“Πότε θα βγει μαμά; Ήρθε αυτός ο Σεπτέμβρης ή ακόμη; Θα μας πας, δεν θα το ξεχάσεις έτσι;“

13 χρόνια μετά, ο υπέροχος, πολύχρωμος βυθός της Disney – Pixar ξαναζωντανεύει και οι αξέχαστοι χαρακτήρες της ταινίας “Ψάχνοντας τον Νέμο” επιστρέφουν μέσα από την ταινία “Ψάχνοντας την Ντόρι“.

Ένα χρόνο μετά την επιστροφή του Νέμο στο σπίτι του, έχει έρθει η σειρά της Ντόρι να ξεκινήσει για ένα μακρινό ταξίδι στην άλλη άκρη του ωκεανού, σε αναζήτηση της οικογένειάς της. Όπως θα θυμάστε η Ντόρι πάσχει από απώλεια βραχύχρονης μνήμης, αλλά εντελώς ξαφνικά θυμάται ότι κάπου στον ωκεανό έχει μια οικογένεια που την αγαπά και την περιμένει. Αποφασίζει να ακολουθήσει το ένστικτό της και η τρελή αναζήτηση για να βρει τους γονείς της ξεκινά. Έτσι το αγαπημένο μπλε ψαράκι, μαζί με τον Νέμο και τον πατέρα του τον Μάρλιν, οδηγείται στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Ζωής. Θα καταφέρει να βρει εκεί τους γονείς της;

Η ιστορία μπορεί να ακούγεται απλή και να απουσιάζει ίσως το στοιχείο της έκπληξης. Παρόλα αυτά η πολυαναμενόμενη συνέχεια είναι ένα απολαυστικό sequel που στέκεται επάξια δίπλα σε μια από τις πιο αγαπημένες και επιτυχημένες ταινίες όλων των εποχών. Οι υπέροχοι ήρωες επιστρέφουν και στην ιστορία συναντάμε νέα πλάσματα όπως το χταπόδι χαμαιλέοντα, το τρελό πουλί, τις φώκιες και μια φάλαινα. Και είναι πραγματικά συγκινητικό να ακούς ξανά στην ελληνική μεταγλώττιση τις φωνές της Δήμητρας Παπαδοπούλου, ως Ντόρι και του Θοδωρή Αθερίδη, ως Μάρλιν. Πρέπει να σας πω πως είναι η πρώτη φορά που πήγαμε σινεμά με τα παιδιά και στο κοινό υπήρχαν πάρα πολλοί ασυνόδευτοι από παιδιά ενήλικες.

Η ταινία “Ψάχνοντας την Ντόρι” είναι σίγουρα ένα εικαστικό υπερθέαμα, μια ακόμη πρωτοκλασάτη παραγωγή της Pixar που προσφέρει απολαυστικές σκηνές και άφθονο γέλιο. Προσωπικά όμως θεωρώ ότι η μεγαλύτερη επιτυχία της ταινίας είναι ότι σχολιάζει με τον πιο απλό τρόπο πάρα πολλά θέματα που δύσκολα θα συζητούσαμε με ένα παιδί. Η απώλεια της μνήμης, των ανθρώπων που αγαπάμε, της οικογένειας, η διαφορετικότητα, η αναπηρία, ο φόβος, η ανάγκη να ανήκουμε σε μια οικογένεια, η αλληλεγγύη, όλα είναι θέματα που θίγονται στην ταινία και είναι αφορμές για να μιλήσουμε στα παιδιά αφήνοντας πίσω τους δικούς μας φόβους και ταμπού.

Την απολαύσαμε από την αρχή μέχρι το τελευταίο λεπτό. Και όταν γυρίσαμε στο σπίτι κάναμε μια τεράστια αγκαλιά! Τα παιδιά ήθελαν να μου δείξουν πόσο πολύ με αγαπάνε, μου υποσχέθηκαν πως ποτέ δεν θα χαθούν, ποτέ δεν θα φύγουν μακριά μου και μου ζήτησαν να μην ξεχάσω… Αυτή είναι η δύναμη της τέχνης, να γίνεται ένα με τη ζωή και να ξυπνάει μέσα μας όσα αγαπάμε και φοβόμαστε, να μας προβληματίζει και να μας συγκινεί, να μας κάνει να γελάμε, να συγκινούμαστε, να νιώθουμε αγωνία, χαρά και να αγαπάμε.

Μη την χάσετε!