Τα “μη”, τα “πρέπει” και η πειθαρχία που έγινε ασέβεια…

«Τυχαία δεν λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός και πώς να μη μιλάς όταν τρως»
(απόσπασμα από το τραγούδι «Απαγορεύεται η μουσική)Από την πρώτη μέρα που γίνεσαι γονιός καταλαβαίνεις πως αυτή εδώ η χώρα δεν είναι φτιαγμένη για παιδιά και γονείς. Και αυτό το λέω χωρίς καμία απολύτως υπερβολή.

Από το καρότσι του μωρού που εγκλωβίζεται στα πεζοδρόμια, μέχρι τα καταστήματα που μετατρέπονται σε θαλάμους αερίων από την κάπνα των τσιγάρων, τα πάρκα που δεν υπάρχουν και τα θεάματα που δεν σε δέχονται ως θεατή (!), η Ελλάδα είναι μια χώρα που δείχνει απίστευτη ανοχή στον ενήλικα (όσο κι αν αυτός ξεφεύγει), αλλά καμία στο παιδί. Γίνεσαι γονιός λοιπόν και μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλλο, παίζεις σε ειδική κατηγορία και αν σ’ αρέσει! Αυτά που ήξερες πρέπει να τα ξεχάσεις και να πας να κάτσεις με τους άλλους που είναι σαν εσένα, τους γονείς που μπορούν να ανεχτούν το παιδί σου και να σε καταλάβουν… Αχ!

Το κείμενο που ακολουθεί γεννήθηκε μετά από την απογοήτευση αρκετών γονιών να συμμετέχουν όπως όλοι οι άλλοι σε μια εκδήλωση που δημιουργήθηκε για παιδιά. Μόνο που τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να την παρακολουθήσουν! Δεν θα πω τίποτα άλλο. Σας αφήνω να διαβάσετε τα λόγια της Βέρας και της Χρυσούλας που έχουν γράψει το παρακάτω κείμενο. Κλείνοντας πρέπει να πούμε ότι γονείς δεν γινόμαστε με manual, τελειότητα δεν υπάρχει και ευτυχώς δηλαδή, γιατί αυτή είναι η ζωή….

Γράφουν η Βέρα Ανδριοπούλου και η Χρυσούλα Παπαγεωργίου

«Μην τρέχεις, βρε παιδί μου, θα πέσεις», «Σσσσσς, μην κάνεις φασαρία, σε ακούει ο κόσμος», «Μπορείς να μην χτυπάς το πιρούνι στο πιάτο;», «Κάτσε επιτέλους σε ένα σημείο, μας έχεις ζαλίσει», «Γιατί σέρνεσαι, παιδάκι μου, στα χώματα;», «Μπορείς να σταματήσεις να κουνιέσαι επιτέλους»….

Σας θυμίζει κάτι; Και αν έχετε καταφέρει να μην τα ξεστομίσετε, σίγουρα έχουν περάσει από το μυαλό σας και είναι βέβαιο ότι έχετε γίνει αποδέκτες αντίστοιχων ψιθύρων από τρίτους ή άλλοι γονείς απευθύνθηκαν με αυτόν τον τρόπο στα παιδιά τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που μεταξύ μας ανοίγουν συζητήσεις για child friendly χώρες, ενώ σχεδόν κάθε φορά που προκύπτει η ιδέα μιας εκδρομής ή ενός φαγητού σε εστιατόριο, ενός χαλαρού καφέ ή ακόμα και ενός περιπάτου, σκέψεις του τύπου «θα έχει χώρο για τα παιδιά;», «καπνίζουν εκεί;», «λες να γίνεται χαμός και να τους τρελάνει όλους το μικρό;» κάνουν τις δυνάμει ευχάριστες και χαλαρές στιγμές να φαντάζουν Γολγοθάς. Συνήθως, αν τελικά το τολμήσουμε, γυρίζουμε σπίτι ανακουφισμένοι, λες και μαζί μας είχαμε ένα ή πολλά τέρατα που έχουν την δυνατότητα να καταστρέψουν τον κόσμο, αλλά για άλλη μια φορά αποφάσισαν να το αναβάλλουν, δίνοντας μια ακόμη ευκαιρία στην ανθρωπότητα.

