Πρόσφατα διάβασα αυτά τα πολύ απλά λόγια από την Magda Gerber: “What parents teach is themselves, as models of what is human – by their moods, their reactions, their facial expressions and actions. These are the real things parents need to be aware of, and of how they affect their children. Allow them to know you, and it might become easier for them to learn about themselves.”. Πόσο αληθινοί είμαστε με τα παιδιά μας;
Φεβρουάριος αυτής της χρονιάς και με τον Άλκη είμαστε καλεσμένοι στο πάρτι ενός φίλου του. Και φτάνουμε στον χώρο καταχαρούμενοι που θα δει τους φίλους του και θα παίξουν. Με την πρώτη όμως ματιά χλωμιάζω. Όλα τα παιδάκια είναι ντυμένα με αποκριάτικες στολές. ΟΛΑ! Εκτός από τον Άλκη. Το ξέχασα! Ξέχασα πως το πάρτι ήταν μασκέ. Αυτό το κομμάτι της πληροφορίας με είχε τελείως προσπεράσει. Ο Άλκης δεν έδωσε από την αρχή σημασία, αλλά μετά από 10 λεπτά με πλησίασε στεναχωρημένος και μου είπε…
Άλκης: “Μαμά όλα τα παιδιά φοράνε τις στολές τους κι εγώ φοράω τα ρούχα του απλού ανθρώπου.“
Εγώ: “Έχεις δίκιο αγάπη μου. Αυτό έχει γίνει γιατί το πάρτι είναι μασκέ…“
Άλκης: “Κι εγώ γιατί δεν ντύθηκα μαμά;“
Εγώ: “Γιατί το ξέχασα αγάπη μου… Σου ζητώ συγνώμη, αλλά ήμουν πολλή κουρασμένη και το ξέχασα τελείως. Λυπάμαι πολύ. Πρέπει να έχεις στεναχωρηθεί πάρα πολύ κι είναι δικό μου το λάθος. Συγνώμη…“
Δεν νομίζω πως όσα χρόνια υπάρχω ως μαμά έχω αισθανθεί τόσο άσχημα… Να ξεχάσω; Να φέρω το παιδάκι μου σε πάρτι και να είναι το μόνο που ξέχασε η μαμά του να το ντύσει με την στολή του; Απογοητεύτηκα και στεναχωρήθηκα όσο δεν μπορώ να σας περιγράψω. Και ο Άλκης απάντησε…
Άλκης: “Δεν πειράζει μαμά, δεν το έκανε κι επίτηδες! Εντάξει στεναχωριέμαι, αλλά δεν το έκανες επίτηδες, έτσι δεν είναι;“
Εγώ: “Φυσικά μωρό μου, μακάρι να μπορούσα να το αλλάξω, αλλά πραγματικά το ξέχασα.“
Άλκης: “Δεν πειράζει μαμά! Θα μοιραστώ με τον φίλο μου τις μάσκες του. Είσαι η καλύτερη! “
Και μου έδωσε ένα τεράστιο φιλί!
Και έφυγε από δίπλα μου για να πάει στους φίλους του. Μια από τις δασκάλες του που ήταν εκεί, όταν της αφηγήθηκα το περιστατικό, με ρώτησε “Κι εσύ τι του απάντησες όταν σε ρώτησε γιατί αυτός δεν ντύθηκε;” Της είπα πως του απάντησα πως το ξέχασα, του είπα την αλήθεια. “Μπράβο σου“, μου είπε και εκείνη την μέρα δεν κατάλαβα γιατί επιβράβευε την χαζομάρα μου.
Σήμερα σκέφτομαι αυτό το περιστατικό και είμαι γεμάτη συναισθήματα χαράς, συγκίνησης, πίστης, ελπίδας και εμπιστοσύνης στα παιδιά μου. Γιατί αυτό το περιστατικό, που η μαμά τα θαλάσσωσε, ο μικρός Άλκης 4,5 ετών το χειρίστηκε με τόση καλοσύνη και κατανόηση απέναντί μου, που αναρωτιέμαι αν ένας ενήλικας θα μπορούσε να δείξει κάτι τέτοιο σε αντίστοιχη φάση . Και σε αυτή του την αντίδραση βοήθησε το γεγονός ότι του είπα την αλήθεια, ήμουν άνθρωπος που παραδέχτηκε το λάθος του, έδειξε την αδυναμία του και το παιδί πίστεψε ότι δεν υπήρχε καμία κακή πρόθεση από πλευράς μου. Και για αυτό φαίνεται μου άξιζε κι ένα μπράβο!
