Guest post – Μια υπερήφανη μαμά!

Εδώ και αρκετό καιρό προσπαθώ να την πείσω να μου δώσει ένα κείμενο για την κατάσταση στους παιδικούς σταθμούς. Μήνες προσπαθώ να την σπρώξω να γράψει για την μέχρι τώρα εμπειρία της, λιγοστή αλλά σημαντική πιστεύω, δίπλα στα παιδιά με αναπηρία. Και χθες, εκεί που δεν το περίμενα, μου είπε πως μου έχει στείλει ένα κείμενο για το blog.Αναφέρομαι στην αδερφή μου, την Φωτεινή, τον άνθρωπο στον οποίο εμπιστεύτηκα το 9 μηνών παιδί μου όταν επέστρεψα στην δουλειά, μαμά εδώ και 11 μήνες, αρχαιολόγος, σήμερα φοιτήτρια στο Τμήμα Προσχολικής Αγωγής. Ίσως διανύει την πιο δύσκολη φάση της ζωής της ως μαμά μέχρι σήμερα. Και ΤΩΡΑ αποφάσισε να γράψει! Δεν λέω περισσότερα, θα βγάλετε μόνες/μόνοι τα συμπεράσματά σας.

Την ευχαριστώ, μόνο αυτό! Στο τέλος του κειμένου η Φωτεινή έχει συγκεντρώσει και μερικούς πολύ χρήσιμους τίτλους βιβλίων, οι οποίοι φυσικά θα προστεθούν και στην δική μας βιβλιοθήκη.

“Ένα μήνα προτού η κόρη μας γίνει ενός έτους και μέσα σε διάστημα εφτά ημερών την έχουν βρει ένα σωρό προβλήματα (ίωση, σπάσιμο ποδιού πέφτοντας απ’ το κρεβάτι μας το βράδυ, επιπεφυκίτιδα, ωτίτιδα κ διάρροιες απ’ την αντιβίωση). Περνάμε οικογενειακώς δύσκολα! Το σπίτι μας είναι σαν βομβαρδισμένο τοπίο, εγώ ψάχνω χρόνο να διαβάσω, ο μπαμπάς να δουλέψει και το μωρό έχει τα χάλια του, οπότε δεν μένει στιγμή μόνο του.

Παρόλα αυτά είναι η πρώτη φορά, ένα χρόνο μετά, που νιώθω λίγο υπερήφανη για τον εαυτό μου. Δυσκολεύτηκα πολύ με τον θηλασμό μετά τον 4ο μήνα του μωρού και δεν είχα καμία σοβαρή υποστήριξη απ’ την παιδίατρο μου, ούτε φυσικά από το μεγαλύτερο μέρος του περίγυρού μου. «Αναγκάστηκα» να κοιμάμαι με το μωρό και ένιωθα διαρκώς ενοχές. Ένιωθα πως κάνω λάθος, μέχρι που άρχισα να διαβάζω. Ακόμη και σήμερα βέβαια το κρύβω κάποιες φορές, γιατί όπως και τώρα που το μωρό έπεσε απ’ το κρεβάτι μας όλοι σχεδόν μας κατέκριναν.

Γιατί λοιπόν είμαι υπερήφανη;