Όμως, εκείνη πόσες ευκαιρίες τους έδωσε;

Ζούμε σε μια χώρα που ενώ κάποτε, και όχι πολύ παλιά, τα παιδιά έπαιζαν σε πάρκα, παιδικές χαρές και δρόμους, τώρα περιορίζονται σε «οργανωμένες» δραστηριότητες που ακόμα και το τρέξιμο ακριβοπληρώνεται σε αίθουσες κλειστές, μικρές, έχει χρονική διάρκεια και συγκεκριμένες διαδρομές. Όσοι είμαστε κάτοικοι αστικών κέντρων παίρνουμε αυτοκίνητο ή 2-3 συγκοινωνίες για να βρούμε δυο κούνιες και μια τσουλήθρα στις οποίες δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μας να σπάσουν το κεφάλι τους ή να τα πατήσει αυτοκίνητο, μηχανάκι κλπ. Η δε επικρατέστερη πρόταση εξόδου μαζί με το παιδί είναι ο πλαστικός παιδότοπος… Μπαλάκια, τούνελ, διάδρομοι, συνήθως σε κλειστούς χώρους 2 x 2, που δεν εξυπηρετούν ούτε τον στόχο της διασκέδασης, αλλά εξασφαλίζουν καφέ στους γονείς την στιγμή που τα παιδιά τους τα προσέχει κάποια κοπέλα. Και σε αυτούς τους κλειστούς χώρους είναι αποδεκτές οι φωνές, οι τσιρίδες, τα δυνατά γέλια.

Αποδεκτές; Και εδώ κάπου ανοίγει μια τεράστια συζήτηση. Τι σημαίνει αποδεκτές παιδικές φωνές και γέλια; Δηλαδή υπάρχει κόσμος που εκνευρίζεται με ένα παιδί που ζουζουνίζει γύρω από τα τραπέζια μια ταβέρνας, αλλά ο ίδιος κόσμος δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις δυνατές φωνές της παρέας στο διπλανό τραπέζι που κάνει χαβαλέ, θα στεναχωρηθεί και μπορεί να προσφέρει και μια χαρτοπετσέτα στην κοπέλα που της έπεσε ο καφές στο κινητό και βρίζει θεούς και δαίμονες, θα ανεχτεί το τσιγάρο του διπλανού ανοίγοντας ένα παράθυρο ή ακόμα αλλάζοντας και θέση. Το καρότσι στον δρόμο ενοχλεί γιατί θέλει να περάσει το πεζοδρόμιο, την ίδια στιγμή που οι γονείς ξέρουν το σοβαρό πρόβλημα πάρκινγκ που υπάρχει σε κάθε πόλη. Ενοχλεί το παιδί που θέλει να κάτσει σε ένα λεωφορείο και να πατήσει το κουμπί της στάσης γιατί τόσος κόσμος έχει στοιβαχτεί μέσα σε αυτό και είναι ήδη πολύ κουρασμένος. Πόσα κουβαδάκια πρέπει κανείς να πατήσει για να φτάσει στην θάλασσα; Και τελικά μήπως υπάρχει ένας τρόπος τα παιδιά να γεννιούνται, να τα αναλαμβάνουν ειδικά ιδρύματα που θα τα μεγαλώσουν με αρχές, αξίες, όρια, θα τα κάνουν φρόνιμα, ήσυχα, υπάκουα και θα τα ξαναγυρίσουν στην οικογένεια και την κοινωνία όταν έχουν μεγαλώσει και είναι έτοιμα;

Με άλλα λόγια, ζούμε σε έναν κόσμο που θεωρεί ότι τα παιδιά είναι βάρος, ενόχληση, φασαρία, αλλά δεν έχει αναρωτηθεί αν υπάρχει κάτι σε αυτόν τον κόσμο που να τα χωράει και να τα σέβεται…

Αφορμή για αυτό το βιωματικό-εμπειρικό κείμενο στάθηκαν δύο γεγονότα.

