Ίσως ήταν η φοβία και η μοναξιά που αισθάνεται ένας γονιός… Ίσως η ανάγκη να μιλήσω για τα καινούρια θέματα που με απασχολούν από την ώρα που απέκτησα τα παιδιά μου… Ίσως η ανάγκη να συζητήσω, να συνυπάρξω με όσους αισθάνονται όπως και εγώ τα τελευταία χρόνια…Να κάνουμε πράγματα για τα παιδιά μας που έχουν ουσία, νόημα, να πάμε να δούμε παραστάσεις και να ακούσουμε όμορφες μουσικές (αρκετά με τα Ζουζούνια, τους παπαγάλους και τις καμήλες!).
Ο μπαμπάς μου δεν είναι μαζί μας πάνω από 20 χρόνια τώρα. Έφυγε πολύ νέος, στα 46 του, από καρκίνο. Η μαμά πέθανε στα 52 της, ξαφνικά… Μαζί με αυτούς έφυγε κι ένα κομμάτι της ζωής μου που δεν το ξέρω, δεν το θυμάμαι και δεν υπάρχει και κανείς να μου μιλήσει για αυτό. Ξαφνικά εγώ έγινα η μεγάλη της οικογένειας, αυτή που από όλα τα παιδιά που έμειναν πίσω, κουβαλάω τις περισσότερες αναμνήσεις. Και πιστέψτε με, αυτό είναι λίγο τρομακτικό! Δυστυχώς όμως, ενώ θυμάμαι αρκετά πράγματα από τα παιδικά χρόνια των αδερφιών μου, δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από την δική μου παιδική ηλικία. Οι αναμνήσεις μέχρι τα 8 μου χρόνια είναι ελάχιστες. Θυμίζουν περισσότερο θολές εικόνες, οι οποίες μάλλον δημιουργήθηκαν από αφηγήσεις των γονιών μου, παρά πραγματικές αναμνήσεις, από βιώματα που θυμάμαι μέχρι και σήμερα.
Όταν λοιπόν είσαι μόνος, ορφανός, σκέφτεσαι αναπόφευκτα πώς θα βοηθήσεις τα δικά σου παιδιά να θυμηθούν στο μέλλον την δική τους παιδική ηλικία. Ή τέλοσπάντων θέλεις να υπάρχει κάπου καταγεγραμμένο ένα μικρό κομμάτι της ζωής τους, που πιθανότατα να τους κάνει να χαμογελάσουν όταν το διαβάσουν, να τους προσφέρει εικόνες για το πώς ήταν η ζωούλα τους που δεν θυμούνται.
Λοιπόν αγόρια μου, η μαμά όταν βρίσκει χρόνο γράφει στο ημερολόγιό σας, σας φωτογραφίζει, κρατάει τις ζωγραφιές σας, τα αναμνηστικά του σχολείου. Και κάτι ακόμα αγόρια μου, έγινα blogger! Αυτή η μικρή γωνίτσα στο διαδίκτυο ξεκίνησε δειλά, με τεράστια ανασφάλεια, ακόμη προσπαθώ να καταλάβω αν ενδιαφέρεται κανείς άλλος για αυτά που γράφω. Είναι όμως η ψυχανάλυσή μου, ο τρόπος μου να ξεφορτώνω σκέψεις και αγωνίες και καθώς φαίνεται ίσως γίνει ένα εργαλείο για να σας θυμίσω πώς ήταν η ζωή σας όταν είσαστε μικρούλια (για την ώρα, γιατί ελπίζω να συνεχίσω να γράφω). Ελπίζω να σας προσφέρω εικόνες που τόσο λείπουν σε μένα.
KaPa
15 Ιουλίου
Καλημέρα.Με συγκίνησες.Ετσι απλά αρχίζουν όλα έτσι φαίνεται κι όμως από πίσω κρύβεται πάντα μια εξήγηση. Κα η δική σου ιστορία έχει πολλά να πει! Συνέχισε…κάποιοι θα το εκτιμήσουν και κάποιοι άλλιοι σίγουρα είναι πολύ περήφανοι…Να είσαι καλά!
Magda Zindrou
28 Ιανουαρίου
Μου άφησες αυτό το μήνυμα πριν 2,5 χρόνια. Δεν είχα καν απαντήσει… τόσο χαμένη ένιωθα σε αυτόν τον καινούριο κόσμο. Σήμερα αποφάσισα να σου απαντήσω, καθώς ήσουν μια από τις 3 blogger που με παρακίνησες, χωρίς καν να το ξέρεις, απλά να γράψω. Σε ευχαριστώ Κατερίνα! Καλή συνέχεια!!!
