READING

Με αφορμή το χιόνι…

Με αφορμή το χιόνι…

Πώς εξηγείς σε ένα παιδί την φτώχεια;
Πώς εξηγείς σε ένα παιδί τι είναι ο άστεγος;
Πώς του μαθαίνεις ότι κάποια παιδιά, ακόμη και μικρότερα από το ίδιο, ζουν στο δρόμο, ή κάτω από άθλιες συνθήκες, δεν πίνουν κάθε μέρα γάλα, δεν φοράνε πολύ ζεστά ρούχα, δεν έχουν παιχνίδια, δεν , δεν, δεν, δεν….

Με αφορμή το σημερινό χιόνι στο κέντρο της Αθήνας, σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι σήμερα θα κοιμηθούν κουκουλωμένοι (όσοι έχουν κουβέρτες και όσοι καταφέρουν να τις κρατήσουν μέχρι το επόμενο πρωί), πόσοι μπορεί να κινδυνέψουν να χάσουν την ζωή τους από το κρύο, πόσοι ζουν σε άθλιες συνθήκες, στριμωγμένοι με τις οικογένειές τους σε σπιτάκια δίχως θέρμανση… Πώς φτάσαμε ως εδώ; Κάποτε περπατούσα στους δρόμους του Λονδίνου και έβλεπα την ίδια δυστυχία, μόνο που τότε έλεγα “Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό, είμαστε ακόμη άνθρωποι!”. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Χάσαμε όμως και την ανθρωπιά μας μαζί με τους μισθούς μας, μαζί με την καλοπέρασή μας;
Και όλα αυτά, για να επανέλθω στις αρχικές μου σκέψεις, πώς τα εξηγείς σε ένα παιδί;

Περπατάμε στο δρόμο με τον Άρη και βλέπω το βλέμμα του όταν κοιτάει τους ανθρώπους στα πεζοδρόμια. Δεν είναι βλέμμα υποτιμητικό, δεν είναι απεχθές, δεν είναι οίκτου, είναι βλέμμα συμπόνιας, λύπης, αλλά και απορίας, γιατί κοιτάει κάτι και δεν μπορεί να το καταλάβει. Τις πρώτες φορές οφείλω να πως πως το προσπέρασα, αισθάνθηκα αμήχανα. Πώς να του πεις τώρα γιατί ένας άνθρωπος βρίσκεται στον δρόμο; Μέχρι που ρώτησε: “Γιατί μαμά αυτός έχει την κουβέρτα του στο πεζοδρόμιο και δεν πάει στο σπίτι του; Γιατί μας ζήτησε λεφτά και δεν πάει στην τράπεζα σαν εσένα να βγάλει λεφτά;”.

Αποφάσισα να του μιλήσω με ειλικρίνεια, να εκμεταλλευτώ την δυστυχία ενός άστεγου για να καταλάβει το παιδί μου ότι αυτό που ζούμε εμείς δεν είναι η πραγματικότητα για όλο τον κόσμο… Έβαλε τα κλάματα και μου είπε ότι είδε και ένα παιδάκι να ζητάει λεφτά. Εκεί δυσκολεύτηκα ακόμη περισσότερο, γιατί όταν έχεις παιδιά… πώς να το κάνουμε; είναι αλλιώς… Του εξήγησα όμως… Και κάπου εκεί σταμάτησαν οι ερωτήσεις…

Νομίζω πως κατάλαβε και τώρα το επεξεργάζεται (έτσι κάνει, εγκεφαλικός όπως πάντα, από τα πιο ασήμαντα, μέχρι τα πιο σοβαρά)! Δεν μετανιώνω που το συζήτησα με το παιδί μου, παρότι έκλαψε λιγάκι και τον είδα πως στεναχωρήθηκε. Δεν μεγαλώνουμε παιδιά σε γυάλες, μεγαλώνουμε παιδιά συνοδοιπόρους μας στο ταξίδι που μας έτυχε να ταξιδέψουμε. Θέλω τα παιδιά μου να καταλάβουν πού ζουν, για τι αγωνίζονται, για τι κόσμο πρέπει να παλέψουν… Δεν θέλω να πληγώσω την παιδική τους αθωότητα, να παίξω με τις παιδικές τους ευαισθησίες, αλλά δεν θέλω και να τους λέω ψέματα. Πιστεύω πως τα παιδιά είναι πιο έξυπνα και πιο δυνατά από ότι πιστεύουμε εμείς οι γονείς. Και όταν τα σέβεσαι και τους λες την αλήθεια, όταν τα μάθεις να συζητούν και να εκφράζουν τις αγωνίες και τους φόβους τους, όταν κάνεις και εσύ το ίδιο, δημιουργούνται οι σωστές βάσεις για να φτιάξεις έναν καλό άνθρωπο! Αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό;

Δείτε και αυτό για τους χώρους φιλοξενίας του Δήμου Αθηναίων
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=112974314


Γεια σας! Είμαι η Μάγδα και σας καλωσορίζω στο «Κάθε μέρα γονείς». Κατάγομαι από τα Γιάννενα και σπούδασα δημοσιογραφία κι επικοινωνία στο Λονδίνο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο του Πολιτισμού, στις Δημόσιες Σχέσεις. Πλέον, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα! Εκτός από το "Κάθε μέρα γονείς" έχω δημιουργήσει και το www.familyfriendlytravel.gr