Πριν αποκτήσω το παιδί δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί όλες αυτές οι μαμάδες βγαίνουν κ λένε πόσο υπερήφανες είναι που κατάφεραν να θηλάσουν και συνεχίζουν. Λυπόμουν τις άλλες μαμάδες που έδωσαν ξένο γάλα. Σήμερα λοιπόν έπιασα το νόημα. Το δοκίμασα και κατάλαβα (διάβασα κιόλας λιγάκι παραπάνω και ξεστραβώθηκα). Ο θηλασμός δεν είναι ικανότητα απ’ τη φύση μας ή ανικανότητα. Είναι θέμα θέλησης, γνώσης, προσπάθειας και παιχνίδι αυτοπεποίθησης όπως λέει και ο παιδίατρος Στέλιος Παπαβέντσης. Ακόμα σέβομαι τις μαμάδες που κατέληξαν στο μπιμπερό, που πάλεψαν και δεν κατέστη εφικτό. Που διάβασαν, ενημερώθηκαν από επαγγελματίες υγείας, τα έκαναν όλα σωστά και πάλι τίποτα. Που έμαθαν όλες τις επιλογές, τις τεχνικές, προσπάθησαν και είδαν πως δεν το αντέχουν, πως δεν το θέλουν. Η επιλογή είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Σήμερα όμως βλέπω ξεκάθαρα ότι 9 στις 10 μαμάδες δεν ξέρουν τίποτα για τον θηλασμό και δεν φταίνε αυτές, γιατί κανείς δεν τους μίλησε και αν το έκανε κάποιος και πάλι θα ήταν ολομόναχες. Κανείς δεν τους είπε τα οφέλη για την σωματική, νοητική και ψυχική υγεία του παιδιού τους, για τον ισχυρότερο δεσμό που θα αναπτύξουν με τα μωρά τους. Κανείς δεν τους είπε πως το ξένο (αγελαδινό) γάλα δημιουργεί παχύσαρκα, νωχελικά, λιγότερο έξυπνα και επιρρεπή σε νόσους και αλλεργίες μωρά, γιατί από τη φύση του είναι φτιαγμένο για τις αγελάδες που έχουν άλλο ρυθμό ανάπτυξης και κατά συνέπεια άλλες ανάγκες. Κανείς δεν τους είπε για τα ανήθικα παιχνίδια που παίζονται απ’ τις γαλακτοβιομηχανίες εις βάρους εκατομμυρίων παιδιών σε χώρες που πλήττονται από φτώχεια, πείνα, λοιμούς και φυσικές καταστροφές. Για τα λεφτά και τα οφέλη που καρπώνονται οι παιδίατροι φτάνοντας έτσι να προτείνουν το ξένο γάλα αντί του θηλασμού. Ειδικά όταν ο αποκλειστικός θηλασμός είναι απαραίτητος για έξι μήνες και μετά για άλλα δύο τουλάχιστον χρόνια μαζί με το φαγητό. Αντίθετα τους μιλάνε μόνο για την ευκολία του μπουκαλιού, τη δημιουργία προγράμματος χάριν της ξεκούρασης μας (η οποία είναι μεν απαραίτητη, αλλά γιατί να στερήσουμε από το παιδί αυτό το δικαίωμα ενώ μπορούμε να ζητήσουμε λίγη βοήθεια σε όλα τα άλλα από τον μπαμπά ή κάποιον άλλο αν είμαστε μονογονείς;).

Κατά τα άλλα τα επιχειρήματα είναι σαθρά. Έτσι λοιπόν αυτές οι γυναίκες παλεύουν με τον εαυτό τους και με μια κοινωνία που μας περιφρονεί. Από τον κόσμο που σε κοιτά στο λεωφορείο ή στο παγκάκι που έχεις έξω το στήθος, τους φίλους και την οικογένεια που γυρνάνε το βλέμμα την ώρα που θηλάζεις και κοιτάνε το ταβάνι ή το πάτωμα ενώ σου μιλάνε μέχρι και τον παιδίατρο που σαστίζει και σου λέει πως βασανίζεσαι και κάνεις λάθος, επειδή δηλώνεις πως αποφάσισες να θηλάσεις μέχρι το παιδί να πει πως δεν θέλει άλλο πια.

Σήμερα λοιπόν νοιώθω περήφανη και το δηλώνω και εγώ δημόσια γιατί καταλαβαίνω πια πως όλες αυτές οι γυναίκες δεν θέλουν να υπερηφανευθούν ενάντια στις μαμάδες που έδωσαν ξένο γάλα. Θέλουν απλώς να εκφράσουν τον αγώνα τους ενάντια σε ένα σύστημα άρτια οργανωμένο κατά του θηλασμού, του κοινού ύπνου και του δικαιώματος του γονέα (μαμάς και μπαμπά) να μείνει κοντά στο παιδί του και να δεθεί με αυτό έχοντας την υποστήριξη του κράτους. Μας μεγάλωσαν να είμαστε υπερήφανες όταν είμαστε όμορφες, αδύνατες, οργανωμένες νοικοκυρές, με τέλεια μωρά που τα έχουμε σε τάξη, εργαζόμενες και δυναμικές κατά τις επιταγές όμως της καπιταλιστικής και ανδροκρατούμενης κοινωνίας – μη γελιόμαστε με τον ψευτοφεμινισμό μας- αλλά και πάλι δεν πρέπει να το λέμε ότι είμαστε περήφανες. Και όταν δεν τα καταφέρνουμε τι;. Πάσχουμε ξαφνικά από κατάθλιψη (που ίσως και να συμβαίνει αφού μένουμε ολομόναχες 9 στις 10). Πέφτουν να μας πουν όλοι τι είναι σωστό για το παιδί μας.

Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει. Όπως στην ιατρική η πρόληψη κάνει θαύματα έτσι και στον θηλασμό. Θέλει ενημέρωση από την εγκυμοσύνη. Της μαμάς και του περίγυρού της (μην πιάσουμε τώρα το θέμα της γνώσης περί θηλασμού από την παιδική κιόλας ηλικία μέχρι τα γεράματα). Η μαμά να ακούσει τα πάντα ώστε την κατάλληλη ώρα να μην νοιώθει μόνη και ιδιαίτερη, αλλά «κοινή», με την έννοια του φυσιολογικού και καθημερινού.

Είμαι λοιπόν και εγώ μια μαμά που δυσκολεύτηκα πάρα πολύ και νοιώθω ευτυχής που ακόμα θηλάζω και δεν το έβαλα κάτω. Όχι με τα τεχνικά ζητήματα του θηλασμού,, αλλά με άλλα που προέκυψαν λόγω της υγείας του παιδιού (μάλλον…εδώ κολλάει η ανυπαρξία στήριξης στο σπίτι από επαγγελματίες υγείας που στηρίζουν δωρεάν την μαμά που θηλάζει). Ο θηλασμός έχει και δυσκολίες όταν η μαμά αφήνεται μόνη να έχει όλο το σπίτι, την δουλειά της, όταν ο περίγυρος την κάνει να αμφιβάλλει για το γάλα της και την ψυχολογία της, όταν η κοινωνία την λοξοκοιτάζει κάθε φορά που βγάζει έξω το στήθος της και όταν δεν μπορεί να πάει πουθενά με το μωρό ή νήπιο ώστε να πιει ένα καφέ και να θηλάσει αν χρειαστεί, γιατί παντού καπνίζουν και έτσι έρχεται και η κοινωνική απομόνωση.

Ναι, υπό αυτές τις συνθήκες ο θηλασμός είναι δύσκολος και γι’ αυτό όσες γυναίκες συνεχίζουν αξίζουν μόνο μπράβο και όχι κριτική. Μόλις τα ξεπεράσουμε όλα αυτά θα δούμε τι χαρά έχει το μωρό μας όταν πια μιλάει και μας δείχνει που είναι το γάλα του. Μας φωνάζει «ντι ντι» και πέφτει πάνω με τα μούτρα, όταν κλαίει και παρηγοριέται από αληθινή σωματική επαφή και όχι μια πιπίλα που του την χώνουμε κάθε που κλαίει, που σέρνεται με κλειστά μάτια μέσα στη νύχτα και βγάζει ήχους αγαλλίασης…και πολλά πολλά άλλα!!

Θέλω να πω ευχαριστώ στην μεγάλη μου αδερφή, γιατί χάρη σε αυτή αποφάσισα να θηλάσω το παιδί μου με τόση επιμονή. Πριν έξι χρόνια θήλασε και εκείνη αποκλειστικά το πρώτο της παιδί για 18 μήνες. Τότε αδυνατούσα τρομερά να καταλάβω γιατί κουραζόταν τόσο πολύ από τον θηλασμό, γκρίνιαζε αλλά δεν σταμάταγε. Σήμερα λοιπόν μπορώ να καταλάβω και νιώθω λύπη που δεν την στηρίξαμε ίσως όσο της άξιζε για να θηλάσει και άλλο αν το ήθελε. Την στήριξα να κόψει το κάπνισμα όταν έμεινε έγκυος (έτσι νομίζω τουλάχιστον) και τα κατάφερε μετά από 15 περίπου χρόνια καπνίστρια (2 πακέτα ημερησίως). Τόσο δυνατή μαμά είναι για τα παιδιά της. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή την εικόνα, παρά την μοναχική σου προσπάθεια. Που μου σύστησες μια σπουδαία ομάδα και που κάθε φορά που το χάνω εντελώς, αντί να με «παρηγορείς», μου θυμίζεις τις ανάγκες της Ιφιγένειας και ας θυμώνω μαζί σου.

