“ΘΕΛΩ DVD, ΣΟΥ ΕΙΠΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΝΤΥΘΩ!!!!!!”
“Καλό μου μην φωνάζεις, βλέπουμε μια ώρα τώρα DVD. Θα πάμε στο πάρτυ του φίλου σου να παίξετε!”
“ΔΕΝ ΘΑ ΝΤΥΘΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ!!!!!!”
“Άρη μου, σε ακούω και προσπαθώ να σου πω….”
“ΟΧΙ, ΟΧΙ… ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!!!!!!!!!”
Κάπου εκεί έπαθα το σοκ…!Όπως όλα τα παιδάκια, έχει και το δικό μου τα ξεσπάσματά του, τα νεύρα του, τους θυμούς του, αλλά ποτέ έτσι. Αυτό ήταν καινούριο… Δεν μίλησα και προσπάθησα να συγκρατηθώ, να μην φωνάξω, να μην κλάψω, να μην ακυρώσω την έξοδό μας και κάτσω απλώς θυμωμένη μαζί του στο σπίτι. Δεν πέρασαν 5 λεπτά και ήρθε, με αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε: “Μαμά είμαι τρελαμένος!!!!!!”. Και κάπου εκεί προσπάθησε να μου εξηγήσει πώς αισθάνεται ένα αγοράκι 4 ετών όταν είναι θυμωμένο: “Ξέρεις τι συμβαίνει; Θα φταίει ο αέρας που μπαίνει από το παράθυρο που είναι ανοικτό και μου ανακατέυει τα μυαλά, να έτσι μου τα κάνει (μου έδειξε κουνώντας τα χεράκια του με μανία γύρω από το κεφαλάκι του). Και εγώ τότε γίνομαι τρελαμένος και λέω ανοησίες και φωνάζω και κάνω αταξίες!!!”. Προσπάθησα να του εξηγήσω πως είναι πολύ σημαντικό που καταλαβαίνει ότι δεν είναι σωστό να μιλάει έτσι. “Εγώ θα το ξεχάσω”, του είπα “και σε ευχαριστώ που μου ζήτησες συγνώμη!”
Κυριακή 19 Μαΐου 2013, ώρα 19:20
“Λοιπόν, τι λέτε, να γεμίσουμε την μπανιέρα, να πλατσουρίσουμε λιγάκι; Είναι ώρα για μπάνιο.”
“ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΛΥΘΩ!”
“Άρη μου, γιατί νευριάζεις; Θα πάμε να γεμίσουμε την μπανιέρα για να παίξετε με τον Άλκη! Έλα να δεις τι ωραία που θα είναι!”
“ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΑ ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΟΠΟΤΕ ΜΕ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ!”
Δευτερόλεπτα μετά, ήρθε για την συγνώμη του…
“Είμαι τρελαμένος!!! Γιατί κάνω συνέχεια αταξίες; Πώς μιλάω έτσι στην μαμά μου; Είμαι κακός!”
Επανάληψη: “Δεν είσαι κακός. Όλοι θυμώνουμε καμιά φορά. Το σημαντικό είναι να καταλαβαίνουμε τα λάθη μας και να προσπαθούμε να μην το ξανακάνουμε.” (Εγώ το χαβά μου!)Κυριακή 19 Μαΐου 2013, ώρα 21:50
Πλυθήκαμε, βουρτσίσαμε δόντια, βάλαμε πυτζαμάκια, διαβάσαμε παραμύθι, φιληθήκαμε… και ο Άρης γυρίζει πάνω στο κρεβάτι του εδώ και 40 λεπτά σαν το αρνί στην σούβλα! Τέτοια ένταση, τέτοια αγωνία, άγχος, νεύρα, αυτή την φορά όμως με τον εαυτό του. Δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές με ρώτησε πώς καταφέρνω να ξεχνάω τα άσχημα πράγματα που μου λέει, ενώ αυτός δυσκολεύεται τόσο να τα ξεχάσει. Επανάληψη: “Δεν είσαι κακός. Όλοι θυμώνουμε καμιά φορά. Το σημαντικό είναι να καταλαβαίνουμε τα λάθη μας και να προσπαθούμε να μην το ξανακάνουμε. Χαλάρωσε, σταμάτα να στριφογυρνάς, κλείσε τα ματάκια, η μαμά είναι δίπλα και σε αγαπάει… όλα θα πάνε καλά!”.
Με τα πολλά κοιμήθηκε στις 22:15 (ο Άρης είναι ένα παιδάκι που κοιμάται το αργότερο μέχρι τις 20:30 και ξυπνάει κατά τις 7:30). Μεταξύ 3-4 την νύχτα ερχόταν στο κρεβάτι μου, απλά ξάπλωνε δίπλα μου και μου έλεγε ότι βλέπει φοβερά όνειρα, για να ξυπνήσει οριστικά στις 6:20. Σπάσαμε όλα τα ρεκόρ!
Δεν ξέρω τι έπαθε… Η θεία μας η Φωτεινή λέει πως είναι φοβερό να προσπαθεί ένα τόσο μικρό παιδί να κατανοήσει τα συναισθήματά του, πόσο μάλλον να τα εξηγήσει σε έναν ενήλικα. Ο Άρης δεν είχε ποτέ έντονες αντιδράσεις, δεν βιώσαμε ακριβώς τα γνωστά σε όλους, νομίζω, τους γονείς terrible twos. Είναι περίεργο να τον βλέπω, καμιά φορά, να βασανίζεται για το τι είναι τέλοσπάντων αυτό που αισθάνεται.
Ίσως απλά μεγαλώνει…
KaPa
21 Μαΐου
…Καλό κουράγιο! Είναι δύσκολο νομίζω πως όσοι έχουμε παιδιά καταλαβαίνου ε καλά το πόσο δύσκολο είναι.Πάντως θεωρώ επίσης εξαιρετικο το ότι εκφράζεται. Το ότι μιλάει για αυτά που νιώθει και τον μπερδεύουν…κατά τα άλλα…καλό κουράγιο. Πάντως είναι πανέμορφος και τόσο εκφραστικός!
happy moments
22 Μαΐου
Συμφωνώ με την Κατερίνα είναι καλό που εκφράζεται κι ακόμα πιο καλό που μετανιώνει για ότι κακό έκανε και είπε… ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ… όλα θα είναι περαστικά, με λίγη υπομονή όλα θα πάρουν το δρόμο τους….!!!