READING

Πώς θα σου φαινόταν αν ήσουν στη θέση τους;...

Πώς θα σου φαινόταν αν ήσουν στη θέση τους;

Σάββατο πρωί και πηγαίνουμε οικογενειακώς σε μια βάφτιση. Τα παιδιά περπατάνε στο πεζοδρόμιο, τρέχουνε, γελάνε, διασκεδάζουν… Ο Άρης κρατάει ένα παγούρι με νερό στο χέρι του. Το ανοίγει για να πιει και το κρατάει από το καπάκι του. “Άρη θα σπάσει το καπάκι έτσι όπως το κρατάς, όπως έσπασαν και τα υπόλοιπα.“, του λέει ο μπαμπάς του. Στη στιγμή κοιταζόμαστε και ξεσπάμε σε γέλια! “Ας σπάσει το κωλοκαπάκι!“, μου λέει ο άντρας μου γελώντας. “Μα τι μας έχει πιάσει εμάς τους γονείς; Μη κάνεις αυτό, θα χτυπήσεις, πρόσεχε θα το ρίξεις, μη σκαρφαλώνεις μπορεί να πέσεις, πρόσεχε θα κάνεις ψίχουλα… Πώς τους τα πρήζουμε έτσι; Φαντάζεσαι να μας το έκανε εμάς αυτό κάποιος; Θα μας είχε σπάσει τα νεύρα!“.

Και πόσο δίκιο είχε! Ατελείωτες παρατηρήσεις, διατυπωμένες ευγενικά φυσικά, για κάτι που μπορεί να γίνει, επειδή κάτι μπορεί να σπάσει, να χυθεί, επειδή μπορεί κάτι να ξεφύγει από τον δικό μας έλεγχο… Και τελικά αν γίνει; Δεν χάλασε κι ο κόσμος βρε παιδιά!

Σκεφτείτε πώς θα νιώθαμε εμείς αν είμασταν στη θέση του παιδιού. Πόσο θα μας ενοχλούσε αυτή η σταθερή εμμονή να μας λένε τι να κάνουμε, πώς να το κάνουμε, να μας κρίνουν για τον τρόπο που το κάνουμε, να μας επιβραβεύουν ή όχι για αυτό που κάνουμε… Κουράστηκα και μόνο που τα γράφω. Αλλά σκεφτείτε το… Πόσα πράγματα κάνουμε στα παιδιά μας που δεν θα άρεσαν σε εμάς;

Πώς θα σου φαινόταν αν ήσουν στη θέση τους;

Αρπάζουμε χωρίς καμία προειδοποίηση πράγματα από τα χέρια τους.

Με πρόσχημα πολλές φορές την ασφάλειά τους αρπάζουμε από τα χέρια τους π.χ. ένα γυάλινο ποτήρι, ένα ψαλίδι, την κόλλα, οτιδήποτε θεωρούμε επικίνδυνο ή κάτι που ακόμη το παιδί δεν μπορεί να χειριστεί. Και ίσως να είναι κι έτσι. Αλλά πώς θα σας φαινόταν αν κρατούσατε στα χέρια σας ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας που καμία σχέση δεν έχει με την “παντόφλα” που εσείς χρησιμοποιείτε και σας το έπαιρναν από τα χέρια με μια απότομη κίνηση, από φόβο μη τους το χαλάσετε; Νομίζω πως δεν θα μας άρεσε. Αντίθετα θα προτιμούσαμε να μας ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε κάποια βοήθεια, θα θέλαμε να μας αφήσουν να το ψαχουλέψουμε, σίγουρα θα προτιμούσαμε να μας ρωτήσουν αν μπορούν να το πάρουν γιατί φοβούνται μη τους το χαλάσουμε. Έτσι και με τα παιδιά! Πολλές φορές αν απλά τους δώσουμε την ευκαιρία να χρησιμοποιούν κάποια πράγματα θα μας εντυπωσιάσουν με τις ικανότητές τους.

