Χθες βράδυ κοίμισα για τελευταία φορά τον Άρη ως νηπιάκι… Αύριο το πρωί θα ξυπνήσει και για λίγες ακόμη ώρες θα είναι νήπιο, μέχρι να δώσει την σκυτάλη στο πρωτάκι! “Έχω αγωνία μαμά… Πώς θα είναι τα παιδιά; Θα χτυπάνε; Εσύ ξέρεις ποια δασκάλα θα έχω;” Όχι αγαπημένο μου, τίποτα δεν ξέρω και φοβάμαι όσο φοβάσαι κι εσύ! Αυτό ήθελα να πω, αλλά δεν μπόρεσα. Είμαι μαμά πλέον και αισθάνομαι πως πρέπει πάντα να βρίσκω την δύναμη να λέω αυτό που έχεις ανάγκη κι ας μείνει πίσω η δική μου ανάγκη, οι δικοί μου φόβοι…

“Αύριο θα είμαστε δίπλα σου αγάπη μου. Μαζί με τον μπαμπά θα είμαστε εκεί. Και ότι θέλεις μπορείς να το ζητήσεις. Αρκεί να γυρίσεις να μας κοιτάξεις και θα δεις πως θα είμαστε εκεί! Και να θυμάσαι πως αν θέλεις κάτι να μας πεις, αν κάτι σε απασχολεί, αν κάτι σε τρομάζει, είμαστε εδώ να σε ακούσουμε και να σε βοηθήσουμε αν το θες. Όταν είμαστε μαζί, όταν μιλάμε, ακόμη κι αν διαφωνούμε, ακόμη κι αν φοβάσαι πως δεν θα μας αρέσει αυτό που θα ακούσουμε, θα την βγάλουμε την άκρη, μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά! Σε αγαπώ!!!”

Και κάπως έτσι έγειρες στην αγκαλιά μου και μου είπες “Σε ευχαριστώ μαμά που με υποστηρίζεις και μου δίνεις δύναμη. Άλλωστε εγώ το μόνο που θέλω από εσένα είναι αγάπη και δύναμη!”

Έχω μπόλικη μωρό μου, μην ανησυχείς!

Αύριο θα τα ξαναπούμε και θα είσαι το πρωτάκι μου. Δεν ξέρω τι μας περιμένει την φετινή χρονιά… Ξέρω μόνο πως είμαι η μαμά σου, σε αγαπώ, γράφω αυτές τις λέξεις και κλαίω και θα είμαι εδώ στα καλά και στα κακά, στα εύκολα και στα δύσκολα, γιατί είσαι ο Αρούλης μου και είμαι η μαμά σου… Ό,τι κι αν γίνει…

Καληνύχτα νηπιάκι μου! Σε αγαπώ!!!