Aνθρωποι και αναμνήσεις

Ήταν μια ακόμη διαδρομή στο μετρό, μια διαδρομή σαν όλες τις άλλες… Μέχρι που βρέθηκα στις κυλιόμενες σκάλες… Μπροστά μου ήταν μια μαμά με τα δύο παιδιά της, προφανώς φοιτητές τους οποίους είχε επισκεφθεί. Και όπως ακριβώς και η δική μου μαμά όταν με επισκέφθηκε στην Αγγλία και μπήκαμε στο μετρό για πρώτη φορά, έκανε το τραγικό λάθος να κάτσει στην αριστερή πλευρά της σκάλας και όχι στην δεξιά. Μέγα σφάλμα!

Κόρη: Μαμά, δεξιά κάτσε! Δεξιά μαμά!!!
Μαμά: Εντάξει παιδί μου. (ήρεμη δύναμη η μαμά)
Κόρη: Στα δεξιά καθόμαστε στο μετρό μαμά, την αριστερή πλευρά την χρησιμοποιούν όσοι βιάζονται.

Η μαμά, αλλά και ο γιος, αμίλητοι…

Και ξαφνικά ο γιος, που βρισκόταν ακριβώς μπροστά της, της σκάει ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο και της χαμογελάει… Χωρίς να πει τίποτα… Και η μαμά ήρεμη δύναμη…

Δύο σκαλοπάτια πίσω εγώ… και ένα δάκρυ που κύλησε χωρίς καλά καλά να το καταλάβω…

Πόσες φορές δεν μάλωσα την μαμά μου, γιατί δεν ήξερε πώς να φερθεί, γιατί δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό που ήθελα εγώ; Πολλές… Και κάπως έτσι την θυμήθηκα ξανά. Είναι οι μέρες της αυτές άλλωστε…

Και σκέφτηκα τα δικά μου αγόρια, τα φιλιά που θα ήθελα να μου δώσουν, τις στιγμές που και αυτά θα με μαλώσουν, γιατί τα χρόνια θα έχουν περάσει και ούτε εγώ μάλλον θα φέρομαι όπως αυτά θα θέλουν.

Τα δάκρυα δεν σταμάτησαν εύκολα. Και ακολούθησε ένα χαμόγελο.

Γιατί ακόμη κι αν οι άνθρωποι φεύγουν, τις αναμνήσεις δεν μπορεί κανένας να σου τις πάρει…


Γεια σας! Είμαι η Μάγδα και σας καλωσορίζω στο «Κάθε μέρα γονείς». Κατάγομαι από τα Γιάννενα και σπούδασα δημοσιογραφία κι επικοινωνία στο Λονδίνο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο του Πολιτισμού, στις Δημόσιες Σχέσεις. Πλέον, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα! Εκτός από το "Κάθε μέρα γονείς" έχω δημιουργήσει και το www.familyfriendlytravel.gr

RELATED POST

  1. Momma Machi

    7 Ιουλίου

    Πρόσφατα μου είπες για τον χαμό της, ξέρω οτι σου λείπει και σε πονάει αυτό και είναι απόλυτα λογικό και ανθρώπινο. Χρωσταω πολλά στην μάνα μου, ίσως δεν της το έχω δείξει αρκετά. Με ταρακούνησε το κείμενο…

    • Magda Zindrou

      7 Ιουλίου

      Δεν το δείχνουμε γαμώτο μου… Τις έχουμε δίπλα μας και απλώς τις κριτικάρουμε και βγάζουμε όλα τα απωθημένα μας πάνω τους. Να της το πεις έτσι ακριβώς Μάχη και να την κάνεις μια τεράστια αγκαλιά!

  2. Elena Mitsaki

    7 Ιουλίου

    Διαβάζω και κλαίω….ποτάμι τα δάκρυα…γιατί σκέφτομαι πόσο μικρή είναι η ζωή…και φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να πω στην μαμά μου όλα αυτά που θέλω να της πω, φοβάμαι μήπως δεν προλάβει η κόρη μου να μου πει πόσο την έπρηζα στην εφηβεία…και πολλά άλλα….Σαν χαστούκι πρωινιάτικο ήταν το κείμενό σου!
    Λυπάμαι για την απώλεια σου,λογικό να σου λείπει αλλά όσο δεν την ξεχνάς θα είναι πάντα εδώ, δίπλα σου!

    • Magda Zindrou

      7 Ιουλίου

      Καμιά φορά αυτά τα χαστούκια μας χρειάζονται. Και μόνο αυτά έτσι; Για να μην ξεχνάμε πως δεν είμαστε εδώ για πάντα και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Να αγκαλιάσεις την μαμά σου και να της δώσεις ένα τεράστιο φιλί!

  3. αχ βρε Μαγδα μου… παω να φιλησω τη μαμα μου!!!

  4. emamagr Liza

    7 Ιουλίου

    Και εγώ τη μαλώνω συνέχεια τη μαμά μου. Και μετά το μετανιώνω τόσο πολύ. Γιατί την αγαπάω τόσο πολύ. Να τη θυμάσαι τη μανούλα σου Μαγδούλα μου, με συγκίνησες πολύ.

    • Magda Zindrou

      7 Ιουλίου

      Σε ευχαριστώ Λίζα μου! Να μην την μαλώνεις τόσο συχνά μωρέ… Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι και αυτή σε αγαπάει παρά τα όσα μπορεί να λέει.