Αρχικά μια εκδρομή με τα παιδιά μας σε ένα camping της Πελοποννήσου. Οι άνθρωποι εκεί και ο χώρος ήταν καταπληκτικοί, πραγματικά φιλικοί και σεβόμενοι πλήρως τους επισκέπτες τους είτε ήταν 7 μηνών, είτε 4, είτε 60 ετών. Όμως και εκεί βρέθηκαν campers που παραπονέθηκαν γιατί τα παιδιά ξυπνούν νωρίς, παίζουν, τρέχουν, μιλούν και τους ενοχλούν. Οι ίδιοι campers φυσικά που με μεγάλη ευκολία θα μιλάνε με δυνατή φωνή μέχρι αργά το βράδυ, αδιαφορώντας για τα παιδιά που κοιμούνται ή θα πετούσαν ίσως τα αποτσίγαρά τους στην παραλία, αδιαφορώντας για τα παιδιά που πατάνε και παίζουν στην άμμο. Γινόμαστε άδικες θα μου πείτε….

Το δεύτερο, η προσπάθεια να κλείσουμε εισιτήρια για τη συναυλία του Κυπουργού στο Ηρώδειο, που ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Διαβάζουμε στην περιγραφή της συναυλίας: «[…]Πολυβραβευμένες μουσικές του από τον κινηματογράφο και κρυφά τραγούδια του από το θέατρο συνθέτουν μια ξεχωριστή βραδιά για μικρά και μεγάλα παιδιά». Τέλεια! Μικρά και μεγάλα παιδιά έτοιμα λοιπόν να απολαύσουν τα αγαπημένα τους «σουξέ»! Τέλεια; Όχι και τόσο, γιατί απ’ ότι φαίνεται τα «μικρά» παιδιά που θα απολαύσουν τη συναυλία δεν μπορούν να είναι τόσο μικρά – μόνο άνω των έξι ετών. Σε σχετικό (γραπτό) μας ερώτημα γιατί ισχύει αυτή η απαγόρευση, δεν έχουμε λάβει ακόμα απάντηση. Και για να μην είμαστε άδικοι με το Ηρώδειο βρέθηκαν εκπαιδευτικοί που μας ενημέρωσαν ότι και άλλοι χώροι, όπως το Μέγαρο Μουσικής ή το Ευγενίδειο Ίδρυμα δεν κάνουν ομαδικές κρατήσεις για παιδιά αντίστοιχης ηλικίας. Άραγε ισχύουν οι ίδιοι περιορισμοί και για τις κυρίες με τακούνια; Ή για όσους κουβαλούν μαζί τους νερά, τσίχλες, σποράκια και πετούν τα υπολείμματα κάτω;

Και τελικά μπαίνει το ερώτημα: πώς αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σ’αυτή τη χώρα;