Ευχαριστώ την φίλη μου Β. που παρότι δεν βλέπουμε το νόμισμα πάντα από την ίδια μεριά δεν με κατακρίνει ποτέ και μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας.

Σε ευχαριστώ Γ. που αντέχεις τόσα πολλά και ακόμα είσαι ήρεμος μαζί μας!

ΩΡΑ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ:
Βίννικοτ Ν., Το παιδί, η οικογένεια και ο εξωτερικός του κόσμος, Αθήνα, 1971, εκδ. Καστανιώτη
Κίτζινγκερ Σ., Όταν κλαίει ένα μωρό, Αθήνα,2006, εκδ Σουζέτα
Μόρις Ν., Ο θαυμαστός κόσμος του βρέφους, Αθήνα,1995, εκδ. Καστανιώτη
Παπαβέντσης Σ., Επιστροφή στο Μητρικό θηλασμό, Αθήνα 2011, εκδ Πατάκη
Χρυσανθοπούλου Κ.,Τα μωρά είναι άνθρωποι της νύχτας, Αθήνα 2012, εκδ. Μοτίβο
Pantley E., The no-cry sleep solution, McGrawHill
Sears M., Making more milk, McGrawHill


Γεια σας! Είμαι η Μάγδα και σας καλωσορίζω στο «Κάθε μέρα γονείς». Κατάγομαι από τα Γιάννενα και σπούδασα δημοσιογραφία κι επικοινωνία στο Λονδίνο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο του Πολιτισμού, στις Δημόσιες Σχέσεις. Πλέον, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα! Εκτός από το "Κάθε μέρα γονείς" έχω δημιουργήσει και το www.familyfriendlytravel.gr

RELATED POST

  1. Kiki

    12 Ιανουαρίου

    Μπορώ να πω ότι -παρ'όλο που δεν είμαι μαμά, είμαστε όμως συνάδελφοι, νηπιαγωγός κι εγώ- ταυτίζομαι με τις απόψεις σου. Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω στο θέμα θηλασμός, κυρίως επειδή δεν έχουμε την στήριξη του κράτους όπως πχ στις σκανδιναβικές χώρες. Πριν λίγο καιρό μας είπε μια οικογενειακή φίλη ότι η κόρη της έχει μετακομίσει με τον άντρα της στη Σουηδία, έγκυος αυτή. Χωρίς να γνωρίζουν κανέναν, μόνοι τους εντελώς. Και μου φάνηκε αδιανόητο, πώς θα γεννήσει, αν χρειαστεί βοήθεια με το μωρό κτλ. Και έμαθα λοιπόν ότι στη Σουηδία έχουν δωρεάν βοηθό μητρότητας για κάποιο χρονικό διάστημα όλες οι γυναίκες, η οποία έρχεται στο σπίτι και σε στηρίζει στο θηλασμό και στα πρώτα σου βήματα με το μωρό. Εδώ ούτε να το φανταστούμε αυτό…Α και κάποια από τα βιβλιαράκια που προτείνεις ήθελα να τα διαβάσω, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν αξίζουν οπότε, thanks για τις προτάσεις! 🙂 Καλή συνέχεια και να χαίρεσαι το μωράκι σου!
    ΥΓ: Να υποβάλλω τα σέβη μου και στη Μάγδα που κατάφερε να κόψει το κάπνισμα μετά από 15 (!!!) χρόνια! Τί κάνει η αγάπη της μάνας ε;

    • Ανώνυμος

      12 Ιανουαρίου

      Σε ευχαριστώ Κική!Μπορώ να σου προτείνω και άλλα σχετικά βιβλία (όχι μόνο για το θηλασμό) αλλά οπωσδήποτε να διαβάσεις και τα υπόλοιπα του Παπαβέντση. Θα ενθουσιαστείς! Το σύστημα υγείας είναι σάπιο απο τα θεμέλια του αλλά ευτυχώς υπαρχουν ακόμα άνθρωποι που παλεύουν με αξιοπρέπεια όπως και στο χώρο μας!