Παίρνουμε αποφάσεις χωρίς την ενεργή συμμετοχή τους

Θα μου πείτε, θα ζητήσω την άδεια από το δίχρονο για το πώς θα περάσω την μέρα μου; Δεν είναι έτσι ακριβώς όμως. Μπορεί ένα παιδάκι 2 ετών να μην έχει ακριβώς την ικανότητα να συνδιαμορφώσει μαζί μας το καθημερινό μας πρόγραμμα ή τις οικογενειακές μας διακοπές, μπορεί όμως να επιλέξει αν θέλει να πάει στις κούνιες ή στο σπίτι ενός φίλου για παιχνίδι. Τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν έχουν όλο και περισσότερο την ικανότητα να γίνονται συμμέτοχοι στις αποφάσεις τις οικογενειακής ζωής. Και όσο περισσότερο τους δίνουμε αυτή την ευκαιρία, τόσο καλλιεργείται η συνεργασία και η κατανόηση, ακόμη κι όταν διαφωνούμε σε κάτι.

Μιλάμε για αυτά σαν να μην είναι στον χώρο, σαν να μην μας ακούν.

Φανταστείτε ότι περιμένετε στο ταμείο της τράπεζας παρέα με τον άντρα σας και συναντάτε μια φίλη. Και παρουσία του άντρα σας αρχίζει τις ερωτήσεις: “Τι κάνει ο άντρας σου;”, “Καλά είναι. Έχει τα νεύρα του τελευταία και όλα του φταίνε”, “Τι τον έπιασε πάλι;”, “Ξέρω κι εγώ; Και την προηγούμενη εβδομάδα ήταν χειρότερα. Έκανε 3 μέρες διάρροιες και είχε μια γκρίνια άλλο πράγμα. Και να μην κλείνει και το μάτι του κάθε βράδυ πριν πάει 11. Αϋπνίες από νωρίς. Πού να αρχίσει να έχει και σοβαρά θέματα να σκεφτεί…” Λοιπόν; Τι λέτε; Πώς σας φαίνεται; Κι όμως αυτό κάνουμε. Λες και είναι κωφά ή ακόμη χειρότερα λες και είναι αόρατα, μιλάμε για τις συνήθειες και τις ιδιοτροπίες τους, λες και δεν βρίσκονται ακριβώς δίπλα μας. Πόσο πιο ευγενικό και ανθρώπινο θα ήταν απλά να τα κάνουμε κομμάτι της αφήγησης (“Θυμάσαι αγάπη μου που πονούσε η κοιλίτσα και ταλαιπωρήθηκες;”) ή ακόμη και να τους ζητήσετε την άδεια πριν μιλήσετε για αυτά μπροστά τους. Βγάζει νόημα, έτσι δεν είναι;

Γελάμε με την συμπεριφορά τους

Όσο χαριτωμένα κι αν είναι να είστε σίγουροι πως τα παιδιά έχουν πολύ συχνά την αίσθηση ότι γελάμε εις βάρος τους. Μόνο την τελευταία εβδομάδα μου το είπανε δύο φορές “Μαμά με κοροϊδεύεις; Γιατί γελάς;”. Φυσικά δεν τα κορόιδευα, αλλά αυτά δεν το εξέλαβαν έτσι γιατί εκείνη την ώρα δεν έκαναν τίποτα αστείο. Ήταν απλά τα χαριτωμένα μου παιδάκια! Την ίδια ώρα όμως αυτά έκαναν προσπάθεια να πετύχουν κάτι και η μαμά γελούσε μαζί τους. Όταν τα παιδιά μας κάνουν μια σοβαρή προσπάθεια να πετύχουν κάτι, που εμείς φυσικά το έχουμε κατακτήσει, όσο χαριτωμένα κι αν είναι, κάντε μια προσπάθεια να πνίξετε το γέλιο που παλεύει να βγει από μέσα σας. Σκεφτείτε να προσπαθείτε εσείς να πετύχετε κάτι καινούριο και κάποιος να στέκεται δίπλα σας, να παρακολουθεί την κάθε σας κίνηση, ενώ με την πρώτη σας αποτυχία θα ξεσπούσε σε γέλια. Χμμμ, εμένα δεν θα μου άρεσε και πολύ αυτό…