Από τη μια δείχνουμε να μας ενοχλούν με κάθε τρόπο όλες οι εκφράσεις παιδικού ενθουσιασμού, φωνές, παιχνίδι, γέλιο στους χώρους που θεωρούμε «δικούς μας», μόνο για «μεγάλους». Από την άλλη θεωρούμε αυτόματα ότι ένα παιδί τριών, τεσσάρων, πέντε χρονών είναι «απείθαρχο», «άτακτο», θα κάνει φασαρία, δεν θα σεβαστεί το χώρο και τους γύρω του, πρέπει να πειθαρχηθεί με κάποιο τρόπο ή να περιοριστεί στον παιδότοπο που περιγράψαμε παραπάνω. Και φυσικά, όταν φτάσει πια το παιδί στην πολυπόθητη ηλικία των 6 – 7 – 8 που του επιτρέπεται πια να πατήσει στο ιερό χώμα του Ηρώδειου ή θεωρείται αρκετά μεγάλο για κάμπινγκ/καφετέρια/ταβέρνα, γκρινιάζουμε και παραπονιόμαστε που δεν έχει μάθει να «σέβεται το χώρο». Τον ίδιο χώρο από τον οποίο εμείς το αποκλείσαμε. Που του στερήσαμε τη χαρά να ακούσει ζωντανά τη Λιλιπούπολη ή τα Μυστικά του Κήπου. Που το στοιβάξαμε σε χώρους που ακούει μόνο Ζουζούνια ή ακατάληπτα μπιτ που του υπερδιεγείρουν τον εγκέφαλο και το κάνουν υπερκινητικό. Που δεν του δώσαμε την ευκαιρία στην ηλικία που χτίζει τα πια σημαντικά στοιχεία του χαρακτήρα του να καταλάβει μόνο του, βλέποντας εμάς και τους γύρω του, ότι η συμπεριφορά μας αλλάζει και προσαρμόζεται ανάλογα με το χώρο που βρισκόμαστε, ότι στις συναυλίες/παραστάσεις/ώρες κοινής ησυχίας μιλάμε χαμηλόφωνα ή ό,τι άλλο «κανόνα» κοινωνικής συμπεριφοράς θα θέλαμε να μάθει και να υιοθετήσει. Χωρίς νουθεσίες, χωρίς τιμωρίες, χωρίς υπερβολές, μόνο με τη μίμηση. Για να μη γίνει μεγαλώνοντας η κυρία με τα ψηλοτάκουνα στο αρχαίο θέατρο ή ο κύριος με τα σποράκια που τα φτύνει στο πάτωμα ή ο/η κάφρος που πετάει τα αποτσίγαρα στην παραλία.

Όπως είπε και μια φίλη από τα παλιά που ζει πλέον σε άλλη χώρα, όχι ευρωπαϊκή με ανέσεις, αλλά στο Μεξικό, με πολλούς κινδύνους και παιδιά στους δρόμους να πεινούν και να διψούν, έχουμε γίνει μια χώρα που μισεί τα παιδιά, αλλά επιδιώκει και επικροτεί την παιδικότητα στους ενήλικες ως ένδειξη ανευθυνότητας και χαλαρότητας. Αυτή μάλλον είναι και η διαφορά. Τα παιδιά είναι αυτό που η ηλικία τους ορίζει! Χαρούμενα, στενοχωρημένα, ζωηρά, ήρεμα, παιχνιδιάρικα, γκρινιάρικα, ακριβώς επειδή δεν έχουν δόλο και ό,τι νιώθουν θα το εκφράσουν. Καταλαβαίνουν τα όρια αν κανείς τους τα εξηγήσει σεβόμενος την ελευθερία τους και αντιδρούν όταν κάποιος την παραβιάσει. Ενώ εμείς, οι ενήλικες, θέλουμε να είμαστε παιδιά, πιεζόμαστε να συμπεριφερθούμε σαν αυτά για να δικαιολογήσουμε τις δικές μας ελλείψεις, ανασφάλειες, δυσκολίες.

Ίσως τελικά θα ήταν σωτήριο για όλους μας, να αντιληφθούμε εμείς οι μεγάλοι ότι μπορούμε να συνυπάρχουμε όχι μόνο με τους μεγάλους, αλλά και με τους μικρούς. Λιγότερος εγωισμός, λιγότερος καθωσπρεπισμός, λιγότερες ενοχές και μπορεί και να τα καταφέρουμε…

Κι όπως πολύ εύστοχα έγραψε ένας αγαπημένος φίλος στο facebook παραφράζοντας τους στίχους του Παρασκευά Καρασούλου:
«Δεν θα’βρει ο κόσμος προκοπή όσο υπάρχουνε… θεσμοί
Αλλιώτικα, αλλιώτικα, αλλιώς έπρεπε να’ναι»


