Ο ύπνος των παιδιών

Αυτές τις μέρες διαβάζω το βιβλίο της Κατερίνας Χρυσανθοπούλου “Τα μωρά είναι άνθρωποι της νύχτας”.
Είμαι ακόμη στην αρχή, αλλά μπορώ από τώρα να διακρίνω ότι πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο, εμπεριστατωμένο, φιλικό πάνω από όλα προς τα μωρά και τους γονείς που επιλέγουν το γνωστό πλέον attachment parenting.

Το μόνο που με ενόχλησε όμως και αισθάνθηκα την ανάγκη να το σχολιάσω (αν αλλάξει κάτι στην πορεία θα επανέλθω και θα ζητήσω και συγνώμη για την βιαστική μου κρίση) είναι μια κριτική διάθεση απέναντι σε όσους, συμπεριλαμβανομένων και των άυπνων μαμάδων, θυμώνουν με τα συνεχή νυχτερινά ξυπνήματα των μωρών τους. Η συγγραφέας μάλιστα απορεί γιατί το θεωρούμε αφύσικο να ξυπνάει ένα παιδί την νύχτα! Και ενώ μπορεί να είναι, όπως και το δικαιολογεί άλλωστε, απολύτως λογικό ένα μωρό να μην κοιμάται για αρκετές ώρες συνεχόμενα, τι να σου κάνει και η καημένη η μαμά (κατά κύριο λόγο) που σέρνεται από δωμάτιο σε κρεβάτι, από κρεβάτι σε καναπέ, από καναπέ στην κουζίνα, από την κουζίνα στο μπάνιο, για να καταλήξει στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο μωρά που στριφογυρνούν συνεχώς, μοιράζουν απλόχερα στον ύπνο τους σφαλιάρες, σπρωξιές, ενίοτε και κραυγές, παριστάνοντας ότι κοιμάται, ενώ δεν έχει σταματήσει να κοιτάει το ρολόι από τις 2:50, μέχρι τις 5:27, μισή ώρα δηλαδή πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι για να ετοιμαστεί για την δουλειά της!

Φυσικά σας περιγράφω το νυχτερινό μου πρόγραμμα τις τελευταίες δύο νύχτες! Με πήρε το παράπονο λοιπόν, γιατί πρέπει να αισθάνομαι και ενοχές που δεν μου αρέσει να ξυπνάω, που αναρωτιέμαι “γιατί να μην κοιμάται αυτό το μικρό χωρίς διακοπές, όπως ο μεγάλος;”. Βέβαια να μην αδικώ ούτε το βιβλίο, ούτε τα παιδιά μου. Και ο μεγάλος μου πέρασε την φάση του, αλλά η δυσκολία στον ύπνο του εστιαζόταν την περίοδο των δοντιών του. Ένα ένα τα μετρήσαμε! Ο μικρός είχε άλλα θέματα: δεν ήθελε την κούνια, έτσι στους 15 μήνες τον βάλαμε σε μονό κρεβάτι, δεν ήθελε κουβέρτα, έτσι τον βάλαμε σε υπνόσακο, δεν ήθελε τον υπνόσακο που είναι σαν τσουβαλάκι, του βάλαμε υπνόσακο με πόδια, τώρα όμως; Δεν είναι άρρωστος, που φυσικά και θα ξυπνήσει και θα ξαπλώσω δίπλα του και δεν θα βγάλω τσιμουδιά, δεν βγάζει δόντια, που αυτός απλώς πετούσε δόντια και εμείς δεν τα παίρναμε καν είδηση, τι είναι τότε; Νιώθει ανασφάλεια; Ίσως, γιατί ξαπλώνω δίπλα του και ηρεμεί, αισθάνεται άγχος, φόβο, βλέπει όνειρα; Ό,τι και να είναι το ξέρω πως θα περάσει και σε λίγο καιρό θα τον κοιτάω την ώρα που κοιμάται και θα σκέφτομαι “κοίτα το μωρό μου που έγινε ολόκληρο αγοράκι”.

Παρόλα αυτά, αισθάνομαι καμιά φορά αδικημένη από όλους αυτούς τους γονείς, ή τους ειδικούς του ύπνου, που κρίνουν όσους δεν θέλουν τα παιδιά τους στο κρεβάτι του ζευγαριού, που σε κοιτάξουν παράξενα όταν παραπονιέσαι για τα βράδια που δεν έχεις κλείσει μάτι, που έχουν άποψη για σένα, τα παιδιά σου, το πόσο δεμένοι θα είμαστε αν κοιμόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς καν να ξέρουν την καθημερινότητά σου, την στάση που κρατάς με σταθερότητα και σεβασμό απέναντι στους ανθρώπους που μεγαλώνεις. Δεν κατάφερα ποτέ να εφαρμόσω την μέθοδο του ελεγχόμενου κλάματος για να κοιμηθει το παιδί, μου φάνηκε πολύ σκληρό, ακόμη ξαπλώνω δίπλα στον μεγάλο μου, του διαβάζω το παραμύθι του και του κρατώ το χέρι μέχρι να τον πάρει ο ύπνος, δεν στέρησα ποτέ την αγκαλιά από τα μωρά μου, δεν περνάει μέρα που να μην τους πω πόσο τα αγαπώ, τους επιτρέπω να αισθάνονται πράγματα, να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους και να τα βιώνουν, ο ύπνος όμως και ό,τι ακολουθεί αυτήν την συζήτηση είναι το αδύνατο σημείο μου. Θέλω τον χώρο μου, θέλω να κοιμηθώ 6 ώρες, μόνο έξι, και να μην σηκωθώ για κανέναν λόγο, παρά μόνο το επόμενο πρωί όταν τα δύο μου ζουζουνάκια θα έχουν σφηνώσει κάπου ανάμεσα στην μαμά και στον μπαμπά και θα μας λένε “Άντε μαμά, έλα μπαμπά, σήκω! Ξύπνησε η μέρα!”