      Φωτεινή Ζήνδρου

    • Kiki

      14 Ιανουαρίου

      Κάθε πρόταση για βιβλίο είναι ευπρόσδεκτη φυσικά! Το e-mail μου: hugsandsofties@yahoo.com
      και το προφιλ μου στο fb: https://www.facebook.com/tokeik
      Φιλιά!

  2. Υπέροχο κείμενο, μπράβο σου Φωτεινή! Φυσικά και να νιώθεις υπερήφανη.. Και έπιασες πολύ καλά το "νόημα" των υπερμαχων του θηλασμού, οι οποίες απλά θέλουν όπως λες να "Θέλουν απλώς να εκφράσουν τον αγώνα τους ενάντια σε ένα σύστημα άρτια οργανωμένο κατά του θηλασμού, του κοινού ύπνου και του δικαιώματος του γονέα (μαμάς και μπαμπά) να μείνει κοντά στο παιδί του και να δεθεί με αυτό έχοντας την υποστήριξη του κράτους." Σε φιλώ γλυκά, να σου ζήσει!!

    • Ανώνυμος

      12 Ιανουαρίου

      Σε ευχαριστώ πολύ! Ευτυχώς που σε κάποιους το μήνυμα είναι απλό και όχι προκλητικό…

      Φωτεινή Ζήνδρου

  3. Elena Betzou

    12 Ιανουαρίου

    Πολύ καλό και εμπεριστατωμένο κείμενο. Εγώ, δυστυχώς, στερήθηκα αυτήν την εμπειρία, όχι από επιλογή αλλά από επιβολή! Η κόρη μου γεννήθηκε πρόωρη, έμεινε περίπου ένα μήνα στη θερμοκοιτίδα και παρά τα παρακάλια μου προς τον τότε γυναικολόγο μου, να χρησιμοποιήσω "θήλαστρο" ώσπου να μεγαλώσει αρκετά και να τα καταφέρει μόνη της, μου το απέκλεισε, επικαλούμενος τον φόβο μαστίτιδας, μολύνσεων και λοιπών καταστροφών. Το φέρω βαρέως ακόμα, μετά από 23 χρόνια που δεν επέμεινα στη δική μου άποψη. Θεωρώ πως δεν υπάρχει ισχυρότερος δεσμός από το να τρέφεις μέσα από το δικό σου σώμα, το μωρό που "βγήκε" από το δικό σου σώμα…Τέλος, δεν υπάρχει πιο συγκινητική και τρυφερή εικόνα από αυτήν μιας μαμάς που θηλάζει και ενός μωρού που είναι βυθισμένο στην αγαλλίαση !!! Μπράβο σε σένα και σε όσους σε στήριξαν!!!

    • Ανώνυμος

      12 Ιανουαρίου

      Διαβάζω ένα βιβλίο που απαριθμεί περιστατικά τέτοιων περιπτώσεων που στηρίζονται εδώ και 20 χρόνια απο το σύστημα υγείας τους εντελώς διαφορετικά. Σήμερα ευτυχώς τα δημόσια νοσκομεία και αρκετά ιδιωτικά αλλάξαν την προσέγγιση τους και στηρίζουν τις μαμάδες και τον θηλασμό. Πάντα το frisolac παραμονεύει αλλά πάλι καλά πήραν πρέφα τα νέα επιστημονικά δεδομένα και τουλάχιστον απο υποχρέωση μας προσφέρουν το δικαίωμα γνώσης και επιλογής.

  4. HappyMum Angie

    12 Ιανουαρίου

    Δεν έχω λόγια, φοβερό κείμενο… Ταυτίζομαι με όλα όσα αναφέρει η Φωτεινή.
    Κι εγώ έλεγα θα θηλάσω αλλά ουσιαστικά δεν ήξερα βλέπετε ήμουν η πρώτη από φίλες και ξαδέρφες με παιδί. Η ίδια μου η μάνα μου έλεγε να δώσω ξένο για να ξεκουραστώ αλλά επέμενα… 22 Μήνες και συνεχίζουμε πιθανόν πάμε και για tandem γιατί είμαι έγκυος. Τώρα κι αν ακούω αλλά τώρα πατάω στα πόδια μου!