Γεια σας! Είμαι η Μάγδα και σας καλωσορίζω στο «Κάθε μέρα γονείς». Κατάγομαι από τα Γιάννενα και σπούδασα δημοσιογραφία κι επικοινωνία στο Λονδίνο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο του Πολιτισμού, στις Δημόσιες Σχέσεις. Πλέον, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα! Εκτός από το "Κάθε μέρα γονείς" έχω δημιουργήσει και το www.familyfriendlytravel.gr

RELATED POST

  1. YiannaM Panou

    24 Ιουνίου

    Μαγδα μου, απλά ΥΠΈΡΟΧΟ… Έχεις τόσο δίκιο…

  2. Tina Sarra

    24 Ιουνίου

    Πολύ σωστά ειπωμένα όλα και θλιβερή η συνειδητοποίηση ότι ζούμε σε μία χώρα γερόντων που απεχθάνεται τα ίδια της τα κύτταρα! Προσωπική μαρτυρία: Όταν γράφεται κάποιος γονιός στις ξεναγήσεις που κάνουμε στα μουσεία έρχεται επιφυλακτικός για το τι θα αντιμετωπίσει σε σχέση με την συμπεριφορά του παιδιού του σ ένα χώρο που απαγορεύεται να αγγίζεις, να μιλάς δυνατά, να τρέχεις και να κινείσαι ασταμάτητα. Έννοιες συνυφασμένες με την παιδική ηλικία. Ωστόσο τελικά τα παιδιά αποδεικνύονται οι καλύτεροι συμμετέχοντες (τα παιδιά είναι συνηθισμένα να παίζουν με τους κανόνες του παιχνιδιού, αρκεί να τους πεις ποιοι είναι αυτοί και πως παίζεται το παιχνίδι) ενώ οι γονείς υπολείπονται συμπεριφοράς αφού και οι ίδιοι δεν έχουν σχετικά βιώματα (εν μέσω ξενάγησης μιλούν στο κινητό, βγάζουν φωτογραφίες, απομακρύνονται από την ομάδα). Ίσως και να μπήκαν σε μουσείο συνειδητά σε μεγάλη ηλικία. Έτσι δεν μπορούν με το παράδειγμά τους να βοηθήσουν τα παιδιά στο πως μπορούν να συμπεριφερθούν σε ένα τέτοιο χώρο. Άρα κυρίως όλα ξεκινούν από την στάση που κρατάμε εμείς σε σχέση με το δημόσιο χώρο, θέαμα, εκδήλωση κ.τ.λ. και τα παιδιά θα ακολουθήσουν το παράδειγμά μας. Αρκεί να τους επιτραπεί να νιώσουν ισότιμα μέλη κι ότι ο δημόσιος χώρος ή ο κοινόχρηστος χώρος δεν σημαίνει ασυδοσία ή ότι υπερισχύει ο νόμος του όχλου. Αυτό που θεωρούν σωστό οι πολλοί.

    • Magda Zindrou

      6 Ιουλίου

      Έτσι ακριβώς είναι! Εμείς είμαστε το παράδειγμά τους.

  3. Tessie

    24 Ιουνίου

    Σωστά όλα αυτά που έγραψαν. Δηλαδή με το που θα γίνει 6 χρονών το παιδί είναι αποδεκτό από την κοινωνία. Κι αν το παιδί αυτό ακόμα και στα 6 του είναι ζωηρό και πάει στο Ηρώδειο και κάνει "φασαρία" εκεί δεν θα που τίποτα? Κρίμα και πάλι κρίμα.