Δεν σεβόμαστε το σώμα τους

Όσο σκληρό κι αν ακουστεί, το ότι τα αναγκάζουμε να φυσήξουν την μύτη τους, τα πιέζουμε να μείνουν ξαπλωμένα για να τους αλλάξουμε πάνα, πιάνουμε το σώμα τους για να το πλύνουμε, ειδικά όταν είναι πιο μεγάλο, τα σκουπίζουμε χωρίς να τους δίνουμε μια ευκαιρία να το κάνουν μόνα τους, τα κουρεύουμε όπως και όταν αρέσει σε εμάς, τα αναγκάζουμε να αγκαλιάσουν ή να φιλήσουν έναν άνθρωπο όταν τα ίδια δεν το αισθάνονται, είναι η απόλυτη παραβίαση του σώματος ενός ανθρώπου. Από όταν είναι μωρά θυμάμαι να μιλάω στα παιδιά μου και να τους εξηγώ βήμα βήμα τι έκανα κάθε φορά που έπρεπε να τα αλλάξω και να τα πλύνω. Και φυσικά, ομολογώ, υπήρξαν οι στιγμές που τα πίεσα να μείνουν ξαπλωμένα, γιατί φοβήθηκα ότι θα γίνουμε χάλια ή δεν είχα την υπομονή να τους προσφέρω μια πιο ευχάριστη εναλλακτική. Γιατί οι τρόποι υπάρχουν! Απλά πρέπει να τους βρούμε, μαζί με την απαραίτητη υπομονή για να μπορέσουν τα παιδιά να μάθουν σε ένα βάθος χρόνου ότι το σώμα τους, τους ανήκει και δεν μπορεί κανένας να το χειρίζεται σαν να είναι δικό του.

Τα τιμωρούμε

Κι όμως είναι παραβίαση των δικαιωμάτων ενός ανθρώπου. Σκεφτείτε να λέγατε ή να κάνατε κάτι που δεν άρεσε στον άντρα σας και αυτός να σας κατσάδιαζε, λέγοντας πως πρέπει να κάτσετε σε μια καρέκλα μέχρι να σκεφτείτε το λάθος σας και φυσικά να ζητήσετε συγνώμη. Δεν είναι ταπεινωτικό; Σας έχω ξαναγράψει για την αξία της τιμωρίας. Προσωπικά πιστεύω πως όσο λιγότεροι είναι οι κανόνες μέσα σε ένα σπίτι, τόσο μεγαλύτερη προσπάθεια γίνεται από όλες τις μεριές να συνυπάρξουμε αρμονικά. Και φυσικά ο καλύτερος κανόνας είναι το παράδειγμά μας! Αν φωνάζουμε, θα φωνάξουν, αν δεν ακούμε, δεν θα ακούσουν ούτε τα παιδιά, αν δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τα θέλω τους, γιατί αυτά να δείξουν κατανόηση;

Προσπαθούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά τους

Μαθαίνετε ξαφνικά ότι πρέπει να δουλέψετε, ενώ εσείς έχετε κάνει σχέδια για το Σαββατοκύριακο. Το αφεντικό σας κατσαδιάζει. Το καινούριο σας ρούχο λεκιάστηκε με λάδι. Σίγουρα θέλετε να ουρλιάξετε από τα νεύρα σας και την απογοήτευση, ίσως και να κλάψετε… απλά εσείς ξέρετε να ελέγχετε το κλάμα σας, γιατί είστε ενήλικες, γιατί εκφράζεστε διαφορετικά ή απλά εκπαιδευτήκατε να καταπιέζετε κάποια συναισθήματα. Τα παιδιά όμως δεν έχουν την ικανότητα να το κάνουν αυτό. Το κλάμα τους είναι ο τρόπος να εκφράσουν πολύ έντονα συναισθήματα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι χαζά, ανούσια και δεν πρέπει να τα καταπιέσουν. Ακόμη κι αν στο δικό σας μυαλό φαντάζουν ανόητοι οι λόγοι που τα οδηγούν στο κλάμα. Δείχνουμε στα παιδιά ότι είμαστε εκεί, τα ακούμε, τους εξηγούμε τι μπορεί να αισθάνονται. Η ενεργητική ακρόαση είναι μια τεχνική που όταν την κατακτήσουμε, θα βελτιώσουμε τις σχέσεις μας σε όλα τα επίπεδα!