Mirelen
15 Ιουλίου
Πράγματι, ένας καλός λόγος να γίνεις blogger είναι να καταγράφεις τις αναμνήσεις με τα παιδιά σου, θα είναι πάντα εδώ να τις διαβάζεις κι εσύ κι αυτά όταν μεγαλώσουν!
Magda Zindrou
28 Ιανουαρίου
Συγνώμη που δεν είχα απαντήσει 2,5 χρόνια πριν… Ήμουν μάλλον χαμένη σε αυτόν τον καινούριο κόσμο και έψαχνα τον δρόμο μου. Σε ευχαριστώ!
Ελπίδα
15 Ιουλίου
καλή αρχή και καλώς ήρθες στη γειτονιά μας!! θα τα λέμε..
Magda Zindrou
28 Ιανουαρίου
Ελπίδάκι, ήσουν κι εσύ εδώ, από τους πρώτους μου σχολιαστές!!! Κοίτα πόσες αλλαγές έχει φέρει ο χρόνος… Σε ευχαριστώ που με υποδέχτηκες τότε και ακόμη μπαίνεις στο blog μου και με διαβάζεις!
My Little Cosy World
28 Ιανουαρίου
Μάγδα μου νομίζω ότι το blogging είναι τρόπος επικοινωνίας, ειναι ημερολογιο, ειναι σαν "έξοδος", είναι ψυχοθεραπεία! Μόνο όσοι αισθάνονται έτσι θα σε καταλάβουν! Τα φιλια μου!
Magda Zindrou
28 Ιανουαρίου
Έτσι είναι! Ένας υπέροχος κόσμος που αν δεν τον ζήσεις, δεν τον καταλαβαίνεις καν. Σε ευχαριστώ!!!
364 και 1
28 Ιανουαρίου
γραφε εσυ και μη σε μελει…μονο και μονο που θα τα βγαζεις απο μεσα σου καλο θα σου κανει…εγω αρχισα επειδη εμεινα σεχδον ενα χρονο σε ακινησια και απο την μερα που αρχισα γινομαι συναχεια καλυτερα….ποιος ξερει…η εκφραση βοηθα στα παντα.
Magda Zindrou
28 Ιανουαρίου
Δίκιο έχεις! Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Σε ευχαριστώ!
Ελένη Καραγιαννίδου
28 Ιανουαρίου
Μάγδα μου το blogging είναι πρώτα από όλα η ψυχοθεραπεία μας, ύστερα ένας τρόπος επικοινωνίας με ανθρώπους που τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε αλλά για να μας διαβάζουν επανειλλημένα, μάλλον κάτι κοινό έχουμε. Στην πορεία του blogging κατάλαβα πως είναι και το προσωπικό μας ημερολόγιο όπως αναφέρεις, κάτι όμορφο που θα αφήσουμε στα παιδιά μας! Λυπάμαι τόσο πολύ για τους γονείς σου. Γνώριζα ότι τους έχεις χάσει άλλά δεν γνώριζα ότι ήταν τόσο νέοι.
Σε φιλώ <3
Magda Zindrou
29 Ιανουαρίου
Είναι τόσα πολλά το blogging, μοναδική εμπειρία, που αν δεν την ζήσεις, μπορεί και να μην την καταλαβαίνεις απόλυτα. Ευχαριστώ Ελένη μου! Ήταν πολύ νέοι και δυστυχώς δεν τους χόρτασε κανένας μας, αλλά η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη, έτσι δεν είναι; Φιλάκια σε σένα και στα όμορφα αγόρια σου!
des tzav
29 Ιανουαρίου
Μαγδα λυπαμαι πολύ για τους γονείς σου, είμαι σίγουρη ότι θα ήταν περήφανοι για εσένα! Όπως και τα παιδιά σου θα είναι όταν θα διαβάζουν όλα όσα κάνεις για αυτούς!
Φιλιά!
Magda Zindrou
29 Ιανουαρίου
Ευχαριστώ Δέσποινα! Μακάρι να είναι έτσι!!!
kathycallie
29 Ιανουαρίου
Μάγδα δεν ειχα διαβάσει αυτή την ανάρτηση και σήμερα νιώθω πολύ τυχερή που την διάβασα! Για ακόμη μία φορά κατάλαβα ότι πίσω από τις πράξει των ανθρώπων κρύβεται κάτι μικρό ή μεγάλο που τους παρακινεί! Ευχαριστώ για το μάθημα ζωής! Κάλη
Magda Zindrou
29 Ιανουαρίου
Εγώ σε ευχαριστώ για τα υπέροχα λόγια σου!