    • Magda Zindrou

      6 Ιουλίου

      Πολύ κρίμα! Να μην μπορείς να πορευτείς χωρίς ταμπέλα… Ο ζωηρός, ο άτακτος, ο μικρός, αυτός που δεν καταλαβαίνει…

  4. aristi sik

    24 Ιουνίου

    Πόσο δίκιο έχεις. Στις Σερρες όπου και μένουμε πλέον δεν υπάρχει παιδική χαρά για δείγμα!Είσαι αναγκασμένος να τρέχεις σε παιδότοπους ή να κάθεσαι σπίτι σου (δεν μπορείς να αντέξεις καθημερινά το οικονομικό βάρος). Ξέρω όμως τι συμβαίνει στην γενέτειρά μου, υπάρχουν παντού παιδικές χαρές (μην πάει ο νους σου σε ευαισθησίες Δημάρχων κ.λ.π) και αυτό γιατί υπήρχε εταιρία που αναλάμβανε τις κατασκευές, πίσω από την οποία φυσικά κρυβόταν και ο εκάστοτε Δήμαρχος. Αν δεν παίζουν μιζούλες μην περιμένεις αποτέλεσμα καμία κοινωνική ευαισθησία. Έχω σιχαθεί τους πάντες.

    • Magda Zindrou

      6 Ιουλίου

      Πόσο τραγικό είναι όλο αυτό. Νομίζω πως ο πολιτισμός ενός λαού κρύβεται στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα παιδιά του.

  5. Eirini k

    24 Ιουνίου

    Υπέροχο κ τόσο αληθινό… δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι η αλήθεια! Αν δεν σεβόμαστε εμείς τα παιδιά μας πως ζητάμε από εκείνα σεβασμό?????

  6. vivi siasou

    24 Ιουνίου

    Πολυ ωραιο κειμενο,περιεχει πολλες αληθειες δυστυχως αλλα σε καποια σημεια θα διαφωνησω! Γιατι πρεπει ο καθε ανθρωπος που θα βγει για ενα καφε ή φαγητο να χαλαρωσει και να συζητησει με την παρεα του να ανεχτει τις φωνες του παιδιου σου? Γιατι πρεπει ο καθε σερβιτορος να μην μπορει να κανει τη δουλεια του επειδη το παιδι σου παιζει κυνηγητο μεσα στο μαγαζι? Δεν ηρθε κανεις να σας κανει κουμαντο στο σπιτι σας αλλα το καθε μαγαζι ειναι δημοσιος χωρος δεν ειναι το σαλονι σας! Λατρευω τα παιδια αλλα σεβομαι και τον αλλον που θα πληρωσει για το φαγητο του ή οτιδηποτε! Το παιδι ειναι παιδι,θελει να παιξει,να τρεξει,να φωναξει,δε μπορει να κατσει δυο ωρες σε μια καρεκλα επειδη θελουμε εμεις! Αρα δε φταινε αυτοι που θα παραπονεθουν και φυσικα ουτε τα παιδια! Φταιει το οτι καποιοι γονεις δουλευουν ολη μερα και δε χαιρονται τα παιδακια τους οσο θα ηθελαν με αποτελεσμα να μην τους βαζουν ορια σε τιποτα και να κανουν οτι θελουν! Κυριως ομως φταιει η εποχη που ζουμε γιατι δεν υπαρχουν πλατειες και παιδικες χαρες οπου τα παιδια θα ειναι ελευθερα να παιξουν και να εκτονωθουν αλλα ακομα και να υπηρχαν ολα αυτα ποιος θα τολμουσε να αφησει το παιδακι του με ολους αυτους τους ανωμαλους που κυκλοφορουν εκει εξω? Αυτα! Τωρα μπορειτε να πεσετε να με φατε εφόσων τολμησα να διαφωνισω!