    Περαστικά για το σπάσιμο μωρέ και είναι πολύ μικράκι, κρίμα.

    Μπράβο στη Μάγδα για το κόψιμο του καπνίσματος, όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται!

  5. M Koutsom

    12 Ιανουαρίου

    Συμφωνώ κι εγώ…υπέροχο, το ρούφηξα μεμιάς! Άψογα τεκμηριωμένο, ικανό να πείσει (κατά τη γνώμη μου) κάθε μέλλουσα μαμά! Προσωπικά, θήλασα λίγο και τα δύο μου παιδιά! 2 μήνες τον πρώτο μου γιο και 6 μήνες τον δεύτερο! Οι πολλαπλές μαστίτιδες ήταν ο βασικός λόγος που το έκοψα και κατά δεύτερον το ότι δεν είχα καλό, πυκνό γάλα ώστε να θρέφονται επαρκώς τα μωρά, με αποτέλεσμα να τρώνε και συμπλήρωμα! Όλο αυτό με τις αντιβιώσεις, τους πόνους και την απειρία μου, φυσικά, με εξασθένισε, με έκανε να πάρω την απόφαση απογαλακτισμού πολύ πιο εύκολα! Ναι, δεν ντρέπομαι να το πω, δεν είχα την κατάλληλη ενημέρωση περί θηλασμού…ότι είχα ακούσει από εδώ και από εκεί!
    Φίλη Φωτεινή, αν είχα διαβάσει το κείμενό σου λίγα χρόνια πριν (5 και κάτι για την ακρίβεια), ίσως να το προσπαθούσα περισσότερο και να μην εγκατέλειπα τόσο γρήγορα! Αν με αξιώσει ο Θεός, ίσως στο τρίτο…χαχαχα!
    Να χαίρεσαι την οικογένεια σου και το παιδάκι σου, εύχομαι να μη σας τύχουν άλλες αναποδιές μέσα στη νέα χρονιά! φιλιά

  6. Ανώνυμος

    12 Ιανουαρίου

    Υπέροχο κείμενο! Κι εγώ συνάντησα δυσκολίες στην αρχή με τις ορμόνες στο ταβάνι αλλά ήμουν τυχερή γιατί βρέθηκα δίπλα σε γιατρό-σύμβουλο και χωρίς πορωση μου έδειξε λύσεις, δρόμους και επιλέξαμε αυτή που ταίριαζε και με ησύχασε!
    ευχαριστώ για τις προτάσεις βιβλίων….είμαι στην αρχή ακόμα μόλις 4μηνών, θα τα χρειαστώ

  7. Τι να πρωτοσχολιάσω…
    Καταρχάς, υπέροχο άρθρο! Μπράβο στη Μάγδα που επέμεινε να γράψεις γιατί γράφεις υπέροχα…
    Δεύτερον, Φωτεινή, νιώθω πως είσαι μέσα στο σπίτι μου!! Ο μικρός μου γιος είναι 13 μηνών και δυστυχώς κατάφερα να θηλάσω μόνο 9 μήνες (ενώ τη 2,5 ετών κόρη μου, τη θήλασα 13 μήνες). Καμιά ιατρική στήριξη, ψυχολογικός πόλεμος ότι τα παιδιά δεν παίρνουν το βάρος που χρειάζεται, η μαμά κλεισμένη στο σπίτι γιατί παντού καπνίζανε και όλα αυτά τα γνωστά…
    Το χάρηκα όμως πάρα πολύ παρόλη την κούραση! Τα μικρά μου δεν αρρωσταίνουν σχεδόν ποτέ, δεν έχουν πάρει ποτέ φάρμακα και το δέσιμο που έχουμε είναι απίστευτο!
    Η λέξη με την οποία χαρακτηρίζω τον εαυτό μου από τότε που έγινα μαμά είναι αυτή που λες: ΠΕΡΗΦΑΝΗ! Και γεμάτη αυτοπεποίθηση για αυτά που έχω καταφέρει και καταφέρνω ακόμα!
    Μπράβο σου για την προσπάθεια και τον αγώνα σου, μπράβο για τον τρόπο που σκέφτεσαι, μπράβο που δεν το βάζεις κάτω στα δύσκολα!!!
    Η δε αναφορά στην αδερφή σου με συγκίνησε απίστευτα!
    Σε ευχαριστώ για τα υπέροχα συναισθήματα που μου έβγαλε το κείμενό σου! (και συγγνώμη για την πολυλογία μου… σήμα κατατεθέν μου!)