Δεν είναι πάντα εύκολο. Ίσως τις περισσότερες μέρες να είναι δύσκολο. Είναι όμως μια στάση ζωής και κάθε βήμα που κερδίζετε είναι σημαντικό. Σκέφτομαι πολλές φορές τα δικά μου παιδικά χρόνια και πόσα θα άλλαζα σήμερα που είμαι στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Και αυτές οι σκέψεις με κάνουν καθημερινά καλύτερη. Με κινητοποιούν να προσπαθώ.

Και τελικά συνειδητοποιώ ότι το γήπεδο είναι ένα και είμαστε συμπαίκτες.


Γεια σας! Είμαι η Μάγδα και σας καλωσορίζω στο «Κάθε μέρα γονείς». Κατάγομαι από τα Γιάννενα και σπούδασα δημοσιογραφία κι επικοινωνία στο Λονδίνο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο του Πολιτισμού, στις Δημόσιες Σχέσεις. Πλέον, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα! Εκτός από το "Κάθε μέρα γονείς" έχω δημιουργήσει και το www.familyfriendlytravel.gr

RELATED POST

  1. Mary Liodou

    13 Ιουνίου

    Μπράβο Μάγδα υπέροχο κείμενο…Ξέρεις το παλεύω, το δουλεύω μέσα μου να ξεριζώσω αυτή την κασέτα που αναπαράγει την συμπεριφορά των δικών μου γονιών στα παιδικά μου χρόνια… Πόσο δύσκολο όμως είναι; Πόσο βαθιά καταγεγραμμένη είναι αυτή η συμπεριφορά;! Πιστεύω πως οι δύσκολοι καιροί που βιώνουν, η οικονομική κρίση, τα προβλήματα που ολοένα και πληθαίνουν, κάνουν το έργο μας ακόμα πιο δύσκολο!Για να λειτουργήσεις σωστά και δίκαια απαιτείται καθαρό μυαλό…

    • Magda Zindrou

      13 Ιουνίου

      Πώς να το βρεις το καθαρό μυαλό Μαρία μου; Για αυτό ας προσπαθούμε κάθε μέρα να κάνουμε αυτό το απλό, να μπούμε στην θέση του άλλου. Πριν διαλυθούμε και διαλύσουμε τις σχέσεις μας με όλους τους ανθρώπους γύρω μας… Σε φιλώ!!!!!

  2. Ανώνυμος

    13 Ιουνίου

    Μάγδα, ειδικά ως προς τη συμπεριφορά Νο3 που αναφέρεις, είχα πρόσφατα σχετική εμπειρία. Μιλούσα στο τηλ με μια φίλη μου και της έλεγα για το μεγάλο μου γιο (8 χρ.)μια στιχομυθία που είχαμε και γελάγαμε. Και ήρθε δίπλα μου μετά το τηλεφώνημα, έβαλε τα κλάματα και μου είπε ότι αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό και ότι δεν πρέπει λέμε στους ξένους τι κάνουμε στο σπίτι. Έπαθα πλάκα! Πόσο δίκιο είχε…. Και φυσικά έχεις δίκιο σε όλα όσα αναφέρεις… τι να πω, το παλεύω…

    • Magda Zindrou

      13 Ιουνίου

      Δεν το κάνουμε με κακή πρόθεση μωρέ, αλλά τα παιδιά πολλά πράγματα τα εκλαμβάνουν τελείως διαφορετικά και αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!

  3. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές ξεχνάμε να ακούμε τα παιδιά μας.Αυτό πρέπει να μάθουμε πρώτα,να τα ακούμε και να τους δίνουμε ευκαιρίες.

    • Magda Zindrou

      13 Ιουνίου

      Θεωρώ Δέσποινα πως η μεγαλύτερη πρόκληση που έχω να αντιμετωπίσω είναι να ξεχάσω ότι κάποτε υπήρξα ένα κατώτερο παιδί, ένα παιδί μεγαλωμένο στην σκιά ενός ενήλικα. Και για αυτό θα δίνω μάχη καθημερινά και θα συνεχίζω, όσες φορές κι αν χάσω!

