“GR 80’s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη” είναι ο τίτλος της έκθεσης που φιλοξενείται μέχρι τις 19 Μαρτίου στην Τεχνόπολη στην Αθήνα. Μια έκθεση που μας καλεί να δώσουμε ένα ραντεβού με την ιστορία μας, να ζήσουμε ξανά ή να γνωρίσουμε για πρώτη φορά όλες τις πτυχές της δεκαετίας του Ογδόντα, τα γεγονότα που τη σημάδεψαν και διαμόρφωσαν τις επόμενες.Βρεθήκαμε εκεί παρέα με την φίλη μου Μαριαλένα (Polyanna’s Days) και τα παιδιά μας πριν μερικές μέρες. Και φυσικά ξύπνησαν πολλές αναμνήσεις και σκέψεις. Είστε έτοιμοι για μια βόλτα στο παρελθόν μου με αφορμή μια έκθεση;

 

1. Μανία με τα Playmobil
Πραγματική μανία όμως είχαμε μαζί με τον αδερφό μου! Βλέπετε όταν ήμουν μικρή (για να μην σας μπλέκω με ημερομηνίες, εγώ γεννήθηκα τον Δεκέμβριο του 1977) τα Playmobil ήταν πολύ πιο ακριβά από ότι είναι σήμερα. “Παιχνίδι πολυτελείας!” το έλεγε η μαμά μου “Είναι πολύ ακριβό, δεν μπορούμε να το πάρουμε. Θα πάμε όμως σε λίγες μέρες επίσκεψη στον Δ. και θα παίξετε με τα δικά του.”. Πώς και πώς την περιμέναμε αυτή την μέρα, γιατί ο Δ. είχε πολλά και εντυπωσιακά Playmobil, το πειρατικό καράβι, ένα κάστρο, ιππότες, ότι θέλαμε και δεν είχαμε… Η δική μας μαμά έδειχνε σαφή προτίμηση στα μικρά κουτιά, που φυσικά δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά. Άλλες εποχές… Αν υπήρχε σήμερα κι έβλεπε τι έχουν τα αγόρια θα έλεγε πως έβγαλα το άχτι μου. Ίσως και να είχε δίκιο… (Καταλαβαίνετε βέβαια τι εντύπωση έκανε στα παιδιά να βλέπουν συγκεντρωμένα τόσα πολλά Playmobil σε έναν χώρο. Κάποια από αυτά κρατούσαν κι αυτή την περίεργη σημαία που έγραφε Πάσοκ. Χαχαχαχαχα! )

2. Μαθαίνοντας παπάκι στη Νάξο
Παρότι η εκπαίδευσή μου ξεκίνησε στα 14-15, μετά το ογδόντα δηλαδή, το παπάκι της φωτογραφίας ήταν ακριβώς ίδιο με αυτό που είχε ο Νικολάκης και με μάθαινε. Σε έναν δρόμο χάλια, με στροφές και ορατότητα μηδέν. Αν μου έλεγες σήμερα να κάνω το ίδιο θα φοβόμουν μην πέσω. Τότε έπεσα αρκετές φορές μέχρι να πάρω σωστά την στροφή, έπεσα όταν είδα ένα γάιδαρο να με πλησιάζει και φοβήθηκα μην τον χτυπήσω. Δεν το έβαζα κάτω όμως! Σήμερα φυσικά δεν θυμάμαι τίποτα…

3. Η Vespa των ονείρων μου
Αφού λοιπόν θα μάθαινα να οδηγώ μηχανάκι, θα αγόραζα μια Vespa και θα ταξίδευα στην Ευρώπη. Θα πήγαινα Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, θα γνώριζα καινούριους ανθρώπους και μέρη ονειρεμένα. Ίσως και να έμενα εκεί για να δουλέψω, μέχρι να βαρεθώ και να ξεκινήσω το επόμενο ταξίδι. Ήμουν μικρή κι είχα το δικαίωμα να κάνω όνειρα τρελά!

