μια αλυσιδωτή αντίδραση. Ο Άλκης θα φωνάξει στον αδερφό του διεκδικώντας κάτι πιο έντονα, ο μεγάλος θα αποχωρήσει πληγωμένος, φωνάζοντας με την σειρά του ότι τον στεναχωρήσαμε (εμένα γιατί με παίρνει η μπάλα δεν έχω καταλάβει). Την ίδια ώρα ο νεροχύτης μου δείχνει σαν την μεγαλύτερη οροσειρά του κόσμου, ενώ ακόμη δεν έχω βάλει το φαγητό να γίνεται. Και μέσα σε όλα η στοίβα με τα πλυμένα με χαιρετάει από την γωνία, ενώ τα άπλυτα από τον πάνω όροφο φωνάζουν ανυπόμονα. Και ενώ γίνονται όλα αυτά, η φωνούλα στο κεφάλι μου λέει, θα προλάβεις να κάνεις κάτι και για μένα σήμερα, ακόμη να πάμε να δούμε την φίλη μας στο θέατρο, παράτησες και την διαιτολόγο, είσαι έτοιμη για τα χριστούγεννα;
Τότε έρχεται η ώρα του στρες. Έρχεται εκείνη η στιγμή που αισθάνομαι τόσο μόνη, περίπου διάφανη, που αναρωτιέμαι γιατί εγώ δεν τα καταφέρνω, τι κάνουν οι άλλοι που εγώ δεν μπορώ… Τότε είναι η ώρα που αναρωτιέμαι αν εγώ μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτόν τον ρόλο, αν κάνω τις σωστές επιλογές. “Πώς τα καταφέρνεις με δύο παιδιά; Εμείς με ένα και έχουμε πήξει…”. Τι θέλουν να μου πουν; Ότι τα πάω περίφημα ή ότι έπρεπε να είχα σταματήσει στο ένα γιατί οι καιροί δεν επιτρέπουν για παραπάνω; Ήμουν έτοιμη να γίνω μάνα;
Κάνω όμως ένα βήμα παραπάνω, παίρνω βαθιές ανάσες και τελικά η κατάσταση εξομαλύνεται. Τελικά τα αγόρια τα βρίσκουν, αγκαλιάζονται και φιλιούνται, ενώ συζητούν για το επόμενο παιχνίδι που θα παίξουν. Ο Άρης σκουπίζει τα δάκρυά του και λέει “εντάξει αδερφέ μου, σε συγχωρώ, θα μοιράζεσαι όμως τα πράγματά σου, θέλεις τώρα να μασκαρευτούμε;”. Τα πιάτα θα μπουν τελικά στο πλυντήριο και εγώ θα βάλω το φαγητό στο φούρνο και θα προετοιμαστώ καλύτερα για το διατροφικό πρόγραμμα της εβδομάδας. Και σίδερο θα κάνω με την πρώτη ευκαιρία, κι ας κυληστούν πάνω του τα παιδιά, τουλάχιστον δεν τσακώνονται. Τελικά πήγα και στο θέατρο και θαύμασα την φίλη μου. Ξεκίνησα τα μαθήματα ραπτομηχανής που τόσο ήθελα και έτσι φέτος θα κάνω μόνη μου τα χριστουγεννιάτικα δωράκια και από τον καινούριο χρόνο, θα φέρνω την διαιτολόγο στο σπίτι, για να κερδίζω λίγο χρόνο.
Όπως και να έχει φίλοι μου, δεν έχει νόημα να αναρωτιέται κανείς αν ήταν έτοιμος να γίνει γονιός. Καταρχήν γιατί δεν θέλω! Και γιατί πραγματικά πιστεύω πως κανένας δεν είναι ποτέ έτοιμος. Όσο πιεσμένη κι αν αισθάνομαι ορισμένες φορές, όταν τα βράδια ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, παρότι ξέρω οτι θα σηκωθώ 1-2 φορές την νύχτα και πιθανότατα θα καταλήξω να ξυπνάω στο κρεβάτι των παιδιών, αισθάνομαι ευτυχισμένη. Έχω μια ζωή γεμάτη, έναν άνθρωπο που με αγαπάει, με στηρίζει, με κάνει ακόμη να γελάω, δύο παιδάκια ζωντανά, καλοσυνάτα, χαμογελαστά, έξυπνα, υγιή!