  4. Despinas Studio

    13 Ιουνίου

    Από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει για τη συμπεριφορά μας προς τα παιδιά κι ας μην είμαι μητέρα.Μπράβο, Μάγδα!

  5. YiannaM Panou

    13 Ιουνίου

    Μαγδα είσαι υπέροχος άνθρωπος και για αυτό και υπέροχη μαμά. Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη. Δεν ημουν και έτσι απιτην αρχή, μεγαλώνοντας όμως ο μικρός και παρατηρώντας συμπεριφορές και αντιδράσεις του έχω αλλάξει στάση σε πολλά. Εμένα όταν με ακούν να τοβ ρωτάω αν μπορώ να πω μια ιστορία που τον αφορά, σοκάρονται. Ακόμα και συο μπλογκ, επιλέγω με περισσότερη προσοχή από όταν ήταν μικρότερος, ποιες στιγμές του θα μοιραστώ και με ποιον τρόπο. Υπέροχο. Υπέροχο κείμενο!

    • Magda Zindrou

      13 Ιουνίου

      Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννα! Πράγματι κι εγώ πλέον προσέχω περισσότερο τι γράφω και πώς το γράφω. Μιλάμε για αυτά που γράφω, τους τα δείχνω πολλές φορές και ξέρω πως αν κάποια στιγμή μου ζητήσουν να μην τους αναφέρω καθόλου θα πρέπει να το κάνω. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!

  6. Maria Paps

    13 Ιουνίου

    πες τα βρε Μαγδα! Να τα διαβάσω και να τα εμπεδώσω γιατι πραγματικά κάποιες φορες δεν ΜΕ αντεχω ουτε εγω με την μουρμουρα μου!!! Τι μετάλλαξη ειναι αυτη????

    • Magda Zindrou

      13 Ιουνίου

      Άλλοι φταίνε! Μη το ξεχνάς αυτό Μαρία και βήμα βήμα θα τα καταφέρουμε. Υπήρξαμε στην θέση τους και αυτό πρέπει να πολεμήσουμε!

  7. Αχ….Βαχ…
    Πολυ ομορφο κειμενο,
    μπραβο σου.

  8. Ελένη B

    13 Ιουνίου

    Το τελευταίο καιρό προσπαθώ κάθε φορά που κολλάω και μασάω τα ίδια και τα ίδια λόγια, μη το ένα, μη το άλλο, μη εκείνο, να κλείνω το στόμα μου!
    Έχουμε καταντήσει μια διαρκή υπόδειξη…. ε "ας σπάσει το κωλοκαπάκι" που λέει κι άντρας σου Μάγδα!!
    Κι επιτέλους ας γίνουμε ξανά για λίγο παιδιά!!!!!
    Κι αυτά τα λέω για να τα ακούσω πρώτη εγώ….

  9. MissFree Mommy

    14 Ιουνίου

    Καταπλήκτικό το κείμενο σου Μάγδα!!!Όντως πρέπει να μάθουμε να ακούμε τα παιδιά μας,εγώ από μωρό πάντα τον ρωτάω και του εξηγώ και ας μου λένε μερικοί ότι δεν καταλαβαίνει…όλα τα καταλαβαίνουν τα παιδιά και μπορούν να κάνουν πολλά αρκεί να τους δώσουμε την ευκαιρία και εμείς οι γονείς πρέπει να αποκτήσουμε περισσότερη υπομονή και να βάλουμε στην άκρη το ''εγώ''. Τα φιλιά μου!!!

  10. Υπεροχο το κειμενο σου! Συμφωνώ και επαυξάνω που λενε! Χρειαζομουν να το διαβασω σημερα αυτο να θυμηθω δυο 3 πραγματακια που η καθημερινοτητα με κανει και ξεχναω για λιγο! Πολλα φιλια

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

By using this form you agree with the storage and handling of your data by this website.

INSTAGRAM
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
error: Content is protected !!