4. Τα καλοκαιρινά τηλεφωνήματα στην μαμά
Τα καλοκαίρια μας τα περνούσαμε στην Νάξο. Στο σπίτι της γιαγιάς όμως δεν είχαμε τηλέφωνο. Κανένας στο χωριό δεν είχε τηλέφωνο.Εκτός από το τηλέφωνο με τον μετρητή που ένας συγχωριανός το είχε στο σπίτι του. Κάθε φορά που θέλαμε να τηλεφωνήσουμε στην μαμά και στον μπαμπά έπρεπε να πάμε σπίτι του, να βγάλουμε γραμμή, να μιλήσουμε και μετά να πληρώσουμε ανάλογα με τις μονάδες που είχε γράψει ο μετρητής. Πόσα απογεύματα μιλούσα στην μαμά και πάντα με έκλεινε νωρίς για να μην χαλάω τα λεφτά μου σε τέτοια πράγματα. Καμιά φορά μας άφηνε ο κύριος να μας καλέσει η μαμά, χωρίς χρέωση. Πόσο μου άρεσε ο ήχος του τηλεφώνου όταν μας καλούσαν, αλλά και ο ήχος που έκανε κάθε φορά που γυρνούσα το καντράν για να καλέσω τον αριθμό του τηλεφώνου μας στα Γιάννενα!

5. Τα παιχνίδια μας
Δεν είχαμε τόσα όσα έχουν τα παιδιά σήμερα. Αλλά όσα είχαμε τα αγαπούσαμε πολύ και τα παίζαμε μέχρι τελικής πτώσεως. Επιτραπέζια, puzzle, το μικρό μου Πόνυ, η Μπι Μπι Μπο και ο Τζον Τζον, σπαθιά Thundercats, αυτοκινητάκια, μπίλιες, τα στρατιωτάκια του αδερφού μου. Μπαίναμε στο δωμάτιο και δεν βγαίναμε αν δεν μας φώναζε η μαμά! Ώρες ατέλειωτου παιχνιδιού στο σπίτι, ή στον δρόμο, στο πάρκο της γειτονιάς με φίλους μας. Σήμερα πολλά από αυτά υπάρχουν ακόμη. Πρόσφατα βρήκα μια σακούλα με κεφάλια Μπι Μπι Μπο κουρεμένες, καθώς πάντα έπαιζα την κομμώτρια και φυσικά την σχεδιάστρια ρούχων.

6. Το κομμωτήριο της γειτονιάς
Η Όλγα η κομμώτρια είχε αναλάβει να μας φτιάχνει τα μαλλιά, ειδικά μετά τις καλοκαιρινές διακοπές κι αυτό ήταν το κομμωτήριό της! Γυρνούσαμε γεμάτα ψείρες, με μαλλί τζίβα, που για ένα καλοκαίρι πλενόταν μόνο με πράσινο σαπούνι στη σκάφη της γιαγιάς. Αφού λοιπόν βάζαμε την χημεία στο κεφάλι μας για να ξεφορτωθούμε τα ζωντανά, μας έστελνε η μαμά για κούρεμα, κοντό κοντό, για να σιγουρευτεί ότι δεν της είχε ξεφύγει τίποτα. Τα έκλαιγα τα μαλλιά μου κάθε χρόνο, αλλά ήταν ανένδοτη. Και δίκιο είχε εδώ που τα λέμε. Κολλούσαμε ψείρες οικογενειακώς και ήταν τόσο δύσκολο να καθαρίσουμε, που το κούρεμα ήταν κομμάτι της θεραπείας. Πόσο χαίρομαι που τα παιδιά μου δεν έχουν κολλήσει ποτέ, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Μεγάλο τραύμα η ψείρα!

7. Το παιδικό δωμάτιο
Για χρόνια μοιραζόμουν το δωμάτιο με τον αδερφό μου. Εκεί ήταν όλος μας ο κόσμος. Κάθε βράδυ ξαπλώναμε στην κουκέτα μας και μιλούσαμε με τα φώτα κλειστά, λέγαμε ιστορίες και κάναμε σχέδια. Φυσικά στο ξύλο της κουκέτας κολλούσαμε αυτοκόλλητα και δεν έλειπαν οι αφίσες από τους τοίχους. Η μπλούζα που βλέπετε στην φωτογραφία είναι ίδια με μια από τις πιο αγαπημένες μου μπλούζες εκείνης της εποχής! Και όταν έρχονταν οι φίλοι μας η κουκέτα μεταμορφωνόταν σε άμαξα, κάρο ή σαλούν. Καουμπόηδες και Ινδιάνοι. Νομίζω ένα από τα πιο αγαπημένα μας παιχνίδια, με εμένα στον πρωταγωνιστικό ρόλο της βασανισμένης Ινδιάνας!