Θα άλλαζα κάτι; Η απάντηση είναι πως όχι, δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως στην οικογενειακή μου ζωή! Πρέπει απλώς να βρίσκουμε τρόπους να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι κανείς δεν είναι τέλειος, οι συνθήκες είναι διαφορετικές για τον καθέναν μας, όλοι όμως λειτουργούμε με βάση την ηρεμία που μας προσφέρει τελικά η οικογένειά μας και την αγάπη που αισθανόμαστε για τους δικούς μας ανθρώπους. Και από αυτά έχω και με το παραπάνω!
Ερμιόνη
26 Νοεμβρίου
Υπέροχη ανάρτηση!
Ως μαμά 2 κοριτσιών, 11 μηνών και 2 ½ χρονών μπορώ να καταλάβω και να νιώσω απόλυτα αυτά που γράφεις.
Έρχονται στιγμές που η κούραση κάνει την κρίση μου να θολώνει, που νιώθω πνιγμένη από τις υποχρεώσεις, τύψεις που δεν μπορώ να περνώ με τα κορίτσια τόσο χρόνο όσο θα ήθελα, την καθημερινότητα να με πιέζει ασφυκτικά και να μου αφαιρεί κάθε ίχνος προσωπικού χρόνου.
Και όμως… ένα μόνο χαμόγελο τους, μια αγκαλιά, ο τρόπος που κουρνιάζονται στην αγκαλιά μου όταν κοιμούνται είναι αρκετά για να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα και να μου υπενθυμίσουν πως όσο έχω την οικογένεια μου και είμαστε όλοι καλά, δεν χρειάζεται να αγχώνομαι για τίποτα άλλο.
Σε φιλώ!
Κάθε μέρα Γονείς!
27 Νοεμβρίου
Νομίζω πως αν κρατάμε αυτήν την σκέψη κοντά μας καθημερινά, όλα θα είναι καλύτερα. Θα είμαστε τουλάχιστον λίγο πιο ήρεμες, πιο γαλήνιες. Πολλά φιλιά και σε εσένα Ερμιόνη!
des tzav
28 Απριλίου
Πως σε νιώθω! Με την ευκαιρία, γράφεις καταπληκτικά! Ειδικά για τη θεόσταλτη βοήθεια των αδερφών, είναι κατι με το οποίο τιμήθηκα και εγώ στο παρελθόν, γι'αυτό και τους έγραψα ενα γράμμα από καρδιάς στη τελευταία μου ανάρτηση!
Χαρηκα που μπόρεσα να το διαβάσω αυτό με αφορμή ενα πάρτυ!
Κάθε μέρα Γονείς!
28 Απριλίου
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Αν δεν ήταν η αδερφή μου, θα αισθανόμουν στο κενό πολλές φορές, αυτό είναι σίγουρο. Τώρα που έχει μια μπουμπού δύο μηνών έχει έρθει η σειρά μου να ανταποδώσω. Με χαρά!
Βάσω Σταύρου
28 Απριλίου
έχεις απόλυτο δίκιο…στο πρώτο παιδί τα πράγματα είναι σχετικά δύσκολα…στο δεύτερο όμως ανταποκρίνεσαι λίγο καλύτερα λόγω "πείρας".Και η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είσαι έτοιμος να γίνεις γονιός και πως ποτέ δεν είσαι ο τέλειος γονιός…είμαστε όλες όλοι,οι καλύτεροι γονείς που θα μπορούσαμε να είμαστε για τα παιδιά μας!
Κάθε μέρα Γονείς!
28 Απριλίου
Πόσο δίκιο έχεις Βάσω! Είμαστε όλοι οι καλύτεροι που θα μπορούσαμε να είμαστε για τα παιδιά μας. Σίγουρα πάντα υπάρχεο χώρος για βελτίωση, αλλά αυτό το μοντέλο του τέλειου γονιού πρέπει να πέσει. Μόνο προβλήματα προκαλέι σε όλες τις γυναίκες που δίνουν μάχη καθημερινά για το καλύτερο!
eleanna Diary
28 Απριλίου
Έχεις τόσο δίκιο…Αν και έχω ένα παιδί πάντα το λέω αυτό…Ποτέ δεν είσαι έτοιμος!
Κάθε μέρα Γονείς!
28 Απριλίου
Ποτέ! Όσα βιβλία κι αν διαβάσουμε, σε όσα σεμινάρια και σχολές γονέων κι αν πάμε. Στην πράξη είναι αλλιώς, είτε έχεις ένα, είτε δύο, είτε περισσότερα παιδιά. Κάθε παιδί φέρνει και νέα δεδομένα.
mesenfantsterribles
28 Απριλίου
Χθες υπήρχε ένα ντοκυμαντέρ στη ΔΤ όπου μιλούσε για τις μητέρες, εργαζόμενες και μη στην Ευρώπη. Μία από αυτές είπε πως "σταματάς να είσαι πια άτομο και είσαι μητέρα", τραγικό μα και πόσο αληθινό όταν διαλέξεις αυτό τον δρόμο!! Να τα χαίρεσαι τα μωρά σου και να τα καμαρώνεις!