Τώρα γιατί σας τα γράφω όλα αυτά;
Γιατί κανένα βιβλίο, κανένας οδηγός και σύμβουλος δεν μπορεί να αντικαταστήσει την δική σας αλήθεια και το δικό σας παράδειγμα. Φυσικά και είναι χρήσιμο και απαραίτητο να διαβάζουμε βιβλία που θα μας βοηθήσουν ως γονείς. Είμαι ο τελευταίο άνθρωπος που θα σας συμβουλέψει για το αντίθετο. Η ικανότητα όμως του παιδιού μας να χειρίζεται κάποιες καταστάσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο περνάει και από εμάς. Μπορούμε δηλαδή να ασκήσουμε τεράστια επιρροή στο πώς θα μάθει το παιδί να χειρίζεται ακόμη και τα πιο δύσκολα θέματα, μέσα από το παράδειγμά μας, τις λέξεις που χρησιμοποιούμε, τις δικές μας αντιδράσεις… Γιατί τα παιδιά μαθαίνουν πολλά απλά μέσα από την παρατήρηση. Και οι γονείς είναι ένα αγαπημένο αντικείμενο μελέτης!
Εμείς είμαστε το πρότυπό τους. Όταν κάνουμε λάθος πρέπει να λέμε συγνώμη. Καμία εξουσία δεν διακυβεύεται εδώ, γιατί φίλοι μου αυτή η σχέση δεν πρέπει να είναι μια εξουσιαστική σχέση. Εμείς είμαστε το παράδειγμα της υπομονής, της συγχώρεσης, της ενσυναίσθησης, της κατανόησης. Εμείς πρέπει πρώτα να μοιραστούμε και υπομονετικά να περιμένουμε πότε θα είναι και το παιδί μας έτοιμο να μοιραστεί. Όσο κι αν δεν μας αρέσει, όταν λέμε απλά αυτό που αισθανόμαστε, όταν απλά περιγράφουμε τις προθέσεις μας, όταν δεν προσπαθούμε να αποσπάσουμε την προσοχή του παιδιού μας με γελοία παιχνίδια και τεχνάσματα, όταν δεν ακυρώνουμε τα συναισθήματά του, για να μην βρεθούμε εμείς αντιμέτωποι με τα δικά μας, αλλά απλά είμαστε αληθινοί άνθρωποι, τότε ο παρατηρητής μας βλέπει και καταλαβαίνει. Τότε είμαστε ελεύθεροι μέσα σε μια σχέση που εξελίσσεται, περνάει από διάφορα στάδια και μας βοηθάει να αναπτυχθούμε ατομικά, αλλά και ως σύνολο.
Για αυτό και η αλήθεια είναι σημαντική! Γιατί το παιδί έτσι μαθαίνει, αποδέχεται και συγχωρεί. Και θα συγχωρήσει ακόμη και εσάς, τους γονείς, που τελικά είστε άνθρωποι… Και δεν πειράζει που ξεχάσατε την αποκριάτικη στολή του!
Little Box of Love
27 Μαΐου
Πόσο δίκαιο έχεις Μάγδα μου! Συγκινήθηκα με την απάντηση του Άλκη η αλήθεια αλλά εδώ παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η δική σου απάντηση. Μπορώ να φανταστώ πόσο χάλια ένιωσες αλλά την ίδια ώρα πρέπει να ένιωσες περήφανη που έχεις μεταδώσει αυτές τις αξίες στα παιδιά σου. Λίγα παιδιά να αντιδρούσαν έτσι, Εγώ περίμενα να μας πεις ότι άρχισε τις υστερίες και τα κλάματα και θα ήθελε να φύγετε για να πάει να ντυθεί. όμως το αντιμετώπισε πολύ καλύτερα από τον κάθενα μας. Μπράβο σου!!!
Μαρίνα
Magda Zindrou
9 Ιουνίου
Ευχαριστώ Μαρίνα! Κάτι τέτοια με κάνουν να αισθάνομαι τόσο τυχεροί που αυτοί οι άνθρωποι είναι δίπλα μου στην κοινή μας ζωή.
kathycallie
27 Μαΐου
Εχεις πολύ δίκαιο! Και τελικά πραγματικά μας εκπλήσουν τα παιδιά όταν δέχονται την αλήθεια τόσο ώριμα! Εχω ακόμα φίλους που όταν βγαίνουν λένε ψέμματα στα παιιδιά τους ότι πηγαίνουν στη δουλειά. Δεν μπορώ να ακούω τέτοια! Τα παιδιά θα αντιμετωπίσουν ώριμα μια κατάσταση όταν δείξουμε κι εμείς ωριμότητα. Την καλησπέρα μου. Κάλη
Magda Zindrou
9 Ιουνίου
Μα όλοι μας συμβουλεύουν ότι από όταν είναι μωρά ακόμη πρέπει να τους λέμε την αλήθεια, ειδικά όταν φεύγουμε από τον χώρο όπου βρίσκονται. Καλημέρα Κάλη!
Ελένη B
4 Φεβρουαρίου
Ναι ρε συ Μάγδα! την αλήθεια! πάντα! σίγουρα πολύ καλύτερα από ψέματα και τεχνάσματα. Κι ας είναι πιο δύσκολη!