Μπορείτε να επισκεφθείτε πατώντας εδώ την σελίδα του βιβλίου στο Facebook.

Θα επανέλθω με περισσότερα σχόλια όταν θα έχω διαβάσει όλο το βιβλίο. Δεν θέλω να δώσω την εντύπωση ότι δεν είμαι ευχαριστημένη, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι στο σύνολό του είναι μια πολύ καλή δουλειά. Ελπίζω να μην με απογοητεύσει!


Γεια σας! Είμαι η Μάγδα και σας καλωσορίζω στο «Κάθε μέρα γονείς». Κατάγομαι από τα Γιάννενα και σπούδασα δημοσιογραφία κι επικοινωνία στο Λονδίνο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο του Πολιτισμού, στις Δημόσιες Σχέσεις. Πλέον, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα! Εκτός από το "Κάθε μέρα γονείς" έχω δημιουργήσει και το www.familyfriendlytravel.gr

RELATED POST

  1. Καλημέρα από την Κατερίνα Χρυσανθοπούλου
    συγγραφέα του βιβλίου
    Πολύ εύστοχη η ανάρτησή σας, και ευχαριστώ τους εκδότες μου που μου την επισήμαναν. Έχοντας εμπειρία από πρώτο χέρι καταλαβαίνω την κούρασή σας…. Έχετε απόλυτο δίκιο ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν γνωρίζει πώς ζει την καθημερινότητά της κάθε οικογένεια [και κάθε μητέρα…]. Και γι αυτό έγραψα το βιβλίο, όχι ως ένα "πακέτο συμβουλών" αλλά για να μας βοηθά να έχουμε απτά επιχειρήματα – όλους εμάς που αντιτιθέμεθα σε μεθόδους τύπου CIO – όταν είμαστε κατάκοποι, άυπνοι και απελπισμένοι… ΠΑΝΤΑ οι άλλοι έχουν άποψη για το τι κάνουμε και είναι χρήσιμο να έχουμε "έτοιμες" απαντήσεις που υποστηρίζουν τις δικές μας πρακτικές. Και σίγουρα συχνά θυμώνουμε με τα μωρά και τα παιδιά μας – όχι μόνο για τον ύπνο αλλά και για πολλά άλα ζητήματα – και ο θυμός είναι ένα βασικό ανθρώπινο συναίσθημα που, κατά την άποψή μου, ΔΕΝ πρέπει να εξοστρακίζεται από το φάσμα των εκφράσεών μας, όσο "καλές" κι αν θέλουμε να είμαστε και να δείχνουμε…
    Το μικρό σας έχει σίγουρα μια έντονη προσωπικότητα και φαίνεται να ξέρει να διεκδικεί αυτό που χρειάζεται – δηλαδή ΕΣΑΣ (προς το παρόν!). Εύχομαι να συνεχίσετε να βρίσκετε το κουράγιο, το χρόνο και την αγάπη να το καθοδηγήσετε και να το ενθαρρύνετε να αναπτύξει δημιουργικά αυτή την πλευρά του χαρακτήρα του ώστε να μπορεί να διεκδικεί αυτά που πραγματικά θα χρειάζεται και στη μετέπειτα ζωή του.
    Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια,
    Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

    • Εγώ σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε. Αν μη τι άλλο αυτό δείχνει πως είστε ένας άνθρωπος ευσυνείδητος που σέβεται την δουλειά του. Χαίρομαι που δεν χαρακτηρίσατε τον εαυτό σας ειδικό του ύπνου, όπως κάνουν άλλοι συγγραφείς και πολύ περισσότερο άλλες μαμάδες, οι οποίες μεγαλώνουν τέλεια μωρά, διατηρούν τέλειες σχέσεις και δεν είναι ποτέ αρκετά κουρασμένες ώστε να θυμώσουν ή να πουν "ουφ δεν αντέχω άλλο"! Και ως εκεί φυσικά, γιατί και εγώ όταν αναφέρομαι σε θυμό, αναφέρομαι σε μια εσωτερική μάχη που δίνω καθημερινά, η οποία ποτέ δεν έχει γίνει κάτι άλλο (πχ κακοποίηση). Αντίθετα θα έλεγα, τα μωρά μου δεν ξέρουν καν πόσο απελπισμένη μπορεί να νιώθω όταν δεν κοιμάμαι, πόσο μπορεί να θυμώσω, αλλά δεν θα τους το πω ποτέ, όχι έτσι τουλάχιστον. Λυπάμαι που η αυπνία, μια για τον ένα, μια για τον άλλο λόγο, δεν με έχει αφήσει να προχωρήσω στην ανάγνωση του βιβλίου σας. Φαίνεται πάντως πως τα πράγματα ηρεμούν σιγά σιγά και δεν βιώνουμε εκείνα τα δραματικά ξενύχτια, οπότε θα καταφέρω και εγώ να το ολοκληρώσω και τότε θα ήθελα πραγματικά να κάνουμε μια παρουσίαση του βιβλίου σας, παρουσία και άλλων γονέων. Θεωρώ πως θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να συζητήσουμε, να μοιραστούμε εμπειρίες και να δώσουμε κουράγιο, παραδεχόμενοι ότι όλοι μα όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτό ή κάπου κοντά σε αυτό το σημείο στο οποίο αναφέρεται το παραπάνω κείμενο.
      Σας ευχαριστώ
      Μάγδα Ζήνδρου

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

By using this form you agree with the storage and handling of your data by this website.

INSTAGRAM
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
error: Content is protected !!