Κάθε μέρα Γονείς!
29 Απριλίου
Αυτή πρέπει να είναι και η μεγαλύτερη αντίφαση που βιώνει μια μητέρα. Επιλέγει να κάνει ένα παιδί και καθημερινά μπορεί να βασανίζεται για το πού πήγε η προηγούμενη ζωή της, γιατί δεν μπορεί να κάνει αυτά πυ έκανε και πριν, γιατί έχουν τα πάντα αλλάξει και πώς είναι δυνατόν η ευτυχία της να της γεννά την ίδια ώρα και τέτοιες σκέψεις. Όταν όμως η επιλογή είναι συνειδητή τον βρίσκουμε τον δρόμο μας, έτσι δν είναι; Σε ευχαριστώ πολύ!
Αθηνά Κ.
28 Απριλίου
Μάγδα μου, ξερεις πως δεν είμαι μαμά, αλλά αυτά που γράφεις είναι προβληματισμοί που πέρασαν και από το δικό μου μυαλό. Μιας και πρόσφατα αρραβωνιάστηκα και ένα παιδάκι θα έρθει κάποια στιγμή στη ζωή μου, πολλές φορές το σκέφτομαι, πώς θα τα προλαβαίνω όλα, θα τα καταφέρω, θα είμαι καλή μαμά ή η αγχώδης φύση μου θα κυριαρχήσει και θα γίνω νευρωτική και στριμμένη;
Νομίζω όμως πως όλα αυτά είναι σκέψεις της στιγμής, πως αυτό που μετράει είναι η ευτυχία που σου χαρίζει ένα παιδί. Όλα τα άλλα είναι ασήμαντα 🙂
Κάθε μέρα Γονείς!
29 Απριλίου
Σίγουρα Αθηνά μου είναι σκέψεις της στιγμής! Θέλουν ψυχραιμία και προσπάθεια διατήρησης των ισορροπιών μέσα στο ζευγάρι και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό λύνονται. Η ευτυχία και η ολοκλήρωση που σου προσφέρουν τα παιδιά στο τέλος κυριαρχεί. Κανείς δεν είναι ποτέ προετοιμασμένος για αυτή την αλλαγή στη ζωή του. Απλώς καμιά φορά πρεπει μεταξύ μας να μην φοβόμαστε να εκφράσουμε πόσο μας κουράζει και μας στρεσάρει αυτός ο ρόλος. Πόσο μπορεί να μας πνίγει και να θέλουμε κι εμείς τις δικές μας στιγμές. Τότε είναι, εκείνη την στιγμή της παραδοχής αυτών των σκέψεων, που γινόμαστε καλύτερες μητέρες. Θα τα πας μια χαρά πιστεύω. Αν και δεν σε ξέρω προσωπικά, όλοι μιλούν για σένα και περιγράφουν έναν άνθρωπο ώριμο και συνειδητοποιημένο. Βασικά προσόντα ενός γονιού. Αν μαζέψεις λίγο και το άγχος, τότε θα γίνεις μια υπέροχη μαμά!! Σου το εύχομαι ολόψυχα.
evi sachinidou
12 Ιανουαρίου
πφφφφφ!!!!!!!!!τα ίδια ακριβώς βρίσκονται μέσα και στο δικό μου κεφάλι..τον τελευταίο χρόνο άρχισα λιγάκι(πολύ λίγάκι) να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τα πράγματα..αφιερώνω περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου χάνοντας πολύ ύπνο..δεν με πειράζει όμως αυτό..(και το λέει μια υπναρού προ παιδιών)…και εγώ δεν θα ήθελα να αλλάξει κάτι από την οικογενειακή μου ζωή..θεωρώ πως είμαστε υπερτυχερές που έχουμε τα παιδάκια μας και που είναι πάνω από όλα υγιή!!
Magda Zindrou
12 Ιανουαρίου
Αυτό ακριβώς Εύη μου! Ας μην ξεχνάμε πως τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Και κάποια στιγμή στο μέλλον δεν θα αισθανόμαστε έτσι!
emama christina
12 Ιανουαρίου
Αυτή η αίσθηση…του πως τα καταφέρνουν οι άλλες μαμάδες κι εγώ καταρρέω! Αυτή η μοναξιά της αδυναμίας. Και μετά ένα χαμόγελο, ένα αστειάκι, μια αγκαλίτσα και όλα φαντάζουν δυνατά, όμορφα, εύκολα!
