Σήμερα δεν είναι μαζί μας. Εδώ και 3 χρόνια δεν είναι μαζί μας. Κι όμως η παρουσία της στην σκέψη μας είναι πιο έντονη από ποτέ. Πώς παρουσιάζονται τόσες ευκαιρίες καθημερινά και όλο συζητάμε για αυτήν δεν ξέρω. Ο τρόπος της, οι σκέψεις της, η συμπεριφορά της, το στυλ της, οι απόψεις της, όλα βγαίνουν στην επιφάνεια με τόσο γλυκειά διάθεση, πράγμα που δεν ίσχυε πάντα όσο ζούσε. Ίσα ίσα οι διαφορές μας δεν έλειπαν ποτέ.
Κι όμως, όταν ένας άνθρωπος είναι στην ζωή μας, πολύ περισσότερο όταν αυτός ο άνθρωπος είναι ο γονιός μας, ποτέ δεν σκεφτόμαστε για πόσο καιρό ακόμη θα μπορούμε να τον έχουμε δίπλα μας, να τσακωνόμαστε μαζί του, να κλάψουμε στον ώμο του, να του πούμε το θέμα που μας απασχολεί, να μοιραστούμε τις σκέψεις μας,… Μέχρι που φεύγει… Και τελικά όσο πιο ξαφνικά φεύγει τόσο χειρότερα!
Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς θέλω να γράψω για την μαμά μου μια τέτοια μέρα. Πέρυσι τέτοια εποχή ήταν πάλι στην σκέψη μου, πάλι έγραφα για αυτήν. Εδώ και ώρα γράφω και σβήνω τούτες εδώ τις λέξεις. Τι να πω;
Να πω ότι ήταν μια υπέροχη μητέρα; Με τα καλά της και τα κακά της, την αστείρευτη ανάγκη της να μας προστατέψει και να μας φροντίσει,τα πείσματα και τα λάθη της, τις ιδιοτροπίες της και τις εμμονές της. Ήταν η μαμά που είχε ξεφουρνίσει κατά καιρούς όλες τις απίστευτες ατάκες της κλασικής ελληνίδας μάνας, ήταν όμως και η μαμά που δέχθηκε τα σκουλαρίκια στην μύτη, την μωβ τούφα στα μαλλιά, τους μαλλιάδες φίλους και τις συναυλίες, τα αγόρια στο σπίτι, τις πορείες, το κάπνισμα, την μίνι φούστα, την πρώτη φορά, τα κλάμματα της πρώτης ερωτικής απογοήτευσης… Τα δέχτηκε όλα για να είναι κοντά μας, να είμαστε φίλοι όπως έλεγε.
Πώς τα κατάφερνε με 4 παιδιά, δουλειά, μαγείρεμα, σπίτι και κοινωνική ζωή… δεν ξέρω! Ήταν μέσα σε όλα. Πάντοτε έτρεχε, για εμάς, για τους άλλους, για την θεία που δεν μπορούσε να πάει στην Νομαρχία, για την φίλη της που ήθελε συμπαράσταση στον γιατρό, για τον συνάδελφο που ήθελε την βοήθειά της, για τον θείο που δεν μπορούσε να βγει μέχρι το φαρμακείο, για ανθρώπους που καμιά φορά τους ήξερε ελάχιστα κι όμως προσφερόταν πάντα να βοηθήσει. Δεν ξέρω ποιό δικό της τραύμα, ποιά ανάγκη της ικανοποιούσε, πώς ένιωθε για όσα έκανε για τους άλλους, πάντα, ακόμη και για αυτούς που δεν την συμπαθούσαν όσο θα ήθελε, ακόμη και για αυτούς που την πληγώνανε με την συμπεριφορά τους πολλές φορές, αυτή εκεί, έτρεχε να προσφέρει, να βοηθήσει. Τα τελευταία χρόνια μέχρι που είχε οργανωθεί με τις φίλες της και διάφορες κυρίες της πόλης και μαγειρεύανε για άστεγους και ιδρύματα!
Φαίνεται πως μόνο για τον εαυτό της δεν έτρεξε αρκετά… Και μια μέρα απλά σταμάτησε να υπάρχει…
Δεν μπορώ να κλάψω άλλο για την μαμά μου… Κλαίω μέσα μου γοερά κάθε μέρα που σκέφτομαι ότι δεν είναι εδώ να δει τα εγγονάκια της που τόσο λαχταρούσε. Στεναχωριέμαι που για μια ακόμη χρονιά δεν θα της στείλω λουλούδια, δεν θα της κάνουμε έκπληξη με την τούρτα της. Στεναχωριέμαι που δεν θα απαντήσω ποτέ στην ερώτηση “Πώς θα ήσουν σήμερα αν υπήρχες μαμά;”.
