Αργά το βράδυ του Σαββάτου γέννησε μια φίλη μου το πρώτο της παιδάκι, σε ένα από τα νοσοκομεία της Αθήνας. 12 ώρες μετά την γέννηση του παιδιού, που ήταν 12 ημερών πρόωρο (γέννησε στις 38 εβδομάδες δηλαδή) η μαμά δεν είχε ακόμη δει το μωρό της, δεν το είχε κρατήσει στην αγκαλιά της, δεν το είχε θηλάσει… Όταν μιλήσαμε δεν είχε να πει τίποτα άλλο παρά μόνο πόσο πόνεσε μέχρι να της κάνουν επισκληρίδιο, πως αισθάνθηκε ότι θα πεθάνει προτού προλάβει να γεννήσει… και για το μωρό κουβέντα, σαν να μην το είχε κάνει. Δεν είχε καταλάβει τι της είχε συμβεί, γιατί δεν της το φέρνανε, κανένας δεν της εξηγούσε τι συνέβαινε, της είπαν μόνο ότι ήταν Κυριακή και δεν υπήρχε αρκετό προσωπικό και για αυτόν τον λόγο θα έπρεπε να περιμένει.Όλο αυτό με έβαλε σε σκέψεις.

Η στιγμή που γεννιέται το παιδί σου είναι από τις πιο δυνατές στιγμές που ζει μια γυναίκα. Μου το λέγανε και δεν το πίστευα, αλλά είναι αλήθεια. Εγώ έκλαψα γοερά στη γέννηση και των δύο μου παιδιών, τα κοίταξα για πρώτη φορά και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτά τα πλασματάκια ήταν δικά μου δημιουργήματα. Ακόμη και σήμερα κάπως έτσι τα βλέπω.

Αυτό που επίσης δεν θα ξεχάσω όμως είναι η πρώτη φορά που τα πήρα αγκαλιά. Απίστευτη χαρά, λαχτάρα, συγκίνηση, ευτυχία και… τρόμος!!!! Όταν σου το δίνουνε να το κρατήσεις για πρώτη φορά, τότε μόνο καταλαβαίνεις τι σου έχει συμβεί, ή τουλάχιστον παίρνεις μια πρώτη γεύση (γιατί η αλήθεια είναι ότι στο μαιευτήριο, τουλάχιστον στο ιδιωτικό, ούτε πάνες αλλάζεις, ούτε γάλα φτιάχνεις, άσε που αισθάνεσαι ότι αν χρειαστείς κάτι θα πατήσεις το μαγικό κουμπάκι και οι μαίες θα σε βοηθήσουν).

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί με αφορμή την φίλη μου, σκέφτηκα πόσο σημαντικό ήταν για την δική μου καλή ψυχολογία το γεγονός ότι μου φέρανε το μωρό μου με το που μπήκα στο δωμάτιο. Η κούραση που αισθάνεσαι είναι τέτοια που η πρώτη επαφή με το παιδί είναι απαραίτητη για να αισθανθείς καλύτερα, να ξεχάσεις την όποια ταλαιπωρία πέρασες, για να μην συζητήσω τα οφέλη του θηλασμού από την πρώτη στιγμή (πρωτόγαλα), της επαφής με την μητέρα του, την ηρεμία που αισθάνεται το βρέφος στην αγκαλιά της μαμάς του μετά από την βίαιη γέννησή του (με όποιον τρόπο κι αν έγινε αυτή)… και τόσα άλλα…

Πράγματι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αυτό δεν είναι εφικτό. Τα παιδιά που γεννιούνται νωρίς δεν έχουν αυτή την ευκαιρία. Ποια είναι όμως η στάση των ανθρώπων που είναι εκεί για να σε βοηθήσουν σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σου; Είναι απλοί υπάλληλοι (σαφώς με τα προβλήματά τους); Είναι άνθρωποι; Υπολογίζουν την ψυχολογία της γυναίκας που έχει μόλις γεννήσει; Της συμπαραστέκονται; Δεν θα έπρεπε αυτή η γυναίκα να αισθάνεται ασφαλής που 12 ώρες μετά την γέννηση του παιδιού της δεν το έχει μεν πάρει στα χέρια της, αλλά αυτό είναι σε κάποια άλλα καλά χέρια, των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού που το φροντίζουν, ενώ ενημερώνουν την μητέρα για την κατάστασή του;

Η στιγμή της γέννησης ενός παιδιού και οι μέρες στο μαιευτήριο είναι κρίσιμες για τις πρώτες μέρες μιας νέας μητέρας με το παιδί της στο σπίτι.Είναι κάτι σαν σχολείο για νέες μαμάδες. Προσωπικά πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένας καλά οργανωμένος μηχανισμός υποστήριξης των γυναικών που έχουν μόλις γεννήσει, που θα προσφέρει ΔΩΡΕΑΝ συμβουλές και “πρακτική άσκηση” γύρω από τα καθημερινά ζητήματα που έχει μια νέα μαμά να αντιμετωπίσει. Νομίζω πως το έχω ξαναπεί, αλλά οι γυναίκες δεν γεννιόμαστε μητέρες. Γινόμαστε μητέρες, κάποιες από εμάς, κάποια στιγμή στην ζωή μας και τότε είναι που αντιλαμβανόμαστε ότι δεν ξέρουμε τι μας περιμένει. Απαραίτητες είναι και οι ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης των νέων μαμάδων, ακόμη καλύτερα των νέων γονέων (και ο μπαμπάς πρέπει να συμμετέχει, και ενεργά μάλιστα). Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι ένα σοβαρό ζήτημα και πρέπει πολύ σοβαρά να το δούμε σε συνάρτηση με την σοβαρότατη έλλειψη υποστήριξης των γυναικών από τα νοσοκομεία.

Μαμάδες κουράγιο! Είναι δύσκολο το έργο σας, μην εγκαταλείπετε όμως. Στο τέλος τέλος υπάρχουμε η μία για την άλλη!!