Όταν κάνεις παιδιά δεν μπορείς να φανταστείς πώς θα είναι 4, 5 ή 6 χρόνια μετά. Αναλώνεσαι στα καθημερινά, αυτά τα βασανιστικά βράδια που δεν κοιμήθηκες, που κλαίγανε γιατί κάτι τα ενοχλούσε (τι να είναι πάλι αυτό αναρωτιέσαι), που δεν τους αρέσει το αυγό, που δεν πίνουν αρκετό νερό και γάλα… Αναρωτιέσαι γιατί δεν σου είπε κανείς τι θα κάνεις στα δύσκολα, στον πρώτο πυρετό, στο πρώτο χτύπημα, στον πρώτο καυγά, την πρώτη φορά που θα σου πουν “δε σε αγαπώ μαμά, δεν είσαι η μαμά μου!”. Και ξαφνικά μεγαλώνουν… Και κοιμούνται τα βράδια σερί, βόμβα να πέσει δεν τα ξυπνάει, συνεχίζουν να κλαίνε αλλά τώρα μπορούν να σου πουν τι τα ενοχλεί, αν πονάνε, αν είδαν ένα άσχημο όνειρο, πίνουν αρκετό νερό και γάλα, τόσο που θέλεις να τους πεις “φτάνει παιδί μου, με γάλα θα ζεις μόνο;”. Και είσαι έμπειρος γονιός και το έχεις στο σπίτι 3 μέρες με πυρετό και το ελέγχεις (“μια ακόμη ιωσούλα ειναι αγαπούλα μου, θα περάσει”), το Betadine έμαθες πια να το βάζεις με τον σωστό τρόπο για να μην τσούζει αρκετά, στους καυγάδες δεν ανακατεύεσαι και ξέρεις πλέον πως και οι δύο πλευρές μπορεί να έχουν τα δίκια τους… και όταν σου λένε “δεν σε αγαπώ” εσύ τα αγαπάς ακόμη πιο πολύ! Και ξαφνικά μεγαλώνουν… και πάνε σχολείο!

Προνήπιο ο μικρός, Α’ Δημοτικού ο μεγάλος. Και αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν να γίνεται αυτό… “Μα αυτά είναι τα μωρά μου”, σκέφτεσαι καθώς ψάχνεις την σωστή τσάντα για το πρωτάκι σου, καθώς συζητάς με το προνηπιάκι για το “σωστό” παγουρίνο για το νερό του, καθώς σου λένε πώς τα πέρασαν ή πόση αγωνία έχουν που θα γνωρίσουν καινούριες δασκάλες…

Το καλοκαίρι χαιρετήσαμε το προ-προνήπιο και μαζί του την Ειρήνη και την Ιωάννα, αγαπημένες πλέον δασκάλες στην Dorothy Snot. Δεν είχα προλάβει να σας δείξω μέσα στο καλοκαίρι τι τους είχαμε ετοιμάσει με τον Άλκη, αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Άλλωστε δεν υπάρχει μόνο μια σωστή ώρα να ευχαριστήσεις τους ανθρώπους που εκτός από σένα έχουν αναλάβει να μεγαλώσουν το παιδί σου, να το πάρουν από το χέρι, να το αγκαλιάσουν, να σταθούν δίπλα του, να γίνουν οι δικοί του άνθρωποι την ώρα που εσύ δεν είσαι εκεί!

Θέλαμε λοιπόν να τους φτιάξουμε κάτι πιο προσωπικό. Νομίζω πως αυτά έχουν και την μεγαλύτερη αξία τελικά και για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς! Και πέσαμε με τα μούτρα στην δουλειά!

Πριν μερικά χρόνια είχαμε ετοιμάσει κάτι πολύ όμορφο και πολύ προσωπικό για τις δασκάλες του Άρη στο προνήπιο (πατήστε εδώ για να διαβάσετε την σχετική ανάρτηση). Φέτος κινηθήκαμε στο ίδιο πνεύμα. Ήθελα να βρούμε έναν τρόπο να πει ο Άλκης στις δασκάλες του πως αισθάνεται ο ίδιος για αυτές και τι θα θυμάται από τον χρόνο που περάσανε μαζί. Και τότε βρήκα αυτό. Με την κατάλληλη επεξεργασία, μετατρέψαμε το κείμενο στα ελληνικά και ο Άλκης ήταν πανέτοιμος να απαντήσει στις κρίσιμες ερωτήσεις.

 

 

Δεν θα μπορούσα όμως να μην κάνω κι εγώ την δική μου προσωπική επιλογή και να μοιραστώ με τις δασκάλες μας την νέα μου αγάπη, τον Γιάννη Χαρούλη! Το καλοκαίρι που μας πέρασε η μουσική του κατοικεί σταθερά στο κεφάλι μου και θέλω απλά να την μοιραστώ με όλους. Ήμουν και πολύ τυχερή γιατί ευτυχώς δεν είναι μόνο δικό μου αυτό το πάθος!!!

 

Ευχαριστούμε Ειρήνη! Ευχαριστούμε Ιωάννα! Θα είστε πάντα στην σκέψη μας!!!