Η μαμά μου είναι πια στην σκέψη μου. Την κουβαλάω στην καρδιά και στις αναμνήσεις μου. Γιατί όσο μεγαλώνω, όσο γίνομαι πιο μαμά, βλέπω μέσα από τα μάτια της. Την καταλαβαίνω καλύτερα, αισθάνομαι τις αγωνίες της, κάνω κάποια από τα λάθη της, με ακούω και μιλάω όπως εκείνη μιλούσε σε εμάς, κάνω τις ίδιες τρελές σκέψεις, χαμογελώ με τις ατάκες που είχα ορκιστεί να μην πω εγώ ποτέ στα δικά μου παιδιά.
Τελικά είμαστε πιο κοντά στη μαμά μας από ότι πιστεύουμε. Όσο κι αν τις κρίνουμε, όσο κι αν συκρουστούμε, όσο κι αν τις αμφισβητήσουμε, αφήνουν πάνω μας το στίγμα τους. Ίσως γινόμαστε μια βελτιωμένη εκδοχή τους, ίσως πάλι τις απαρνηθούμε εντελώς, όπως μπορεί να μας έκαναν και οι ίδιες.
Στην δική μου την περίπτωση; Έχω πολλά να κρατήσω, πολλά να θυμηθώ, πολλά να αφήσω πίσω. Χαίρομαι όμως που όσο μεγαλώνω βλέπω πολλά καλά της χαρακτηριστικά πάνω μου (εεεε, και μερικά στραβά της, γιατί να το κρύψω;)!
Βασίλης - Βενετία
6 Ιανουαρίου
Μου αρέσει πολύ το πως μιλάς για εκείνη… Πάντα προσπαθώ να μην διαφωνήσω άλλη μια φορά μαζί της – τώρα που ακόμα την έχω – και πάντα κάτι συμβαίνει και…. σε ευχαριστώ που μου υπενθύμισες…!
Το ημερολόγιο μιας μαμάς
11 Μαΐου
Με συγκίνησες κούκλα μου <3 Να την θυμάσαι πάντα και αυτή σε προσέχει από εκεί ψηλά να είσαι σίγουρη <3
M Koutsom
12 Μαΐου
Αχ βρε Μάγδα, πολύ συγκινητική η ανάρτηση-αφιέρωμα στη μανούλα σου! Κάπως έτσι είμαστε όλοι με τις μανούλες μας, έχω να σου πω, τρωγόμαστε, αγαπιόμαστε, γκρινιάζουμε, διαφωνούμε… Κι εγώ ως μαμά πια, καταλαβαίνω καλύτερα τη δική μου σε πολλά πράγματα!
Όσο για 'σενα, αν όντως της μοιάζεις σε πολλά πράγματα, τότε να 'σαι σίγουρη πώς σε βλέπει από εκεί ψηλά και σε καμαρώνει! φιλιά
emama christina
31 Μαρτίου
Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να συνειδητοποιείς ότι μοιάζεις στη μαμά σου, με όλα τα καλά της και τα κακά της. Την κουβαλάς μέσα σου, όλη η αγάπη και η στοργή που απολαμβάνουν τα παιδιά σου δεν είναι δική σου μόνο…είναι ένα μεγάλο δικό της κομμάτι. Είναι πάντα δίπλα στα παιδιά σου, είναι πάντα μέσα σου.
Κι επειδή ξέρω ότι τα λόγια είναι πάντα λίγα και φτωχά, μια μεγάλη αγκαλιά για τον τρόπο που συνεχίζεις να την αγαπάς. Άλλωστε κάθε φορά που σε διαβάζω νιώθω ότι…πως να το πω…είσαι δύο φορές μαμά. Μια για εσένα και μια για εκείνην.
Magda Zindrou
31 Μαρτίου
Δεν ξέρω αν φαίνεται στις λέξεις πόσο στεναχωριέμαι που δεν με γνώρισε ως μαμά, ή μάλλον δεν με είδε να μεταμορφώνομαι σε μαμά… Και όταν ήρθε αυτή η μεταμόρφωση, ήρθε και ο απογαλακτισμός… Σε ευχαριστώ Χριστίνα!