Πρωί Πέμπτης 23 Οκτωβρίου.Ο Άρης έχει ξυπνήσει από νωρίς και με ακολουθεί σε όλο το σπίτι. Καθώς πλένομαι, καθώς ντύνομαι, καθώς ετοιμάζω την τσάντα του, καθώς φτιάχνω έναν γρήγορο καφέ… Έχω μόλις ξυπνήσει τον Άλκη. Προσπαθώ να τον πείσω να βάλουμε τα ρούχα μας, να του εξηγήσω γιατί δεν θα μπορεί για λίγες μέρες να πιει γάλα πριν μπει στο σχολικό. Κλαίει ασταμάτητα, με σπρώχνει με τα πόδια του, αρνείται να σηκωθεί από τον καναπέ, αρνείται να δεχθεί ότι σήμερα θα φάει ένα κουλουράκι πριν φύγουμε από το σπίτι, αρνείται, αρνείται… Και κλαίει!

Και κάπου εκεί, φτάνω στα όριά μου. Δεν μπορώ να αργήσω, δεν μπορώ να κοιτάω το ρολόι και να βλέπω την ώρα να κυλάει ενώ εγώ μένω άπραγη. Θέλω απλά να βάλω τις φωνές.

Κρατιέμαι και του λέω: “Αγάπη μου, δεν μπορώ να το κάνω άλλο αυτό. Καταλαβαίνω ότι θέλεις κάτι άλλο, αλλά η μαμά δεν έχει άλλο χρόνο. Πρέπει να συνεργαστούμε αλλιώς πρέπει να φύγω!”.

Και φυσικά το κλάμα δεν σταμάτησε…

Έρχεται σιγά σιγά κοντά μου ο Άρης και μου λέει με βουρκωμένα μάτια: “Μαμά να σου πω; Είναι το παιδάκι σου, κλαίει, είναι μικρός, κάτι θέλει, δεν είναι ακόμη ντυμένος και εσύ είσαι έτοιμη και στέκεσαι στην πόρτα, πανέτοιμη να φύγεις… Είναι το παιδάκι σου μαμά!”. Του απαντώ: “Θέλεις τότε να τον κάνεις εσύ να συνεργαστεί; Γιατί εγώ βρε Άρη δεν μπορώ τώρα, έχω μπερδευτεί, δεν αισθάνομαι ότι μπορώ να τον βοηθήσω όπως πρέπει..”

Άρης: “Αδερφούλη, είσαι στεναχωρημένος;”
Άλκης: “Ναι…”
Άρης: “Θέλεις να πιεις γάλα, έτσι;”
Άλκης: “Ναι…”
Άρης: “Και η μαμά θέλει να σου δώσει το γάλα σου Άλκη, αλλά επειδή έχεις μύξες και έχεις κάνει εμετό μερικές φορές στο σχολικό της είπανε να μην σου το δώσει, μόνο για το πρωί έτσι; Δεν θα είναι πολύ ωραίο να είσαι γεμάτος βρωμιές… Θέλεις να φάμε μαζί τα κουλούρια μας; Δεν θα πιω ούτε εγώ το γάλα μου! Και να ντυθείς όμως μετά. Καλύτερα να μην περιμένει ο κύριος Κώστας. Θα καθυστερήσουν και τα άλλα παιδάκια. Τι λες; Θα φάμε μαζί κουλούρι;”
Άλκης: “Ναι!!!!!!”

Και έτσι απλά, ο Άρης έπεισε τον Άλκη να σηκωθεί από τον καναπέ, να ντυθεί, να πάρει ένα κουλουράκι στο χέρι (σε αυτό το σημείο είχαμε μια αστοχία, γιατί το σχολικό ήταν ήδη κάτω και μας περίμενε) και να φύγουμε.

Ο Άρης λοιπόν παραδίδει δωρεάν μαθήματα ενσυναίσθησης στην μαμά του. Και ενώ δεν είναι δική του ευθύνη ο αδερφός του, προσπαθώ να μην του ζητάω να κάνει κάτι επειδή αυτός είναι ο μεγάλος, φαίνεται πως το μεγάλο μου αγόρι… μεγάλωσε. Παίρνει πρωτοβουλίες, λέει την γνώμη του, φροντίζει αυτούς που αγαπά, στέκεται δίπλα τους…

Γλυκέ μου Άρη, ελπίζω να ξέρεις πόσο σε αγαπώ!