Στο χωριό του Ακίμ ο πόλεμος μοιάζει να είναι μακριά. Τα παιδιά ακόμη παίζουν ξένοιαστα στους δρόμους, μέχρι που μια μέρα ακούγεται ένα βουητό στον ουρανό. Οι κρότοι δυναμώνουν, οι κάτοικοι τρέχουν μέσα στον πανικό και ξαφνικά το μικρό παιδί μένει μόνο του. Ψάχνει να βρει την οικογένειά του, αλλά το σπίτι του έχει καταστραφεί. Ψάχνει την μαμά του, αλλά καταλήγει σε χέρια άγνωστων ανθρώπων που προσπαθούν να τον προστατέψουν. Μπαίνουν σε βάρκες για να καταλήξουν σε έναν καταυλισμό προσφύγων, με την ελπίδα να ξανασυναντηθούν στην άλλη άκρη με τις οικογένειές τους.Ο Ακίμ είναι το θύμα ενός άγριου πολέμου. Είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, για να καταλήξουν σε ένα τόπο άγνωστο. Φοβισμένα και πληγωμένα, προσπαθούν να κατανοήσουν πώς και γιατί έγιναν όλα αυτά, πού είναι οι δικοί τους άνθρωποι, γιατί τους κρατάνε κλεισμένους σε καταυλισμούς προσφύγων κάτω από απάνθρωπες πολλές φορές συνθήκες. Ο Ακίμ είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που περιμένει να κριθεί το μέλλον του από τις πεποιθήσεις των ανθρώπων που βρίσκονται στην εξουσία.

Αυτό το βιβλίο δεν έχει μάλλον να μας προσφέρει κάτι που δεν το ξέρουμε ήδη. Τα τελευταία χρόνια έχουν φροντίσει τα κανάλια να μετατρέψουν σε θέαμα το δράμα των ανθρώπων που καταλήγουν στην Ελλάδα. Το βιβλίο όμως του Dubois είναι ένα μικρό αριστούργημα! Το κείμενο έχει δώσει την θέση του στα μοναδικά σχέδια με μολύβι, τα οποία καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου. Σαν ένα μπλοκ ζωγραφικής, αφηγούνται με απίστευτη δύναμη όσα δεν λένε οι λέξεις. Καθώς ο Ακίμ τρέχει, τον ακολουθούν εικόνες σκληρές, δύσκολες, γεμάτες ένταση και συναισθήματα, εικόνες που δε θα θέλαμε ποτέ να δει το δικό μας παιδί.

Μαζί με τον Ακίμ τρέχουν τα δάκρυα μου και η σκέψη μου βρίσκεται δίπλα σε κάθε παιδί που έχει βρεθεί μόνο του στην Ελλάδα. Δεν το καταλαβαίνω, είναι τόσο σκληρό όλο αυτό. Μπορώ να διαβάσω αυτό το βιβλίο στα παιδιά μου; Εγώ δεν άντεξα, δάκρυσα και σφίχτηκα, παρά το ελπιδοφόρο τέλος της συγκεκριμένης ιστορίας.

Πώς θα ξεπεράσουν αυτά τα παιδιά τα όσα είδαν κι έζησαν; Πώς θα δουν το μέλλον με αισιοδοξία και ελπίδα; Όπως μου είπε πριν μερικούς μήνες ο φίλος μου ο Τάσος Γλαντζής, ένας άνθρωπος που παρά τις δικές του δυσκολίες έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια τόσο προσωπικό χρόνο στα προσφυγόπουλα της Θεσσαλονίκης, η ελπίδα υπάρχει στους ανθρώπους που θα τα φροντίσουν, που θα παίξουν μαζί τους, που θα τα πάνε στο σχολείο, που θα τα υποδεχθούν με χαμόγελο και θα τα κάνουν ένα με τον δικό μας κόσμο.

Για αυτό όσοι τυχεροί βρίσκεστε αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη, δεν πρέπει να χάσετε την διαδραστική αφήγηση του βιβλίου “Ο Ακίμ τρέχει” την Κυριακή 14 Μαΐου, στις 3 το μεσημέρι, στην Παιδική Γωνιά της 14ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, στο περίπτερο 13. Η δράση απευθύνεται σε παιδιά από 4 ετών, την έχει επιμεληθεί ο αγαπημένος φίλος και εκπαιδευτικός Τάσος Γλαντζής και η Ελένη Βαλτή και υλοποιούν εκπαιδευτικοί από το νηπιαγωγείο Κοπερτί.

Εγώ δυστυχώς δεν θα είμαι εκεί. Θα διαβάσω όμως το βιβλίο στα παιδιά μου, παρά το σκληρό περιεχόμενο και την θλίψη που σου προκαλεί. Υπάρχει ελπίδα για αυτά τα παιδιά. Δεν μπορείς να γυρνάς το βλέμμα από την άλλη μεριά. Είμαστε όλοι δίπλα στους πρόσφυγες και στα παιδιά τους!

Πριν σας χαιρετήσω να σας θυμίσω να κάνετε την βόλτα σας από την διαδικτυακή μας βιβλιοθήκη.