RELATED POST

  1. StrangeEmily

    8 Ιανουαρίου

    "Έβαλε τα κλάματα και μου είπε ότι είδε και ένα παιδάκι να ζητάει λεφτά." Αυτό φοβάμαι ότι θα συμβεί και με την Δήμητρα, όταν της εξηγήσω. Πρέπει όμως κάποια στιγμή, και συμφωνώ μαζί σου, δεν πρέπει να υποτιμούμε τις νοητικές ικανότητες και να σεβόμαστε το δικαίωμα των τετράχρονων να γνωρόζουν ακόμα και μια πικρή αλήθεια.
    Εδώ που ζούμε τώρα μας δίνονται λιγότερες οι ευκαιρίες γιατί είναι κάπως λιγοτερη η μιζέρια, αλλά ζητιάνοι υπάρχουν παντού…

  2. ntina nt

    3 Νοεμβρίου

    κι εγω έκανα ακριβως το ίδιο! της μιλησα με ειλικρίνεια και της μιλαω καθε φορα που δινεται η ευκαιρεία. έχεις πολύ δίκιο τα παιδιά δε μεγαλώνουν σε γυάλες, πρέπει να μαθαίνουν σιγα σιγα για τη ζωή και να εκτιμούν αυτά που έχουν. Κάποια στιγμή είχαμε δει και μαζι και ενα πολυ ενδιαφερον ντοκιμαντερ με τις συνθήκες ζωής πολυ φτωχων παιδιών σε "ανεπτυγμένες" χώρες και το παρακολούθησε με πολυ ενδιαφέρον. Ήρθα απο το πάρτυ της Ελεάννας!

  3. Αυτό ακριβώς είναι το πιο σημαντικό… Ανατρίχιασα.. Είμαι απόλυτα υπέρ της ειλικρίνειας στα παιδιά μας- πολύ σωστά το χειρίστηκες… Αυτά τα γιατί βαραίνουν και μένα.. Και άλλα πολλά που αφορούν και το δικό μου λιγότερο διαβασμένο κείμενο… Άδικα βρίσκεται σε αυτή τη κατηγορία, ώρα να ανέβει!

  4. eleanna Diary

    3 Νοεμβρίου

    Πάντα ήμουν και θα είμαι ειλικρινής απέναντι στο γιό μου! Έχεις απόλυτο δίκιο! Η ανάρτηση σου υπέροχη και αδικιμένη!

  5. mama petounia

    3 Νοεμβρίου

    Με την σειρά μου να σου πω πως συμφωνώ με τον τρόπο που το χειρίστηκες, και πως όσο πλησιάζουν οι γιορτές, νιώθω μαζί με την χαρά και λύπη για όλους αυτούς που περνάνε δύσκολα..

  6. oiparamythenies καιτη

    3 Νοεμβρίου

    εμενα οι δικες μου ειναι μικρες τριων ετων και μια μερα που μπηκαμε σε ενα μαγαζι, ηρθε και ενα παιδακι γυρω στα 8 που δεν φορουσε παπουτσια. με την αθωωτητα που εχουν τα παιδια και με υφος γεματο απορια με ρωτησαν γιατι δεν φοραει παπουτσια. Ντράπηκα, οχι για την ερωτηση των παιδιων μου που ήθελαν να μαθουν πως ενα παιδι δεν φοραει παπουτσια αλλα για εμας τους μεγαλους που "επιτρεπουμε" καποια παιδια και μεγαλοι να μην εχουν παπουτσια, φαγητό ή να κινδυνευει η ζωη τους εξαιτιας καποιου πολέμου. απο το link party Eleanna's Diary

  7. Christina Makri

    3 Νοεμβρίου

    Και πόσο σωστά έκανες…παιδιά που μεγαλώνουν σε γυάλα είναι παιδιά που δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν σε συγκεκριμένες στιγμές και τα παιδιά μας πρέπει να ξέρουν από εμας τον κόσμο που μεγαλώνουν. Οι μόνοι που μπορούν να τους γνωρίσουν και την άσχημη πλευρά της ζωής με τρόπο που να μη τα πληγώσει είμαστε εμείς οι γονείς τους. Καλό βράδυ έρχομαι από το πάρτυ της Ελεάννας 🙂

  8. mtrg

    4 Νοεμβρίου

    Πράγματι τα παιδια ειναι πανέξυπνα ,δεν μπορουμε να παρουσιάζουμε μονο ιδανικές και ομορφες καταστάσεις !!(ηρθα πο το παρτυ)

  9. polina kaisari

    13 Φεβρουαρίου

    Πάνω απ' όλα ειλικρίνεια στα παιδιά μας. Αυτό δεν θέλαμε κι εμείς άλλωστε ως παιδιά? Τα τύπου παραμυθάκια που αρκετοί λένε στα παιδιά δεν ξέρω πόσο καλό είναι γι' αυτά. Από το πάρτυ της Μαρθας.

  10. momyof6

    14 Φεβρουαρίου

    Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Μάγδα μου.

    τα παιδιά δεν πρέπει να μεγαλώνουν σε γυάλα ούτε να τα "προστατεύουμε" από τον πόνο που υπάρχει δίπλα μας.
    Με λόγια κατάλληλα και με έργα αγάπης, καλλιεργούμε μέσα τους το ενδιαφέρον και την συμπάθεια για τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

    Να είσαι καλά, Μάγδα μου, με συγκίνησες….
    φιλιά, Αλεξία
    (από το πάρτυ της Μάρθας)

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

By using this form you agree with the storage and handling of your data by this website.

INSTAGRAM
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
error: Content is protected !!