    • Unknown

      25 Ιουνίου

      Σωστοτατη! Εγω θελω να βγω έξω να ηρεμησω και να τα πω με την παρεα μου, γιατί θα πρεπει να ακουω τα τσιριχτα δίπλα μου και να τρέχουν γυρω απο το τραπέζι μου; για όσους δυσκολευονται η δεν θελουν να πειθαρχησουν τα παιδιά τους υπάρχουν επιλογες για να νοιωσουν ανετα και τα παιδάκια και οι γονεις και να μην εκνευριζονται και οι παρευρισκομενοι

    • Ανώνυμος

      25 Ιουνίου

      Δυστυχώς δεν καταλάβατε τίποτα… είστε αυτοί για τους οποίους γράφτηκε το κείμενο απ' ό,τι φαίνεται, αυτοί που δεν θα θέλαμε να γίνουν τα παιδιά μας… Τι να γίνει; Σε μια κοινωνία υπάρχουν όλοι.

    • vivi siasou

      28 Ιουνίου

      Μα εννοειται οτι οποιος εχει λιγο διαφορετικη γνωμη ειναι αυτος για τον οποιο γραφτηκε…αν ειναι δυνατον! Απορω και που τολμησαμε καν να σκεφτουμε και μια αλλη πλευρα του θεματος! Αυτο λοιπον ειναι που δε θελω και γω να γινουν τα δικα μου παιδια:ξεροκεφαλοι κριτες ανθρωπων που θα εχουν διαφορετικη αποψη απο αυτα….

    • Ανώνυμος

      13 Σεπτεμβρίου

      Δεν ξέρω αν οι συγγραφείς είναι ξεροκέφαλες, όμως όποιος έχει κρίση και άποψη δεν είναι αυτόματα ξεροκέφαλος. Εγώ είπα αυτό που διαβάζω στην απάντησή σας. Ο τύπος ανθρώπου που βλέπω στο κείμενο είστε ακριβώς εσείς – που θέλετε να χαλαρώσετε στη καφετέρια με τα παιδιά φιμωμένα, που θεωρείτε ότι ένα χαρούμενο παιδί είναι και αχαλίνωτο, που θεωρείτε ότι χρειάζεται "πειθαρχία" και όχι διαπαιδαγώγηση. Δεν κρίνω γενικά και αόριστα τη διαφορετική άποψη, κρίνω τη συγκεκριμένη δική σας διαφορετική άποψη, όπως και εσείς τη δική μου. Ανταλλαγή απόψεων λέγεται και διάλογος. Μάλλον δεν το έχετε μάθει κι απ' ό,τι γράφετε δεν θέλετε να το μάθουν ούτε τα παιδιά σας.

    • Magda Zindrou

      13 Σεπτεμβρίου

      Καλησπέρα! Νομίζω πως σε αυτό το σημείο πρέπει να παρέμβω. Όσο χρήσιμη, ωραία και εποικοδομητική αν είναι η συζήτηση δεν πρέπει να γίνεται με τέτοιους όρους και ύφος που μπορεί να ενοχλήσει και να προσβάλλει τον άλλον. Οφείλω να ζητήσω να κατέβουν οι τόνοι και να μιλήσουμε ουσιαστικά. Ως υπεύθυνη για το συγκεκριμένο blog, παρότι δεν είμαι η συγγραφέας του κειμένου, πρέπει να δηλώσω πως συμφωνώ με την άποψή τους και την υποστηρίζω. Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρονται οι συντάκτες σε παιδιά που δεν ξέρουν να φέρονται όπως αρμόζει σε κάθε περίπτωση, σε παιδιά που τρέχουν και σπρώχνονται ανάμεσα σε τραπέζια, σε παιδιά που θα χαλάσουν την έξοδο ενός ενήλικα σε ένα θέατρο… Αρμόδιοι είναι φυσικά να σας απαντήσουν οι συντάκτες και θα τους ζητήσω να το κάνουν. Σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας. Ακόμη κι έτσι, αυτά είναι που δίνουν ζωή και νόημα σε ένα blog.

  7. Τα είπες όλα!Το παιχνίδι δεν είναι πολυτέλεια είναι ανάγκη για ένα παιδί και ο πολιτισμός δεν θα έπρεπε να έχει ηλικιακά όρια!