Συμφωνώ απόλυτα Μάγδα. Νομίζω πως κανείς δεν είναι έτοιμος να γίνει γονιός. Αρκεί να μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι τελικά έγινε, γιατί ούτε αυτό είναι δεδομένο, δυστυχώς!
Magda Zindrou
13 Ιανουαρίου
Η αποδοχή ενός ρόλου και η συνειδητοποίηση ότι αυτός ο ρόλος δεν είναι έμφυτος και θέλει προσπάθεια, σα να μαθαίνεις να διαβάζεις για παράδειγμα, θα βοηθούσε πολύ τον κάθε γονιό αυτές τις ώρες. Νομίζω πως ειδικά για τις γυναίκες υπάρχει μια κοινωνική πίεση σε σχέση με την μητρότητα που φυσικά δεν βοηθάει καθόλου στην διαχείριση τέτοιων συναισθημάτων.
My Little Cosy World
13 Ιανουαρίου
Αχ δυστυχώς κανείς δεν μας προετοιμάζει για να γίνουμε γονείς, αν ομως θέλεις πολύ ένα παιδάκι σίγουρα θα τα καταφέρεις! Κανείς δεν είναι τέλειος γονιός, όλοι εκπαιδευομαστε και μαθαίνουμε και δυσκολευομαστε! Κι εγω τις ίδιες δυσκολίες έχω και συχνά αγχωνομαι, αγανακτω και στενοχωριεμαι, αλλά μόλις ακούω το γαργαριστο γελακι τους και με σφίγγουν στην αγκαλιά τους με τα μικρά χερακια τα ξεχναω όλα!
Magda Zindrou
13 Ιανουαρίου
Αν υπήρχε ένα manual ίσως γλιτώναμε μερικές από αυτές τις στιγμές που μας κάνουν να αισθανόμαστε έτσι. Χαχαχαχα! Καλή συνέχεια και πολλές πολλές αγκαλιές!!!!!!!
Momma Machi
13 Ιανουαρίου
Φέτος έχω βάλει έναν μικρό στόχο: θα βλέπω το ποτήρι πάντα μισογεμάτο και ποτέ μισοάδειο! Δύσκολακι για εμένα αλλά θα το παλέψω! Επομένως εστιάζω σε αυτό που έγραψες ότι τελικά τα καταφέρνουμε έστω και αν δυσκολευομαστε έστω και αν πλημμυριζόμαστε απο άγχος! Και αυτό δουλεύω την ώρα του στρες, τα έχεις ξανακαταφέρει, λέω στον εαυτό μου και αμέσως παίρνω δύναμη!
Magda Zindrou
13 Ιανουαρίου
Κάπου διάβαζα πως αν κάθε μέρα, για αρκετές μέρες, βλέπαμε στο τέλος της ημέρας μόνο τα θετικά της ημέρας, ακόμη και τα θετικά που προέκυψαν μέσα από δυσκολίες, θα αποδυναμώναμε την αρνητική σκέψη και θα εκπαιδευόμασταν σε μια πιο θετική στάση για την ζωή και την καθημερινότητα. Αυτό που λες με άλλα λόγια, το ποτήρι πρέπει να είναι μισογεμάτο. Όταν θα έρθει λοιπόν η μέρα που μπορεί να μην είναι μισογεμάτο θα μπορούμε να πούμε πιο εύκολα "Δεν πειράζει, αύριο θα είναι καλύτερα!". Καλημέρα Μάχη!
Toula- lol moms
13 Ιανουαρίου
Υπέροχη ανάρτηση Μάγδα! εκφράζει απόλυτα τον τίτλο του Blog σου γιατί κάπως έτσι είναι να είσαι κάθε μέρα γονιός, ως γνωστόν σχολείο για γονείς δεν υπάρχει ούτε κάποια μαγική φόρμουλα να τα βάζει όλα σε μια τάξη αλλά κατά την γνώμη μου αυτή είναι και η μαγεία της ίδιας μας της ζωής, με τα πάνω και τα κάτω της να την κάνουν ενδιαφέρουσα. Φιλιά πολλά!
Magda Zindrou
13 Ιανουαρίου
Αυτή είναι και η μαγεία της γονεικότητας! Ότι είναι μια διαρκής εκπαιδευτική διαδικασία και ως τέτοια μας κάνει ίσους με τα παιδιά, μαζί μαθαίνουμε, μαζί κάνουμε λάθη, μαζί γινόμαστε καλύτεροι! Καλημέρα Τούλα!!!