  5. Ανώνυμος

    8 Ιουλίου

    Αχ, πόσο δίκιο έχεις………….
    Σε ευχαριστώ πολύ……..
    Μαρία

    • Magda Zindrou

      11 Ιουλίου

      Εγώ σε ευχαριστώ πολύ Μαρία που διάβασες το κείμενό μου!

  6. Διαβάζω το κείμενο σου και βουρκώνω. Όση ζωή και να έχουμε μπροστά μας είναι λίγη νομίζω για να εκφράσουμε στις μητέρες μας την ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα έχουν κάνει για εμάς. Τρέμω στην σκέψη και μόνο όταν θα έρθει η μέρα που δεν θα μπορώ να τρέχω σε εκείνη όταν θα την χρειάζομαι.

    Κουράγιο Μάγδα μου..είμαι σίγουρη ότι σας προσέχει απο ψηλά!

    http://littleboxofluv.blogspot.com/2015/06/blog-post_29.html

    • Magda Zindrou

      4 Νοεμβρίου

      Καλημέρα και συγνώμη που δεν απάντησα νωρίτερα στο σχόλιό σου. Η απώλεια ενός γονιού είναι πάντα δύσκολη, αλλά η απώλεια της μαμάς έχει και κάτι παραπάνω. Αυτό το κενό, αυτή την αίσθηση της μοναξιάς, ειδικά στα δύσκολα. Πώς θα βρούμε έναν τρόπο να προετοιμαστούμε για αυτή την στιγμή; Δεν ξέρω… Σε ευχαριστώ πολύ!

  7. Τι συγκινητικο ποστ!!!

  8. Martha

    3 Νοεμβρίου

    Πολλά δάκρια ήρθα στα δικά μου μάτια. Γιατί έχω μια ιστορία που ποτέ κανείς δεν θα μάθει, αλλά υπάρχει και με πονάει.
    Σε φιλώ Μάγδα.

    • Magda Zindrou

      4 Νοεμβρίου

      Τις ιστορίες μας πρέπει να τις λέμε Μάρθα μου! Μόνο τότε περνάνε, μόνο τότε, εκείνη την ώρα που κάποιος άλλος τις κάνει δικές του, έρχεται μια ανακούφιση, η συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι μόνος…

  9. Δεν μπορώ ούτε να γράψω… Και δεν ξέρω ποια από τις δύο κλαίει αυτή τη στιγμή… η μαμά Ελένη ή η κόρη…
    Μάγδα μου λυπάμαι πολύ για τη μανούλα σου. Όπως είπες έχεις τις αναμνήσεις σου από αυτήν, ότι πιο πολύτιμο!!
    Σε φιλώ <3

    Από το πάρτι της Μάχης (http://mommasdailylife.blogspot.com)

    • Magda Zindrou

      4 Νοεμβρίου

      Αυτό ευτυχώς Ελένη μου δεν μπορεί να μας τ πάρει κανείς. Απλά δεν είναι αρκετό… Σε ευχαριστώ!

  10. Mary Liodou

    3 Νοεμβρίου

    δακρύζω…

  11. YiannaM Panou

    3 Νοεμβρίου

    Μάγδα μου λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου… Λένε πως όταν χάνουμε την μάνα μας είναι λες και χάνουμε τις ρίζες μας, αυτό που μας κρατούσε στην γη. Παρότι τώρα που έγινα μάνα, έφτιαξαν κατά πολύ οι σχέσεις μου με την δική μου, ακόμα δυσκολεύομαι να εκφραστώ, να πω αυτή την καλή κουβέντα που λαχταρά… Πόσο μου αρέσουν πάντα τα κείμενα σου… Φιλιά πολλά

    • Magda Zindrou

      4 Νοεμβρίου

      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Γιάννα, καταρχήν για τα τόσο καλά σου λόγια κάθε φορά που με επισκέπτεσαι! Η σχέση με την μάνα είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν εξαντλείται εύκολα σε κανένα κείμενο. Μακάρι όλες οι γυναίκες να βρίσκονται όσο πιο κοντά μπορούν στην μητέρα τους, γιατί τελικά όλες φτάνουμε στην άλλη άκρη του γηπέδου κάποια στιγμή και τότε καταλαβαίνουμε. Καλό είναι να βρίσκουμε αυτά που μας τρομάζουν και μας κρατούν πίσω, να τα λύνουμε και να βάζουμε τους ανθρώπους στην θέση που τους αξίζει στην ζωή μας και στην καρδιά μας. Φιλάκια πολλά γλυκιά μου Γιάννα!

  12. Aleka Craftaholic

    3 Νοεμβρίου

    Δύο χρόνια που την έχασα κι ακόμη με πονάει,δεν έχω συνέλθει κι ασχολούμαι συνέχεια με κάτι για να μη θυμάμαι ότι έφυγε και πονάω.Μου έχει στοιχίσει πολύ…

    • Magda Zindrou

      4 Νοεμβρίου

      Το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που γράφεις Αλέκα. Εμένα έχουν περάσει 5 και ακόμη έρχεται εκείνη η ώρα που σκέφτομαι σαν να είναι ακόμη εδώ. Περνάει ποτέ;

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

By using this form you agree with the storage and handling of your data by this website.

INSTAGRAM
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
error: Content is protected !!