8. Το μπάνιο του σπιτιού
Θα μπορούσα να την είχα τραβήξει και στο σπίτι μας αυτή την φωτογραφία. Oulodent για τα δόντια και αποσμητικό bac. Δεν μας άφηνε να χρησιμοποιούμε τα καλλυντικά της και συχνά έμπαινα κρυφά στο μπάνιο για να το χρησιμοποιήσω. Και φυσικά Prosar για τον άντρα! Και γύρω γύρω πλακάκι ψάρι, με ασορτί είδη υγιεινής και μπιντέ (που δεν τον τράβηξα φωτογραφία δυστυχώς…). Τα αγόρια αναρωτήθηκαν τι είναι και ο Άλκης σκέφτηκε πως είναι μια ακόμη τουαλέτα ώστε να μπορούν τα αδερφάκια να κάνουν τσίσα παρέα, όχι κακά παρέα όμως γιατί αυτά βρωμάνε και καλύτερα να μπαίνει ένας ένας στην τουαλέτα. Τέλειο!

9. Έγχρωμη τηλεόραση
Την έφερε ένα μεσημέρι ο μπαμπάς. Μάρκα Nordmende. Και όλος ο κόσμος άλλαξε! Γεμίσαμε χρώμα. Η Πίπη Φακιδομύτη, ο Σπορτ Μπίλυ, τα Thundercats, η Φρουτοπία, η Κάντυ Κάντυ, η Μάγια Μέλισσα, ο Νιλς Χόλγκερσον, τα μεσημέρια που βλέπαμε καουμπόικες ταινίες με τον μπαμπά… Ακολούθησε το βίντεο και οι βιντεοκασέτες. Χαρακτηριστικό ήταν το στόλισμα της τηλεόρασης. Αχ βρε μαμά, σεμέν δεν είχε, αλλά είχε ρολόι (ένα ρολόι βιολί), κορνίζες και άλλα διακοσμητικά. Μέχρι πριν μερικά χρόνια που ήρθε στο σπίτι η flat τηλεόραση και πλέον δεν μπορούσε να χωρέσει τίποτα πάνω της.

10. Τα λεωφορεία της Αθήνας
Πρώτη φορά στην ζωή μου μπήκα σε αστικό λεωφορείο όταν ήρθα στην Αθήνα. Στα Γιάννενα περπατούσαμε ολόκληρη την πόλη. Οι αποστάσεις φυσικά δεν συγκρίνονται με της Αθήνας. Αλλά κάθε καλοκαίρι, πριν πάμε στη Νάξο, κάναμε μια μικρή στάση στην Αθήνα. Και τότε μπαίναμε στα λεωφορεία και μας φαινόταν όλα τόσο δύσκολα, άγνωστα, τρομακτικά. Πού θα κατεβούμε, τρέχαμε να το προλάβουμε, μπαίναμε στην λάθος κατεύθυνση. Και τα καλοκαίρια αισθανόσουν σαν σαρδέλα, γιατί φυσικά δεν υπήρχε κλιματισμός και το ανοικτό παράθυρο δεν βοηθούσε ιδιαίτερα.

 

ΥΓ: Μην φύγετε από την Τεχνόπολη αν δεν δοκιμάσουν τα παιδιά σας, τα μεγαλύτερα και πιο θαρραλέα (εγώ δεν θα ανέβαινα με τίποτα εκεί), την κατασκευή-τσουλήθρα-χώρο αναρρίχησης. Μετά το πρώτο σοκ κι έναν αρχικό δισταγμό, δεν μπορούσαμε να τα ξεκολήσουμε. Η απόλυτη ανεμελιά ξεδιπλώθηκε μπροστά μας, περίπου όπως είμασταν εμείς την δεκαετία του Ογδόντα!

Ευκαιρία και για τις μαμάδες να βγάλουν μια selfie!