Το να συζητήσουμε ήρεμα με τα παιδιά μας δεν είναι πάντα ένα δεδομένο, ειδικά όταν είναι κουρασμένα, πεινάνε, νυστάζουν ή απλά διαφωνούν μαζί μας και θέλουν κάτι άλλο. Ή όταν όλα αυτά, συμβαίνουν σε εμάς.

Πριν λοιπόν αφήσουμε το θυμό να μας κυριεύσει, μπορούμε να βρούμε τις σωστές λέξεις, εκφράσεις, να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και το σωστό ύφος και να γλιτώσουμε έτσι από μια κατάσταση που είναι σίγουρο πως θα μας βασανίζει αργότερα.

Δοκιμάστε αυτές

“Σε αγαπώ“

Η πιο σημαντική φράση, αυτή που πρέπει να λέγεται στα παιδιά δίχως άγχος μήπως τα κακομάθουμε, αυτή που κάνει τις σχέσεις μας πιο υγιείς, ασφαλείς, που μας βοηθά να μεγαλώσουμε ανθρώπους που νιώθουν πως, ότι κι αν έχει γίνει, οι γονείς τους είναι εκεί και τους αγαπούν.

“Συγγνώμη…“

Μετά το “σ΄αγαπώ” θεωρώ πως είναι μια από τις πιο σημαντικές λέξεις που πρέπει να λέμε στα παιδιά μας. Όταν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και τις αδυναμίες μας, τα βοηθούμε να καταλάβουν πως κανείς δεν είναι τέλειος, πως οι γονείς τους είναι άνθρωποι με αδυναμίες, ανασφάλειες και προβλήματα, που θα τους οδηγήσουν καμιά φορά σε λάθος συμπεριφορές. Η συγγνώμη μας είναι απαραίτητη, για να κάνουμε τα παιδιά μας πιο δυνατά και σίγουρα για τον εαυτό τους. Κι αν εμείς ζητήσουμε συγγνώμη, όταν εκείνα θα φταίνε θα κάνουν το ίδιο.

“Σ’ ευχαριστώ“

Δεν είναι μόνο τα λάθη που πρέπει να αναγνωρίζονται. Είναι κι όλες εκείνες οι στιγμές, που τα παιδιά ξεπέρασαν τον εαυτό τους κι έκαναν κάτι που αξίζει να τους το επισημάνουμε, να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και να δείξουμε πως αναγνωρίζουμε την κάθε τους προσπάθεια.

“Όμως, την ίδια ώρα…“

Προτιμήστε αυτή την φράση, αντί να πείτε αυτό το “αλλά”, που ακόμη κι εμείς όταν το ακούμε νιώθουμε τεράστια ματαίωση κι απόλυτη απογοήτευση.

“Τι θα έλεγες να…;” – “Θέλεις να…;” – “Πρέπει να…” – “Θα ήθελα να…“

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αυτές οι φράσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο αν πραγματικά έχουμε την πρόθεση να δώσουμε στο παιδί το δικαίωμα της επιλογής. Για παράδειγμα “Θέλεις να μαζέψεις τα παιχνίδια σου;“, “Τι θα έλεγες να τα μαζέψεις τώρα και να έρθεις για φαγητό;“. Αν δεν είμαστε έτοιμοι για την άρνηση, τότε πρέπει να γίνετε πιο σαφείς. “Πρέπει να ντυθείς, σε παρακαλώ!“, “Θα ήθελα να μαζέψεις τα παιχνίδια σου.” κ.α.

“Βλέπω πως…“

Όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με μια δύσκολη στιγμή του παιδιού, το να το κατηγορήσετε ευθέως για κάτι, ή να υποθέσετε τι μπορεί να έχει συμβεί, δεν θα βοηθήσει καθόλου την κατάσταση. Προτιμήστε να περιγράψετε αυτά που βλέπετε (“Βλέπω ότι είσαι ταραγμένος…“, “Βλέπω πως διαφωνείτε για την ταινία που θα δείτε.“). Με αυτό τον τρόπο κρατάτε μια απόσταση, είστε ο εξωτερικός παρατηρητής, που έχει έρθει με διάθεση να συζητήσει και να καταλάβει τι έχει γίνει. Τα παιδιά θα σας οδηγήσουν από εκεί και πέρα.

“Πες μου τι…“

Κι εδώ, το κλειδί είναι να μην υποθέσετε πως ξέρετε τι έχει συμβεί. Μην υποθέσετε πως ξέρετε πώς έχει κυλήσει ένα καυγάς παραδείγματος χάριν, γιατί μπορεί να υπάρχει προηγούμενο που εσείς το αγνοείτε. “Πες μου τι έγινε.“, μια τόσο απλή και μαγική φράση, που θα βοηθήσει το παιδί να “ξεφορτώσει”, να βγάλει αρνητική διάθεση και συναισθήματα, να νιώσει ασφάλεια ότι κάποιος το ακούει και τελικά να ηρεμήσει.

“Τι νομίζεις πως θα μπορούσες να…;“

Αντί να αναλαμβάνουμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα και να δώσουμε όλες τις απαντήσεις, μπορούμε να αφήσουμε το παιδί να γίνει κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Το πιο πιθανό είναι πως γνωρίζουν ήδη την απάντηση.

“Πώς μπορώ να βοηθήσω…;“

Προσφέρουμε βοήθεια, όχι λύσεις. Είμαστε εκεί, ακούμε, διαθέτουμε την εμπειρία μας και τη γνώση μας. Τα παιδιά έχουν ευθύνες και δεν πρέπει να αναλαμβάνουμε εμείς τα πάντα. Καμιά φορά όμως, όπως συμβαίνει και με εμάς άλλωστε, χρειάζονται βοήθεια και συμπαράσταση. “Πώς μπορώ να σε βοηθήσω με τα μαθήματά σου;“

“Βοήθησέ με να καταλάβω…“

Αυτή η φράση είναι γεμάτη κατανόηση. Ότι κι αν έχει πάει στραβά, εσείς δεν κατηγορείτε το παιδί, αλλά είστε εκεί και θέλετε να καταλάβετε τι έχει συμβεί.

Η βασική μου αρχή σαν γονιός, είναι να σέβομαι τα παιδιά μου και να τα αντιμετωπίζω ως ισότιμα μέλη της οικογένειάς μας. Τέτοια κείμενα είναι βασισμένα στην προσωπική μου εμπειρία ως μαμά. Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε παιδαγωγός και σίγουρα έχω κάνει πολλά λάθη. Κάθε μέρα όμως μαθαίνω, αλλάζω, διαβάζω πολλά βιβλία που με έχουν κάνει καλύτερη. Μαζί σας μοιράζομαι απλώς σκέψεις και ιδέες. Θα χαρώ να διαβάσω και δικά σας σχόλια ή παρατηρήσεις!