  8. Το κείμενο σου ίσως θα πρέπει να το έχουμε μόνιμα όλοι μας μαζί μας και να το διαβάζουμε κάθε φορά που το δικό μας παιδί ή του διπλανού λειτουργεί όπως πρέπει, σαν παιδί.Εκνευρίζομαι με τους γονείς που παίρνουν τα παιδιά τους μαζι τους σε μια έξοδο και προσπαθούν να τα έχουν καρφωμένα στη καρέκλα αλλά λειτουργούν οι ίδιοι σαν να ήταν μαντρωμένοι και αρχίζει το ξεσάλωμα των μεγάλων. Εκνευρίζομαι που είμαστε όλο μη και μη και πρόσεχε σε και "Βασιλάκη όχι στα βαθειά και έλα να φας το αυγό σου κυνηγώντας τα παιδιά να φάνε γιατί πρέπει.Είμαστε όλοι "μπουκωμένοι" και δεν μπορούμε να απολαύσουμε ούτε τις φωνές και τα γέλια των παιδιών,δεν αντέχουμε τα ίδια τα παιδιά μας. Δεν αντέχουμε τους εαυτούς μας και προσπαθούμε με τους δήθεν κανόνες που εμείς δεν τηρούμε να "προσαρμόσουμε" τα παιδιά.Ζούμε απλώς μια παράνοια και ένα δήθεν προσπαθόντας να κάνουμε τα παιδιά μεγάλους στην θέση των μεγάλων.

  9. Ανώνυμος

    8 Αυγούστου

    Οχι δεν συμφωνω και σου το λεει μια μαμα τριων παιδιων κατω των 6 που ζει σε ευρωπαικη χωρα που προφανως θαυμαζεις…δεν ειναι η Ελλαδα το προβλημα σου…πιστεψε με ζεις σε μια απο τις πλεον children friendly χωρες του δυτικου κοσμου. Οι πολιτισμενες χωρες που εσυ βαζεις σε ενα βαθρο οχι μονο θα αποκλεισουν το παιδι σου αλλα θα εισαι και υπολογη οποιασδηποτε παρεκλεινουσας συμπεριφορας. Τα παιδια ειναι παντου παιδια και εισαι αφανταστα τυχερη που απο Απριλιο μεχρι Νοεμβειο μπορεις να τα βγαλεις εξω χωρις να τρεχεις στα βασιλεια του πλαστικου …

  10. Unknown

    14 Αυγούστου

    Ουτε εγω συμφωνω. Ζω στη Γαλλια και σε διαβεβαιω οτι οι Ελληνες ειναι απιστευτα πιο ανεκτικοι στα μικρα παιδια στους δημοσιους χωρους. Βεβαια, και τα Γαλλακια ειναι ασυγκριτα πιο φρονιμα, γιατι ετσι μαθαινουν. Η βασικη διαφορα ειναι οτι τα Γαλλακια αθλουνται και εκτονωνονται εκει. Δεν καθονται ολη μερα με την τηλεοραση και το ηλεκτρονικο. Επισης υπαρχουν παρκα, παιδικες χαρες, που τα καημενα τα Ελληνοπουλα ουτε στα ονειρα τους δεν τα εχουν δει. Και ναι, κανει κρυο το χειμωνα, αλλα εδω οι ανθρωποι εχουν μια λογικη σταση και εχουν καταλαβει οτι τα παιδια δεν αρρωσταινουν απο το κρυο. Βλεπεις λοιπον τα Γαλλακια με τα μπουφανακια τους να παιζουν στο παρκο με 5 βαθμους και να μην παθαινουν τιποτα. Οποτε ερχομαστε στην Ελλαδα και παω να βγαλω εξω τα παιδια (5, 3 και 1) με 15 βαθμους πεφτουν ολοι να με φανε οτι θα κρυωσουν. Η βλεπεις Μαη μηνα με 20 βαθμους μωρα μπουμπουλωμενα λες και παν στα χιονια.

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

By using this form you agree with the storage and handling of your data by this website.

INSTAGRAM
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
error: Content is protected !!