    Σου αξίζει πραγματικά να είσαι υπερήφανη! Καλή συνέχεια!

  8. des tzav

    12 Ιανουαρίου

    Πληγή μεσα μου ο θηλασμός που δεν έχει κλεισει… Στον μεγάλο θήλασα 6 μηνες αλλά με συμπλήρωμα! Φαινόταν να μη χορταινει, εκλαιγε συνέχεια! Δεν είχα κανέναν διπλα μου να με στηρίζει…., να με οδηγήσει! Στον δεύτερο, και περισσότερο αποφασισμενη από ποτέ να το προσπαθήσω περισσότερο, επαθα ωτιτιδα εγώ και πηρα αντιβίωση! Πως να μην σκεφτομαι την πιθανότητα να μη είναι επαρκες το γάλα μου, όταν κόπηκε από μόνο του τόσο απλά και εύκολα, χωρίς καν την υποψία μαστιτιδας που αναφέρεται σε περιπτώσεις μαμάδων που έχουν πολυ γαλα; Το μόνο που με παρηγορεί οτι είναι μια χαρά υγιέστατα και αυτό που μπορεσε να τους δώσω τους το έδωσα, όπως άλλωστε κάνω πάντα!
    Υπέροχο το κείμενο σου, ελπίζω να σε ξαναδιαβάσουμε!

  9. Amalia

    12 Ιανουαρίου

    Aχ, ένας κόμπος στον λαιμό. Τον γιο μου τον υιοθέτησα μόλις γεννήθηκε και ο θηλασμός είναι το μόνο σημείο στο οποίο νιώθω ότι υστερώ από όλες εσάς τις βιολογικές μανούλες..

    • Ανώνυμος

      16 Ιανουαρίου

      Εισαι υπεροχη…. Εκανες κατι φανταστικο, υπεροχο, ανθρωπινο… Ειναι σαν να τον θηλασες 100 φορες!!! Εμεις οι 'βιολογικες μανουλες' σε κοιταμε με θαυμασμο! Μπραβο σου!!!

  10. Ανώνυμος

    16 Ιανουαρίου

    Δεν μπορω να περιγραψω ποσο ταυτιζομαι με το κειμενο…. Κι εγω θηλαζω ακομα τον μικρο μου, 15 μηνων, με ταυτοχρονη δουλεια απο 3 μηνων, μεγαλο πονο και δυσκολια στο θηλασμο κατα τους πρωτους μηνες, αλλα με απεριοριστη αγαπη και θεληση!
    Θλιβομαι ιδιαιτερα οταν ακουω μανουλες να πιστευουν οτι δεν ειχαν 'καλο' γαλα, γι αυτο αναγκαστηκαν να διακοψουν τον θηλασμο ή να συμπληρωσουν με ξενο.
    Αν το γαλα μας δεν ηταν ΄καλο, πυκνο, θρεπτικο' ή οτιδηποτε αλλο… κυκλοφορει ως φημη, ΔΕΝ θα ειχαμε επιβιωσει ως ειδος (γιατι για καποιο λογο, δεν μπορω με τιποτα να φανταστω τον homo sapiens του παρελθοντος να κυνηγαει αγελαδες να ταισει τα μωρα του!!)
    Μπραβο για το φανταστικο κειμενο και για τη φανταστικη σας δουλεια αδερφες Ζήνδρου! (παρεπιπτοντως εχουμε το ιδιο επωνυμο, Ζηνδρου Στελλα εδω 😉 )

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

By using this form you agree with the storage and handling of your data by this website.

INSTAGRAM
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
error: Content is protected !!